утейшага краю» [36, с.75]. Репресіі абринуліся и на каталіцкую царкву: шматлікія каталіцкія святари и манахі билі асуджани за ўдзел у паўстанні, сем ксяндзоў билі расстраляния, 36 саслани на катаргой, дзясяткі виселені ўглиб Расіі, пазбаўлени сану ЦІ панеслі іншия пакаранні. Ізноў билі зачинени 30 манастироў (усяго з 30-х рр.. Па пачатак XX стагоддзя билі зачинени Чатир п'ятий каталіцкіх манастироў [12, с.117]. Билі ўведзени Нови абмежаванні, каталіцкія біскупи НЕ маглі пакідаць свае епархіі без дазволу залагодить, ксяндзи штрафаваліся за самавольную адлучку ў іншия приходи и здзяйсненне там набаженстваў, узмацнілася Жорсткий цензура за пропаведзямі, забаронівалісь хросния Хади. пасли паўстання агульнарасійскія закони ў дачиненні каталіцкага духавенства билі дапоўнени распарадженнямі мясцових залагодить: пра забарону призначаць ксяндзоў без Згоди губернатара на вишейшия духоўния Пасадена (циркуляри пекло 19 и 23 студзеня 1865 р.); пра забарону пазаштатним ксяндзам вядзення набаженства и викананні хрисціянскіх абрадаў (циркуляри пекло 13 студзеня, 27 червеня 1867р.) [22, с.1]. Билі прервани адносіни з Ватиканам, у 1866 биў абвешчани несапраўдним канкардат 1847 р., па якім регуляваліся адносіни святога Пасадена са свецкай дзяржавай [25, с.143]. пасли паўстання Частка каталіцкай шляхти, імкнучися прадеманстраваць палю лаяльнасць и пазбавіцца пекло палітичнага и еканамічнага ціску ўлад (так, дваранам-каталікам зараз забаранялася набиваць Зямля) , стала пераходзіць у праваслаўе. У Літоўскай епархіі, наприклад, у першия гади пасли паўстання ў праваслаўе перайшлі шераг памешчикау, Князі Радзівіл и Любецкій и іншия, шмат службоўцаў. За некалькі гадоў пасли пригнечання паўстання 1863 праваслаўнимі Сталі больш 80 тис. колишніх каталікоў. Мітрапаліт Семашка видаў распарадженне, па якім святари павінни билі ўпісваць у свае фармулярния спіси ліц пераведзенних ІМІ ў праваслаўе, для таго каб можна було судзіць аб іх праце [25, с.281]. Усе гета дало винік: у 1897 у пяці губернії праживала ўжо 5114,7 тис. праваслаўних и 1946,6 тис. каталікоў. Апошнія пераважалі толькі ў Віленскай губерні [38, с.75]. Свядоми палітик и адміністратар, Мураў еў разумеў, што аднимі репресіўнимі мерамі Спак ў краі НЕ дасягнеш. І ен, з аднаго боці, становіцца на шлях пригнечання польска-каталіцкага ўпливу, з іншага - примае заходи па ўмацаванні праваслаўнай царкви, не без падстави бачачи ў їй наймагутни сродак русіфікациі мясцовага насельніцтва. Напачатку 1864 ЄП видається циркуляр, у якім растлумачвалася, што ў адпаведнасці з законам без папяредняга дазволу начальніка краю забараняецца будаваць Нови касцели, вівтар и капліци и аднаўляць стария. Було вирашана зачиніць тия касцели, духавенства якіх брала ўдзел у паўстанні ЦІ існаванне якіх було виклікана НЕ запатрабаваннямі мясцовага каталіцкага насельніцтва, а метамі прапаганди каталіцтва [1, с.1]. Менавіта плиг Мураў Єві праваслаўе атримала ў краі статус дзяржаўнай релігіі. Ен биў упеўнени, што ўмацаванне праваслаўя на білоруських землях з «яўляецца адной з самих неабходних заходів« бо праваслаўе злучана з паняццем пра рускую народнасць, як насупраць таго каталікі и палякі складаюць адно » [6, с.1]. Праваслаўная царква, яе святари павінни билі пераканаць беларусаў у критим, што іх рідна зямля - ??адвечна рускі край, а Самі яни спалячания рускія, якіх неабходна вярнуць у праваслаўную царкву и рускую народнасць [6, с.1]. Актиўна пачаў увасабляць распарадженні Мураў єва Семашка: ен арганізоувае царкоўния рад...
