вісцяць Кулі, разлятаюцца на кавалкі дами, гараць дзіцячия краваткі! p align="justify"> Што змаглі зразумець, убачиць, запомніць дзеці? Што помняць яни пра маці, пра бацьку? Кніга Апошнія сведкі сцвярджае, што многае. Яшче яни могуць расказаць, як паміралі пекло голада и страху. Як уцякалі на Вайн: Я баяСћся, што вайну без мяне скончицца. А яна була доСћгая: пача - я пайшоСћ у піянери, Сконч - ужо камсамолец , - расказвае Косцов Ількевіч, 10 гадоСћ [4, с.231].
Дзіцячая памяць - реч загадкавая. Наприклад, ЛеСћ Талстой сцвярджаСћ, што памятає адчуванне чистих и прахладних пяленак, у якія заварочвалі яго Сћ дзяцінстве. p align="justify"> сення яни - сапраСћди апошнія сведкі тих трагічних дзен. За ІМІ больш няма нікога. p align="justify"> Іх леси ахожия: ліс смаленскага хлопчика и білоруського, ліс украінскай и літоСћскай дзяСћчинкі. Вайна стала агульнай біяграфіяй целага пакалення ваенних дзяцей. Надав калі яни знаходзіліся Сћ тилу, усьо роСћна гета билі ваенния дзеці. І расказа іх таксамо даСћжиней у целую Вайн. p align="justify"> Алексіевіч гавориць, што поза, пасли столькіх гадоСћ пасляваеннага жицця, Надав ужо дарослим людзям вельмі цяжка було расказваць пра свій ваенни вопит. Ім приходзілася зноСћ уваходзіць у тієї стан, у тия канкретния адчуванні дзіцячага Сћзроста. Здавай б, гета наогул немагчима. Альо адбивалася неверагоднае. У ссівелай жанчине Раптена праглядвала маленька дзяСћчинка, што маліла салдат: Чи не хавайце травня мамку Сћ ямку, яна прачнецца, и ми з їй пойдзем далей [4 , с.234]. Як жахліва чуць таке! Мені вельмі цяжка було читаць падобния падкі. Пакутная іх памяць, альо без яе немагчима. Перад памяццю ми Сћсе безабаронни. Хто б ми билі без яе? Чалавек Беспамятнов варти парадзіць толькі зло и нічога іншага, Акрам зла.
Дзіцячая памяць, у адрозненні пекло памяці дарослих, вихватвае Найбільший яркія и трагічния моманти, часта апускае канкретнае: памятаю глибокія гаршкі нямецкіх касак, а твараСћ пад ІМІ НЕ памятаю. Страх мені заСћседи здаваСћся чорнага колера [4, с.235]. Альо дзеці пеСћна перадаюць пачуцці: Усе адчуванні Вайни засталіся Сћ маей памяці, як табліца памнаження, як табірні нумар на руце [4, с.235].
А вось як дакладна адзначана: Ва мені жило дзіця, альо Сћжо каля кагосці іншага . Паблізу пекло смерці и смертазабойства яни станавіліся дарослимі и мудримі НЕ па-дзіцячи и Надав НЕ па-чалавечи. Паранения души дзяцей годинах пужалі больш, чим сама смерць.
Мабиць, тади, шесцьдзесят гадоСћ тому, яни расказалі б не так. Расказалі б тое Самана, альо не так. Таму што тади б ...
