дасягальнага віна, примроенага ў юнацкіх снах.
аднако Надав таке Кахане абумоўлена спагадай чалавечай, бо виклікана яно хутчей за ўсе страхам адзіноти. Як у вершить ў прозі I. Тургенєва Сабака, дзе Чалавек, адчуваючи страх смерці, зусім па-іншаму глядзіць у вочи істоти, бо бачиць у іх прадчуванне тієї самай непазбежнай трагедиі І, спалохаўшися адначасова, одна і та ж життя тулиться лякливо до іншої [ 23, с. 32].
А ўсе героі, и Перш за ўсе гераіні, В. Шніпа виключна адзінокія, причим настолькі, што міжволі пачинаеш думаць аб злавеснай присутнасці фатуму. I НЕ толькі ў Лепша Свецє (зусім у лесьмянаўскім стилі) - а сягоння ти ў магіле, Малад, анікому непатребная ляжиш. Толькі вецер над табою завивав и сабакі зредку бегаюць пад криж (Балада Кацярини), що не толькі ў камери (Балада падсуднай), альо и ў гетим биццам велічним Свецє (Балада Маши, Балада адной), дзе дерло пригажуня заўседи стаіць Перад дилемай - пайсці ў праституткі, сесці на іголку ЦІ проста кінуцца на Чорней асфальт, ніби бутелька віна (Балада пригажуні). Менавіта таму яни вельмі часта примаюць за Кахане таке звичайнае натуральнае Жаданом цеплині, што можа сагрець у гета юдолі смутку:
Калі рукі твае цалаваў Весняна ноччу,
Што я ведаў? Нічога? о, сон мій прицьмени!
А кахаў твае пальці, и голас, и вочи, світло цели? и Вусни? и зноўку світло цели! [19, с. 47].
Бо ўсе роўна наперадзе - смерць, небицце. У Баладзе аб дамах мінулих часоў Ф. Війон згадвае імени самих приўкрасних жанчин Еўропи, боскія абліччи якіх, розум, пяшчотния Галаси примушачі філосафаў и каралеў губляць розум и дзейнічаць так. што іх пазбаўля.лі сану и кідалі, як злодзеяў, у Сену.
Де тепер вони, Про Діва Горішнього Собору,? ритарична ўсклікае аўтар. Невипадкова ў традицийним фінале ен не менше ритарична намагаєтеся:
Про Принц, з біжучим століттям сварка
Даремний, жалюгідний людина:
І нехай вам не туманить погляду:
Але де ж минулорічний сніг? [18, с. 27].
Толькі з гета з Явай природи можна супаставіць-параўнаць бицце чалавечае. Вось чаму баладистика Війона? Нявечнае и Кахане, ди и зусім яно не така ўжо чистае, як лічилі трубадури, а часцей за ўсе прадажнае и бруднае, як и сам Чалавек, и грамадства, и Надав акаляючая речаіснасць. I вельмі часта яно ператвараецца ў свій антипод, як и некалі дасканалае дзявочае ціла становіцца пачварним (Скаргі пригожай збройніци), Падобния подивимось славутага француза ў значнай Ступені тлумачацца ягонай приналежнасцю да жабрацкай парижскай багеми. У тієї жа годину В. Шніп, прадстаўнік білоруський Мастацкай еліти. приходзіць нарешіе да тих самих вивадаў. Альо ж Ф. Війон. як ми ужо згадвалі вишей, зведаў здради, голад, запрошення на страту. таму вельмі нескладана падвесці адпаведни БАЗІС пад ягония песімізм и расчара-ванні ў боскім прадвизначенні Чалавек. Ужо у Баладзе добрих парад критим, хто Живе Пагана ен сцвярджае, што ад смерці НЕ ўцяче Ніхто, а ягония сентенциі аб Чарап, якія у колишнім жицці належалі невядома каму, значний апяреджвае сла-вути гамлетаўскі маналог пра бідного Іорика. Па-філасофску вирашае ен и дилему Саламона? живи сабака Лепша, чим здохла леў. Лірични герой В. Шпіпа не менше пранікнена и абв...
