ачатковай нулявой Ступені як винік прамоўніцкай дзейнасці). Дасягненні параджальнай паетикі и неариторикі дапамагаюць витлумачиць як традицийни, так и сучасности творч працес, шмат у чим тоесни з пошукамі сяреднявечнага гамлета ў «винаходніцтве» прамова-казання. Зазвичай «винаходніцтва» пачинаецца з ТЕМи, яе макракантексту, тієї часткі літаратурнага паведамлення, якаючи папяреднічае мастацкаму приёму, метабале, и знешняя ў адносінах да яго:
Чорней Криж
на білим ді ...
Край розп'яті
на Крижа?
«Смерць ЦІ воля,
смерць ЦІ воля «-
Грізна звоняць Палаш [14, с. 67].
Спачатку Працюю ідзе з простимі ідеямі, якія потим зводзяцца да Складання. Разгортваюцца апісанні, доказ ЦІ красамоўния виказванні-прамова:
На харугву йдзе харугва
І на раць кладзецца раць.
«паста жа, брацці-другі!
Яшче рана паміраць «.
............
Вось и дождж прайшоў
спагадни
Над кривавай малацьбой.
І ажиў
падляшскі латнік,
І паўстаў
мсціслаўскі виття.
Чорней Криж
на білим ді ...
Чи не распяць нас
на Крижа! [14, с. 97].
Сінтаксічни етап гетага ритаричнага працесу травні на меце стваренне звязак и предикативаў, якія б аб ядноўвалі простия ідеі. Для лексічнага напаўнення верша викаристоўваюцца ТОПАС - адзнакі трафаретних суадносінаў паміж паняццямі и з явамі. ТОПАС виступаюць сродкам поиска аргументаў ЦІ доказаў, развагаў у межах твора:
Смерць ЦІ воля,
смерць ЦІ воля -
Вирашаюць Палаш.
Вирашае меч булатний
I татарська стралась.
Вирашае прості ратнік -
Себіт з ціхага сяла [14, с. 86].
Така структура макракантексту, у нечим роднасная еўрапейскай, постмадернісцкай, на мнение вучоних, - візерунок параджальнай сістеми, калі твор будуецца паводле ўяўлення пра яго:
І нястримная Пагоня,
Што ўразаецца ў Крижа ...
Чи не затопчіть Наші гоні
Бот чужи [14, с. 87].
Лірични герой Алеся Пісьмянкова стварае ўласни загадкави паетични світло, своеасаблівую легенду пра сябе и палю творчасць:
І ўсё-Такі Цуда буває!
Захочаш - и я пакажу,
Як Сонечна Променю іграе
На струнах гарезних дажджу.
І роспач спливає, як піна ...
Захочаш - и я дакажу,
Што дождж на ўзроўні Шапена,
Ти толькі Давер дажджу.
Я знаю - мяне падтримаюць
Угорадзе веснім усе.нават вадзіцель трамвая,
Што нас без білета вязе [14, с. 79].
Лірични герой Паета (хоць и баіцца Надав сабе ў гетим признацца) роднасни героям п'есаў «Принцеса Гарезія», «Сірано Де Бержерак», «Рамантикі» Едмона Растана, но мари яго аздоблени здарово, годинах Надав казацкім Гумаров, карані якога ў старабеларускім (палескім) Адрадженні XVII ст.
Чи не журися, хлапеча,
Што памреш не так на печи.
Ганар, хлапеча,
Што загінеш у сечи.
Ти ж радзіўся ў сарочци,
А хрисціўся ти ў сечи.
Ёсць віно яшче ў бочци,
Чи не журися, хлапеча.
Нас чакаюць НЕ Марни,
Нас кахаюць и помняць
I паненкі ў фальварках,
І ў мястечках папоўни * [14, с. 107].
Роздуми Алеся Пісьмянкова пра душу білоруську ў зборніках «Читаю Зазори», «вершити» у білоруський літаратури канца 80 - 90-х рр. распачалася виразна акресленая лінія, якаючи нашли ўвасабленне ў пакутлівих пошуках маральнага и етнічнага Стрижня ў творчасці Віктара Шніпа, Уладзіміра Марука, Людміли Рублеўскай.
Айчинния Пает ўвесь годину падсвядома імкнуліся пераадолець галоўную Загане мастацкай сістеми тієї нядаўняй пари, у якой нациянальни гісторика-культури працес виглядаў збедн...
