на сцене, на свій кошт видаСћ зборнік В«Беларускія жартиВ» (1915), некалькі сельскагаспадарчих брашурак. I Сћсе гета Сћ свабодни пекло надзеннай ПРАЦІ годину, бо даводзілася неяк зарабляць на хліб, працуючи то Сћ Мінскім центральним бюро ПРАЦІ, то кіраСћніком пашивачних майстерняСћ па ваеннаму абмундзіраванню. p align="justify"> Празмерная робота, дренния материяльния и кватерния Сћмови далі пачатак цяжкой хваробе (сухоти горла). Зімой 1918 Ядвігін Ш. вимушан биСћ легше Сћ Мінскі шпіталь, а як трошкі ачуняСћ, паехаСћ у палю КарпілаСћку и амаль нікуди НЕ виязджаСћ з дому. У годину грамадзянскай Вайни загінулі рукапіси пісьменніка, усьо закончания и незакончания тврри, што В«адлежваліся Сћ шуфлядзеВ». p align="justify"> Праз некатори годину Ядвігін Ш. пачинае супрацоСћнічаць у газеце В«БілорусьВ», друкуе там палю аповесць В«золатаВ» (1920), адзін з дерло твораСћ буйнога епічнага жанру Сћ білоруський літаратури. Аповесць В«золатаВ» - твор незакончани. I критим не менше ен вельмі цікави па некатора сваіх мастацкіх якасцях І як адзін з дерло твораСћ білоруський прози вялікага епічнага жанру. p align="justify"> В«золатаВ» - гета сур'езная Спроба стварення псіхалагічнай Аповесці. У розчини напружани демакратични сюжет (причим драматизм унутрани), намічається логіка развіцця характараСћ, есць цікавия псіхалагічния даследаванні. А гета з'яСћляецца значним дасягненнем маладой білоруський прози. p align="justify"> Аповесць з'явілася лагічним працягам тієї роботи па Сћзбагаченні апавядальнай культури білоруський прози, якаючи праводзілася пісьменнікам дагетуль у битавих апавяданнях. Тое, што Сћ іх толькі намячалася, тут виявілася больш поСћна: вміння падаць жиццевия з'яву з поСћнай глибіней, з падтекстам, свядомае викаристанне няСћласнапростай мови з Мета ствариць аб'емнасць слоСћнага малюнки. p align="justify"> Ядвігін Ш. даследуе Сћ Аповесці душеСћни світло герояСћ, спрабуе намаляваць харакгар. I многае яму Сћдаецца. Так, памастацку пераканаСћча падаюцца Сћзаемаадносіни галоСћних герояСћ твора Васіля Дубінскага и Зосі Стрончик - пекло першага іх знаемства да трагічнай смерці Васіля. ПриехаСћши Сћ вагомі, Васіль набивае кавалак зямлі, што пуставала побачим са Стрончикавай, купляю сіє з гаспадаркі и Пакуль што Живе Сћ СтрончикаСћ. Васілю спадабалася Зося. Наколькі яна яму дарагая, хлопче асабліва адчуСћ, калі ад'ехаСћ на 50 верст пекло хати, дзе жила Зося. В«Розния думкі ажно прашилі яго мозок: чи не спаСћ усю ноч, а тому гааСћ каня да Стрончикавай сяліби як на Пажар. УгледзеСћши Сћрешце Міколу и Зосю, ен так з ІМІ вітаСћся, так аб усім распитваСћся, - як би нямаведама колькі години не бачиліся. Аніяк не міг Даць віри, што праз гети годину нічога НЕ змянілася, и заглядаСћ у вочи то старому, то дзяСћчине з недаверствам: ці криюцца яни Перад ім з чимколечи, аб чим НЕ хочуць признацца В». p align="justify"> АгледзеСћши Сћсю гаспадарку, нагавариСћшися даволі, Васіль, змучани дарогай, кінуСћся на сіна Спацио, альо тривожния...
