p align="justify"> Злівала Мацера черти. [3, 100]
Так Багдановіча не було ў білоруський паезіі такіх твораў, як Вераніка, з індивідуальна-псіхалагізаваним вобразе, настроєм улагодненай сузіральнасці и ціхага смутку, и лірикі, дзе світло, природа, Зорка, зямля ніби даручани аднаму Чалавек, аддадзени ў душеўную ўласнасць яго натури ... [9, 56]
Вераніка - ліричная споведзь Паета аб дарагім, незабиўним. Творити ўласціва рознакалернасць, узнесласць жицця. Яна ўвасабляе рамантичную мару, спраўджаную ў пам'ятним дзіцячим Свецє. Гераіня паеми нагадвае некаторимі рисамі тую ж Аню Какуеву:
Жилося цяжка Вераніци
(Хай так дзяўчинку будз зваць):
Яе памерла рана маць ...
І не було саўсім сястрици,
А бацька серца хоць и меў,
Ди притуліць яе НЕ ўмеў. [3, 97]
Гета вершаванае апавяданне пра дзяцінства и юнацтва апавядальніка и Веранікі, пра Кахане, якое нарадзілася и згасла, альо дало зразумець високае и пригожае, што укладати ў мацяринстве и што цудоўна перадавалі мастакі епохі Адрадження. А яшче ў гетим апавяданні сціслия згадкі пра тое, што адбилося пасли сустречи героя з дзяўчинай.
І - пам'ятаю я - тади жа ўперш
З маей души паліўся верш.
Ен там кіпеў струменем живою,
Праз холад мислі працякаў
І ў цвердих формах застиваў, ... [3, 97]
У вершить досиць расцягнутая експазіция. Пісьменнік деталева апісвае будинок паноў Забелаў, дзе праходзіла дзяцінства героя. Аўтар уважліви да деталяў, драбніц. У апісанні будинку Забелаў угадваецца будинок Какуевих, дзе збіралася гімназічная моладзь.
Ўстае Перад маім паглядам
І вулканізаційних, веючая сном,
І ціхі старасвецкі будинок
З цяністим, адзічелим садам;
Над ім шпакоўніца ўгари,
А ўкруг схіліўся тин старі.
Будинок гети да паноў Забелаў,
Суседзяў наших, наляжаў;
Я змалку штодзень там гуляў ... [3, 96]
Біяграфія Веранікі супадае з Ганнінай. Вераніка таксамо рана асірацела, вихоўвалася ў сваякоў, вучилася далека пекло дому ў інституце. Разам з критим у вобразе Веранікі шмат што и ад асобі самогу Паета, яго унутранага світлу: самотнасць, любоў да природи и кніг, якія фарміравалі ідеали дзяўчини:
Ізноў страніца за страніцай
Раскритай кнігі шалясціць;
Нячутна годину кудись бяжиць,
Раяцца думкі Веранікі, -
Усе расце душа яе
I ў паўнаце краси ўстае.
... тади да літа Вераніка
Ад нас знікла ў інститут
І НЕ будзіла згадак тут. [3, 96]
Для Веранікі характерна ўнутраная далікатнасць, здольнасць зразумець и адчуць чужия пераживанні, павініцца за Зроблено ненароком біль. Вершавания признанні ў каханні героя-апавядальніка падаліся дзяўчине смешнимі. Яна плиг...
