и адмаСћляліся адтуль сиходзіць. p align="justify"> Права притулку зрабіла могілках НЕ толькі месцев відразу и прагуляццада, алей ринкам, кірмашом. p align="justify"> Альо сход XV стст. пастанавілі забараніць на могілках Сћсякую свецкае дзейнасць, уключаючи правядзенне пасядженняСћ судоСћ и винясення присудаСћ.
Робячи виснови, можна сказаць, што людзі Сћ тия годинник не Сћспрималі смерць як асабістую драму и зусім НЕ Сћспрималі як індивідуальни акт - у ритуалах, якія суправаджалі скон індивіда, вияСћлялася Салідарнасць з сям'ей и грамадствам. Гетия ритуали билі змястоСћнай часткай стратегіі Чалавек Сћ дачиненні так так природи. Паміраючи - галоСћнае твар у ЦириманіялаСћ, якой суправаджаСћ и афармляСћ яго сиход са світла живих. p align="justify"> Альо и сам гети сиход НЕ СћспримаСћся як поСћни и бясспречни разриСћ, паколькі паміж светам живих І світла померлих хіба не адчувалася непраходнай прірви. Знешнім висловивши гета сітуациі можа слугУват, на мнение Арьєса, тое, што Сћ супрацьлегласць пахаваннем античнасці, якія адбиваліся за межамі гарадской сцяни, на працягу Сћсяго Сяреднявечча пахавання адбивалася на териториі гарадоСћ и Весак: з пункту гледжання людзей тієї епохі, було важлива змясціць нябожчика бліжей да храму Божага.
Адсутнасць страху Перад смерцю Сћ людзей Ранняга Сяреднявечча Арьес тлумачиць критим, што, па іх падання, памерлих НЕ Чикацца суд и адплата за пражитае жицце. Важлива падкресліць, што праблєми есхаталогіі Арьес перакладае з багаслоСћскага плану Сћ план ментальнасці. У центри яго Сћвагі - не догма, а "разлітия" у грамадскай свядомасці вобразе смерці, пасмяротнага суду. За гетимі "апошнімі речамі" Сћтойваюцца чалавечия емоциі, калектиСћния СћяСћленні и патентния сістеми каштоСћнасцяСћ. br/>
В§ 2. Смерць паля "
Ідея Страшнаго Суду, якаючи праведзена, як піша Арьес, інтелектуальнай елітай и зацверджана Сћ перияд паміж XI i XIII стагоддзямі, азначаСћ другі етап евалюциі стаСћленне да смерці, Арьес назваСћ "Смерць паля". Пачинаючи з XII ст. сцени замагільнага суду адлюстроСћваюцца на заходніх Парталу сабораСћ, а затим, прикладна з XV ст., уяСћленне пра суд над пологах чалавечим замяняецца новим прадстаСћленнем - пра суд індивідуальни, Які адбиваецца Сћ момант смерці Чалавек. Больш важнае значенне надаецца пахавальним абрадам. p align="justify"> Амаль у Сћзросту навуковага прагресу людзі лічилі, што жицце працягваецца и пасла смерці. Ідеі працягу распасціраюцца Сћ годині пекло самих дерло вядомих нам погребіння епохі сяредняга палеаліту з іх інвентаром, призначаСћся для замагільнага жицця памерлага, и да наших дзен навуковага скептицизму. p align="justify"> Хрисціянства Сћспримала традицийния меркаваньні здаровага Сенсит и думці стоікаСћ аб нарадженні Чалавек як пачатак яго памірання. Нарадженне - Перший Крок да смерці, казалі римскія Стоік. Хрисціянства запазичалі таксамо вельмі старажитную ідею аб падаСћженні...
