ко гетага НЕ адбилося: «Каркнуў птах у адказ -//Вось и ўвесь яго сказ» [14, с. 193]. Нечаканае, ЦІ НЕ праўда, завяршенне твора? Альо зноў жа, як и ў інших вершити, А. Пісьмянкоў у дадзеним випадкі, як кажуць, що не ідзе насуперак тієї жа ісціне. Гетим маўчаннем гругана ен толькі яшче раз нагадвае, колькі шмат у Наша нациянальнай гісториі «білих плям». Калі ужо птах-вяшчальнік нічога пеўнага сказаць НЕ можа, то што ўжо казаць пра чалавека ... Адним словами, дзеля сапраўднага адкрицця мінуўшчини яшче давядзецца Няма папрацаваць.
Безумоўна, часцінка «радаводнай» Паета - лёс усёй Бацькаўшчини, таму А. Пісьмянкоў, наколькі гета магчима, імкнуўся па-свойму асенсаваць тое, што яму Найбільший блізкае. Таму и «вядзе» ен нас у старажитни Мсціслаў. Пра гета и аднайменни верш, а таксамо яшче адзін, што травні Назву «Насовіч, 1870». Наколькі аригінальна ўдалося сказаць Паету пра таго, хто ў став узросце ўзяўся за стваренне славутага «Слоўніка білоруський мови»?!
... I ноч насоўваецца,
I старасць насоўваецца ...
Усе ў Амсціславе спяць,
Чи не спіцца толькі Насовічу.
Насовічу некалі Спаціо:
Треба криніцу капаць,
Треба капаць криніцу,
Каб унукі маглі напіцца.
... Бачиш, як нешта бліскае -
Вада ўжо блізкая [14, с. 241].
На нашу мнение, мала што міг напісаць Малади Пает, каб гета некалі гуча ва ўнісон годині. Памиляецеся, панове: у адрозненне пекло многіх А. Пісьмянкоў НЕ пісаў на «злобу дня», а толькі прамаўляў тое, што ім було ўнутрана перажита, асенсавана и лягли на душу. Адстойваючи палю пазіцию, А. Пісьмянкоў НЕ збіраўся штосьці даказваць, нешта даводзіць ледзь НЕ з кулакамі.
Як НЕ ўспомніць у сувязі з гетим ягони верш «*** Вам ахвота кричаць ...»:
Вам ахвота кричаць,
Мені ж - паплакаць крадком,
Мені б криху памаўчаць
3 Сябрук Маруком.куди ми імчим? чаго ми кричим?
Памаўчим над святим,
Аб святим памаўчим.
Слоў розмінну Медзев
Колькі можна збіраць ...
Памаўчаць треба ўмець,
Треба ўмець памаўчаць [14, с. 187].
Ен меў права так сказаць, бо сам умеў маўчаць. Чи не ў критим Сенсит, вядома, каб стримліваць сябе ў гаворци, - тия, хто добра ведаў А. Пісьмянкова, сябраваў з ім, ведаюць, што гета биў сапраўдни вулкан пачуццяў, емоції, нейкай неўтаймаванасці. Маецца на ўвазе маўчанне іншага кшталту. Тое маўчанне, за якім хаваецца висока ўнутраная культура, якаючи ніколі НЕ дазваляе чалавеку пераступіць праз святе, креўнае, вечнае. Як и не дазваляе камусьці настойліва навязваць уласния думкі, видаючи іх як ісціну ў апошняй інстанциі, примушае да таго пастаянства, што саме па сабе найлепшим чинам характаризуе чалавека, для якога хамелеонства - НЕ тое што непримальнае, а проста агіднае:
Чи не спяшайцеся мяняць
акуляри ружовия
на звичайния:
гета НЕ толькі змена оптикі
ш Перамам відтінку -
гета найперш
Перамам поглядаў:
перамога звичайнасці
над узнёсласцю,
раўнадушша
над шчирасцю., нарешце,
У акулярах ружових
ви трошкі мастак ...
Чи не спяшайцеся мяшяць
акуляри ружовия ...
Гета раю вам я -
чалавек
у звичайних акулярах [14, с. 176].
Замілаванай простасцю, лёгкім и дакладним Стила аповеду палоніць нас творчасць Алеся Пісьмянкова, лірични герой якога Живе ў прадчуванні велічних старонак жицця, дзе
вершити могуць здарацца,
вершити могуць присніцца,
Могуць плакаць, смяяцца,
Кричаць и маліцца.
вершити могуць забицца,
У куточак забіцца,
Замаўчаць, затаіцца,
Каб аднойчи адбицца.
I - збицца [14, с. 193].
Такім чинам, тема гісториі став сенсава значнай и магістральнай и на паетичнай ніве А. Пісьмянкова. Сучасния гістаричния творити ўжо немагчима ўявіць без твораў гетага пісьменніка. Поруч з творамі Ул. Караткеві...
