острана ўсведамляе, што ў кожнага з живих наперадзе прадвизначани менавіта яму дзень, у якім цябе ўжо як би и няма, Які скончицца, як вада ў калодзежи, патухне, як свічка Перад іконамі, знікне, як сцежка дадому, дзе цябе Ніхто ўжо НЕ Чака (Самагубства), и наўрад ЦІ яго суцешиць сентенция Б. Лесьмяна: Чи не журися - світло не знікне, калі ти спливеш у вечнасць ... Ф. Ві-Гюн НЕ вериць у загадзя прадвизначаную вялікую Мету чалавечага жицця, у тієї жа годину ен Баіцца падобнай наканаванасці і В. Шніп НЕ вельмі баіцца и пасмяротнага пакарану за реальния зямния грахі, у критим ліку и плоцевия, яго болів палохае непазбежнасць, жах и бессенсоўнасць небицця. Невипадкова ягоная Балада лісі завяршаецца зусім у стилі Ф. Війона: і нічога НЕ змяніць Нікому, як не легше ў труну живому. I далей: Ми памерлі, и тут не билі; Ми як Варон ў гетим сусвеце, шукаєм нечага, кричим, и ўсе, як сніг, и ўсе, як дим [19, с. 57]. Падобния героі так легка ўваходзяць у своеасабліви Пантеон приніжаних и пакриўджа-них, як и няскладнависечани сякерай драўляни Христос спускаецца з крижа да калекі-жаўнера (Жаўнер Б. Лесьмяна). Бо ўсе ў гетим Свецє дриготкае и нядоўгае, а реальни Бача світло можа рухнуць проста на вачах. А створани ен, як и сад пана Блішчинскага, з небицця. Лесьмянаўскі герой вивеў сад летуценни, адарвани пекло приман, и расквеціў змрок пустечи адмислови, у якім змрок знікае ў марачинах дуба, замігцеў нябит ў клені, разліліся ў місяць? смерць и павуціни. Пагетаму и знікае ўсе бясследна, як грудкі з реальнимі ружовимі смочкамі придуманай и ўвасобленай ў марах дзяўчини. Падобная крохкасць у значнай Ступені карелюе пункт гледжання білоруського Паета:
Нічога ў Свецє вічного няма ... Надав Храм, ня тое, што турма,
Аднойчи Раптена мусіць разваліцца [19, с. 85].
Сусвет, реальна-вигадані ў В. Шніпа, рассипаецца, рушицца и Надав пазбаўляецца-ачишчаецца пекло реалій-руін. Бруд - спадарожнік кожнага розвалу, неадольна запаўняе ўвесь сусвет, пазбегнуць яго можна толькі ў випадкі деманстратиўнага адиходу пекло усяго акаляючага, бо годинник вежаў са слановай косці сплилі назаўседи. Па сутнасці, замкнув кола евалюциі Балад. Яна пачиналася з мативаў змагання з Богам - Ленора Бюргера: кідала виклік Найвишейшим сілам, бо НЕ згаджалася з іх боскім прадвизначеннем. Нова гераіня Нова паезіі Адда перавагу НЕ паслухмянаму згодніцтву з лісам, частка, фатум, а барацьбе за свае Кахане и шчасце. Цяпер жа Беларускі Пает прадвизначае далейши ліс славянскай и еўрапейскай Балад ў целим - вяртае яе да пошукаў страчанага Сенсит бицця, бо праслаўленне сіли духу чалавечага НЕ привяло да дабра.
Дзеля гетага В. Шніп ідзе на своеасабліви ТВОРЧА експеримент. Ен, Беларускі Пает, дзіця вескі, як и патомни гараджанін, Карен парижанін Ф. Війон, практична пабягае апісанняў природи. А ўся ж баладності еўрапейская традиция, асабліва пачинаючи з рамантичних тенденций, заснавана на шчодрим викаристанні сімволіка-алегаричних мажлівасцей пейзажу, Які становіцца НЕ толькі месцев дзеяння маленькіх трагедією, іх фонам, альо и падчас поўнапраўнай дзеючай асобай. Апісанне стану природи заўседи станавілася своеасаблівим камертон мелодикі разгортваемих Падзу. Так, усьо ведаюць украінскую народну пісню Реве та стогне Дніпр шйрокій, якая з яўляецца інтрадукцияй да славутай Балад Т. Шаўченкі Причинна. Наўрад хто-небудзь са слухачоў, Акрам філолагаў, памятає далейши змест твор...
