дсвядомае: бо прадмет яе запалу - паляСћнічи! br/>
Ен туди мяне - у гори, біля ляси вядуць,
Дзе елі, дзе сабакі звірожерні імчацца
І наляціць вось-вось
На спалохана здабичу - плямістую лань.
Вось б свіснуць мені на тих ганчакоСћ!
Вось б дзіди Метн фессалійського!
вобразе Іпаліта надзвичай жиццеви, та таго ж ЕСћрипід пераносіць на яго характерния прикмети свойого годині. Гети міфалагічни герой паСћстае як спарадженне епохі кризісу афінскага грамадства. Син цара, ен павінен зрабіць для трон, а для гетага павінен вучицца кіраваць дзяржавай. У трагедиі ж Іпаліт актиСћни толькі тади, калі гаворка ідзе пра паляванне, іншия праворуч, Акрам культу Артеміди, яго НЕ цікавяць. Любіми занятак Іпаліта - зносіни з багіняй, спляценне для яе вянкоСћ з кветак, знаходжанні Сћ тих месцев, дзе не ступала яшче нага Чалавек. Яго нявіннасць, сціпласць, схільнасць да адзіноти Сћсяляк падтримлівае Артеміда, якаючи сама бачиць у Афрадице палю Сћпартую саперніцу. p align="justify"> Толькі Тесей, натура значний прасцей, Сћспримае лад жицця Іпаліта скептична, не розум імкненняСћ сина и Надав смяецца над ім:
Цяпер хізуйся! Подури поза кагосьці
СтраСћ раслінним! Прикінься натхненага
Орфеєм, дим пісанняСћ порожніх паважаючи!
ПраСћда, ЕСћрипід НЕ ідеалізуюць свойого героя. У яго асобі ен асуджае тую частко афінскай аристакратиі, якаючи Ганар сваім вяршинствам над Менш адукаваним демас І з пагардай ставілася, паводле аднаго з філасофскіх напрамкаСћ, та надзенним грамадска-палітичних Падзу. p align="justify"> Трагедия ЕСћрипіда В«ІпалітВ» сведчиць пра кризіс міфалагічнага светапогляду. Пахіснуліся Аснова звикл уяСћленняСћ, В«распаСћся ходзе стагоддзяСћВ». p align="justify"> Трагічная драма ЕСћрипіда В«ВакханкиВ» (405 р. да н.е.).
Малади цар абурани п'янствам сваіх падданих. НатоСћпи дзікіх жанчин-вакханок, учапіСћшися віном, німі и жудасния, бегаюць па гарах: побачим з Вакх бяжиць Хутка, як каня. Яни СћслаСћляюць свойого заступніка и визваліцеля Вакх - Дияніса - бога віна. Гета ен В«аднадзіцьВ» усіх пекло ПРАЦІ. І яни, вар'яцкія, пакінулі вдома, не хочуць больш прасці и ткаць, пакінулі дзяцей. В«Што мудрасць, калі Яна не дае шчасця!В», - Усклікае хор. Цар Пенфей спрабуе пакласці канец гетаму, и бог висмеяСћ необаченого. Служба новаго культу суправаджалася оргіямі, пра якія расказвалі рознае. Цар хочай пераканацца, што адбиваецца на таемних зборишчах-вакханалія. В«Ти не ведаеш, чаго Жадан твае серцаВ», - кажа яму неапазнани бог. Пераапранути Сћ жаночае сукенка, цар адправіСћся Сћ гори и биСћ змучанае вакханки, якіх Сћзначальвала раз'юшани Агава - маці цара. Вакх - Дияніс адабраСћ у яе розум. З Головата дзяСћчина, скриваСћленая, з'яСћляецца Агав...
