рушчани,
I храми з вітрам пушчани.
Глянь,
смерць пливемо над пушчамі,
Рукою д ябла спушчана.
Глядзім встежити ми абиякава -
Ніякія!
Завём Якуба Якавам.
I ў Хоцімску,
I ў Турава,
и ў Глуський
СУМу ми яшче па-беларуску [8, с. 178].
Цікавасць да айчиннай гісториі праходзіць праз усю творчасць пісьменніка, - слушно заўважае М. Шамякіна [8, с. 158]. Альо творити Леаніда Дайнекі ўласціва специфічная «філасофія гісториі». За канфліктамі паміж персанажамі читаецца сутикненне светапоглядаў, льно установак, сістем каштоўнасцей. Адзін з удзельнікаў канфлікту адстойвае тривалия, праверания, но часткова састарелия ідеали, другі - прихільнік змен. I ні за кім з іх няма «абсалютнай праўди». Гетая аб'ектиўная гістаричная праўда раскриецца пазней, ужо за часавимі межамі рама. Увесь Ланцуг причин и наступстваў узновяць Нашчадкі. Тут Нельга НЕ пригадаць верш Леаніда Дайнекі «Ісціна» з кнігі «Вечнае імгненне»:
Кліча яна цябе и мяне,
Яна, як маяк на планеце.
Ісціна НЕ ў віне, що не ў Вайне.
Ісціна ў наших дзецях [13, с. 39].
У гетим зборніку прикметна вилучаецца нізка вершаў «Постаці гісториі айчиннай», у Аснова якой ляжиць паетизация вобразаў вядомих людзей білоруський мінуўшчини, пра што Самі за сябе гавораць Назв твораў: «Вячко. 1224 »,« Лишчинскі. 1689 »,« Вецер. 1744 »,« Гринявіцкі. 1881 »,« Чарвякоў. 1922 ». Зноў жа, з пазіций сучаснасці, що не ўсё ў Некатор з гетих вершаў у светаасенсавальним плані виглядае бездакорна, бо сёння ў новим святле адкриваюцца факти и старонкі мінулага. Звярнуўшися да наша гісториі, Л. Дайнека імкнуўся виявіць свабодалюбнасць и патриятизм білоруський души:
Та вас іду, адважния, палеглия.разамз вамі за народ свій б'юся.праз усьо нягоди и адлегласці
Нам свецяць вочи роднай Беларусі [13, с. 95].
У вершити няредка фігуруюць вобразе продкаў: далёкіх прашчураў ЦІ зусім блізкіх - бацькоў салдат Інший сусветнай Вайни. Галоўним героі паезіі Леаніда Дайнекі - чалавек и природа ў межах годині, у сусвеце няспинних змен.
Адзначим аднако, што пісьменнік-пачатковец лічиць патребним сказаць аб свае далучанасці да мінулага, падкресліць непариўнасць сувязі вякоў, прайшоўши з сённяшнім днем.
Аб сваім усприняцці Гісториі сам пісьменнік расказвае так: «Гістория ... якоє привабнае и якое няўлоўнае паняцце! Кам'яна сякера ў руках дзікуна - гістория .. Юрий Гагарин у Космасом - гістория. Сказ, напісани мною за імгненне да оповіді, якія зараз пішу, - гістория. Бясконци Ланцуг ... Ні пачатку ні канца НЕ відна ...
«Гістория - гета вялізни разнастайни вопит чалавецтва, сустреча людзей у стагоддзях». Так пісаў гісторик Марк Блок, герой французскага Супраціўлення, расстраляни фашистамі.
У кожнага народу павінна Биць нациянальная ЕНЕРГІЯ и гістаричная памяць. У кожнага »[11, с. 3].
Алесь Пісьмянкоў, узнаўляючи нам гісторию наших продкаў, абапіраецца на навуковия материяли.
У засваенні роднага слова творця абагараецца на мовазнаўчия пошукі сваіх землякоў-лексікографаў Івана Бялькевіча: «... Гартаі/Бялькевічаў« Слоўнік »,/нібита гасцюю/у радні» и Івана Насовіча, Які ў білоруський літаратурнай мове новаго годині плённа развіваў традициі «Літоўскай граматикі» и «Літоўскага слоўніка» Станіслава Богуш-Сестранцевіча, сваякі якога и параілі Насовічу заняцца беларушчинай.
... І ноч насоўваецца,
І старасць насоўваецца ...
Усе ў Амсціславе спяць,
Чи не спіцца тольм Насовічу.
Насовічу некалі Спаціо:
Треба криніцу капаць,
Треба капаць криніцу,
Каб унукі маглі напіцца.
... Бачиш, як нешта
бліскае -
Вада ўжо блізкая [13, с. 95].
У творчасці Алеся Пісьмянкова мінуўшчина арганічная, як Подих, як прага глитка вади ў спякоту.
Еднасць яго музи з старадаўняй нациянальнай кніжнасцю здзяйсняецца праз засваенне геральдичних сімвалаў - льно ариенціраў даўніни ў сучасности Айчине мастацкім працесе. Згадаєм, што асноўная паетичная адзінка ў сістеме вобразна-вияўленчих сродкаў (асабліва ў годинник Сяреднявечча) - не стежок, а ритаричная фігура ЦІ метабала (адхіленне пекло п...
