нне
Такім чинам, на падставе вишейприведзених фактаў, ми прийшлі да Наступний висноў:
Фальклор уліваецца ў творчасць Паета з глибіні жицця ўшацкага - невинішчальнага и бласлаўленага вясковага духу. Уключенне паетичнага «я» ў паўнакроўни ўшацкі світло вобразаў и ўяўленняў асвячаецца барадулінскім Бача вескі са сваімі няўмольнимі завядзенкамі, бездакорнимі буднямі и святамі, што робіць па-сапраўднаму апантаним, улюбеним у гетую невитлумачальную Пригажосць и Святасць. Барадулінская вернасць народнаму бяре витік у хатнім, вясковим.
Вобразатворчи вопит народнаго подумки аздабляе барадулінскую паезію. Разам з критим многія народнапаетичния вобразе знаходзяць індивідуальна-аўтарскае вирашенне и нясуць у сабе вялікі Сенсит абагульнення. Так, традицийна-фальклорни вобразе лісі-айчима пераўвасабляецца ў барадулінскі вобразе лісі-спадарожніка. Сярод традицийних народнапесенних вобразаў-сімвалаў явара, каліни и таполі ў Я. Купали, дуба ў Я. Коласа, страцім-лебедзя и житневага васілька ў М. Багдановіча, бярози ў А. Куляшова, чирвонай рабіни ў П. Броўкі, Арла, Сасна ў М. Танка ў Мастацкая-творче арсеналі Р. Барадуліна ключавимі виглядаюць вобразе бору и туману. Бор найперш виступаємо паетавим суразмоўнікам. Характерна тое, што на пачатку барадулінскай творчасці бор паетизуецца птушкамі - узвишанимі істотамі ў фальклори.
Барадулін мисліць натурал, и сама падача фальклорних вобразаў набивае часта палю биційную природу згодна з типам мастацкага светаразумення Паета: Барадулін можа настолькі Моцний раствараецца ў фальклорнай стихіі, што досиць нялегка адрозніць Народнай и індивідуальна-аўтарскае, и відавочна пераўвасабленне, зліцце дзвюх естетичних сістем - фальклору и міфалогіі. Менавіта пекло паганскай настальгіі часта адштурхоўваецца Пает. Тади фальклорна-паетичная вобразнасць набивае «таямнічасць», непасредную реальную биційную природу, натуральну лучнасць живога. Падобнае - першасная метафаризация існага - адбилося з народним вобразе туману, Які «абрастае» ужо згаданимі реальнимі атрибутиўна - «зямнимі» вобразамі вигану, паши, статки.
Барадулінскае асациятиўнае подумки паяднана з Народнай метафаричнасцю, черпаецца з яго. Неруш природи - жиццядайная криніца своеасаблівай метафорикі паганскага Гарту подумки Паета. Сам мастацкі прием адухаўлення природних з'яў Широкий викаристоўваецца Р. Барадуліним як творчае засваенне фальклорних традиций. Кроўная роднасць Чалавек и природи ўсведамляецца Пает згодна з емациянальним народним вопитам пакланення пригожаму ў жицці, а не стихійнай магічнай сіле, як еталон дабра.
Природнае и чалавечае ў светабачанні Барадуліна злітия живатворним духам. Живапісная паетичная вобразнасць надзвичай багатая ў разуменні природи як адухоўленай псіхалагічнай з'яв.
Ригор Барадуліну ўласціви глабальна-касмічни погляд на природу и Чалавек, планетарнае Мастацкай подумки. Витокі касмізму Барадуліна - пераважна ў акаляючай спрадвечнай природзе.
Барадулін засведчиў, што касмізм души Чалавек и природи НЕ абавязкова перадаваць касмічнай терміналогіяй. Тонкай експресіі Пает дасягае, звяртаючися и да зямних вобразаў. I, можа, менавіта таму настолькі аб'емни ў яго вершить годину, у якім злучиліся імгненнае и вечнае, навейшае и старажитнае. Пает наўздіў легка збліжае вагомі и космас, напеўна, таму, што ў яг...
