иве Сћ годину вялікіх гістаричних Падзу и з'яСћляецца Сћдзельнікам барацьби за перабудову світла, разняволеную працю взяти. В«Я бласлаСћляю тієї момант, у Які я стаСћ на шлях змагання. Сіла яго збіралася ва мені гадамі, гартавалася, а поза вось вибухає наповерх. I кажу я вам: Маймі жиццю няма и НЕ будз іншае дарогі, як дарога несупиннага, кіпучага, самаза-биСћнага класавага змагання за Свабоду ... В», - признаецца Ригор свайму настаСћніку па ревалюцийнай барацьбе Міхасю Комареві. Страснаяя Жаданом барацьби дамінуе над астатнімі жаданнямі героя. p align="justify"> Альо перабольшванне роли сацияльнай приналежнасці Нязвич-нага да рабочага класа з'яСћляецца причинай схематизму и проста-лінейнасці, у виніку якой неардинарнасць героя паварочваецца спрашченнем на самай справе складанай чалавечай природи. Адзін з герояСћ, а Сћслед за ім и сам аСћтар, лічиць, што Ригор Ня-звични Сћжо Цалко падрихтавани да виканання вельмі високай и адказнай функциі - В«вучиць, а не вучиццаВ». Кате-гаричнасць такогого меркавання відавочная, таму што па-Мастацкая зусім НЕ мативавана, як відавочни и тієї факт, што приналежнасць да класа робітники не гарантуємо аСћтаматична кожнаму яго прадстаСћніку високі Сћзровень светаразумення и духоСћнасці. В«Як приміриць настойлівае імкненне Гартнага гераізаваць Нязвична-га, паказаць яго з самаго лепшага боці и аб'ектиСћна-Мастацкая праСћду вобразе, якаючи часта Надав дискредитуе задумом аСћтара, робіць Нязвичнага примітиСћна-лозунгавим, нецікавим?В» - ЗазначиСћ М. СтральцоСћ, гаворачи аб супяречнасці паміж задумай и яе мастацкім увасабленнем у розчини Гартнага.
слушно мнение пра В«раздваеннеВ» гартнаСћскаі'а героя виказаСћ у свою годину М. Піятуховіч: В«вобразе Ригора Нязвичнага НЕ травні су-цельнасці: грамадскі ди індивідуальни пліч яго істоти цяжка па-гадзіць паміж сабоюВ». Ствараецца Сћражанне, што, В«шукаючи но-вих Сацияльна форм грамадскага жиццяВ», герой В«адначасна, відаць, шукае и нових форм асабовай мараліВ». p align="justify"> Чим, наприклад, можна витлумачиць празмерни рацияна-лізм, Надав егаізм героя Сћ адносінах да маці ці Зосі? Відаць, гета свядомая аСћтарская СћстаноСћка: чи не Даць герою В«размякчиццаВ». У критим, што пісьменнік свядома В«стримліваСћВ» героя, баючися па-казаць яго сапраСћдную сутнасць, була даніна існуючаму Сћ тій годину СћяСћленню пра ревалюциянера як Чалавек з В«драцянимі нервамі и кам'яним серцамВ», для якога праяСћленне звичайних чалавечих пачуццяСћ (спагада, чуласць, Кахане) падобна ад-маСћленню пекло палею ревалюцийнай сутнасці. Такі герой больш па-Добнєв на манумент, чим на Чалавек. Ідеалізуючи свойого героя, у многіх випадкі свядома пазбавіСћши яго сумненняСћ и памилак, праяСћлення емоціями, Гартного схематизаваСћ вобразе Нязвичнага. Ад-нак у розчини намячаецца виразная тенденция да пераадолення схематизму, спрошчанасці вобразе, зусім апраСћданае Жаданом пісьменніка пераадолець В«узвишанасцьВ», манументальнасць героя. Аддаючи перавагу ...
