і, прихадскія апякунстви, удзельнічае ў абнаўленні некалькіх праваслаўних братерстваў, загадвае канфіскоўваць и знішчаць каталіцкія малітоўнікі, якія билі распаўсюджани сярод народу. Адним з найважних клопатаў Мураў єва стала паляпшенне материяльнага стану праваслаўнага духавенства. Мураў еў лічиў: «плиг сапраўдним становішчи (духавенства паўночна-заходняга краю) усьо СПРОБА Ўрада зацвердзіць у гетим краі на тривалих падставах Народнай жицце ніколі НЕ привядуць да пажаданих винікаў, Пакуль НЕ будуць приняти заходи пасродкам паляпшення побиту нашага духавенства да ўмацавання, падтримання и паширенню ў краіне праваслаўя, якое адно тут можа служиць тривалаю асновай валадарства Расіі и развіцці ў рускім духу » [6, с.1]. Дараванне праваслаўних святароў узрасло амаль удвая, на працягу 1864 ва ўсіх білоруських губерній билі створани губернскія адмисловия присутнасці па паляпшенні побиту праваслаўнага духавенства, якія займаліся надавайте святароў зямельнимі ўгоддзямі и забеспяченнем іх дровамі [38, с.97]. Фінансавае становішча праваслаўнага духавенства паляпшалася за кошт кантрибуциі з ксяндзоў, шляхти, якіх лічилі палякамі [33, с.22]. Мураў еў пісаў: «. храми праваслаўния ўсюди ўзводзяцца ў краі на. кантрибуцийния и штрафні, узятия з уладальнікаў и римска-каталіцкага духавенства за іх крамольния падахвочванні и маніфестациі » [6, с.1]. Духавенству пачалі вяртаць адабрания памешчикамі и ксендзамі ў папяреднія гади царкоўния землі. Для вяртання іх церквам и монастир у Вільню ў 1864 Мураў евим була заснавана адмисловая камісія, якая, засноўваючися на сабраних дакументах, адабрала пекло різни ліц незаконна, па яе меркаванні, присвоения зямельния ўчасткі, якія паступілі цяпер у валоданне Віленскага праваслаўнага духавенства. У жніўні 1864 па прапанове Мураў єва Дзяржаўная Рада дазволіла аддаць у ведзенне некатора церквам прилеглия да іх ферми и фальваркі для арганізациі ў іх шкіл, у виніку чаго ў каристанне духавенству адишла велика колькасць земляў з канфіскаваних маенткаў польскіх памешчикаў и ксяндзоў [38, с .97-98]. Усе гетия адміністрацийния распарадженні стварилі Цалко дастатковае для свойого годині забеспяченне духавенства, спинілі іх залежнасці ад вернікаў и памешчикаў. У 60-і рр.. прайшла реформа духоўних навучальних устаноў. Паступіць у семінарию маглі вихадци з усіх саслоўяў праваслаўнага веравизнання. Сірки законаў 1867-1869 рр.., З якіх найважния - закони 16 красавіка (Пра склад приходаў и кліраў) i 26 траўня 1869 (Аб пристрої дзяцей ліц праваслаўнага духавенства), вивела са складу духоўнага саслоўя ўсіх дамачадцаў Белага духавенства, адначасова адкрила доступ у духоўния навучальния ўстанови, а, такім чинам, и ў кліри, усім ахвотнікам [22, с.1]. Так канца XIX ст. практична ўсе святари ў білоруска-літоўскіх епархіях мелі семінарскую падрихтоўку. Для навучання дзяцей праваслаўнага духавенства ствараліся епархіяльния вучельні, у критим ліку и жаночия. Вихаванне ў іх дочак праваслаўних святароў надавайте вялікая ўвага. На гети конт мітрапаліт Семашка лічиў, што для канчатковай русіфікациі неабходна, каб и жаночи підлогу духоўнага саслоўя биў вигадавани ў духу праваслаўя и рускай народнасці, а не вучиўся ў пансіенах для свецкіх жанчин іншай віри [25, с.127]. Дакладнимі памагатимі праваслаўнай царкви билі братерстви. Плиг Кацярине II яни спинілі палю дзейнасць. У іншої палового XIX ст. з Мета распаўсюду праваслаўя було вирашана зноў звярнуцца да іх. Пачатак адрадженню братерстваў як альтернативи царкоўна-прихад...
