ча, В. Іпатавай, У. Арлова, Л. Дайнекі яго вершити вельмі істотна пашираюць дияпазон мастацкага адлюстравання и асенсавання мінулага, узбагачаюць нас светапоглядна и духоўна, робяць гістарични мацярик па-сапраўднаму цікавим и привабним.
Драматичним, кривавим паўстае у творити далёкае мінулае. Чалавек, князь ен ЦІ смерд, знаходзіўся пад вечнай пагрозай знішчення, зняволення, гамору. А. Пісьмянкоў імкнецца паглядзець на мінулае краю адначасова вачимі яго жихароў и вачима людзей, якіх лёс привёў на Зямля слов'ян.
А. Пісьмянкоў напісаў творити гістаричнай тематикі добра стилізаванай, зразумелай МОВА, привабния сваімі захапляльнимі сюжетамі и нациянальним каларитам. Менавіта адштурхоўваючися пекло іх, можна гавариць пра А. Пісьмянкова як пра аригінальнага Паета. Критим больш, што адданасць гетим мативам для яго НЕ павеви годині, паспяхова да ўдумлівага асенсавання даўніни ен набліжаўся яшче ў Першів сваім зборніку «Бели камінь».
Можна па-добраму пазайздросціць усім критим, хто сёння бяре ў рукі кнігі А. Пісьмянкова, бо ранейшия пакаленні, у критим ліку и Наші, що не мелі такий видатнай магчимасці праз Мастацкая прозу адкриваць білоруський и славянскае мінулае. Найперш хочацца звярнуцца да школьнай моладзі: давайце ж папливём з пісьменнікам па раце Гісториі - и повернемося з гета вандроўкі больш дасведчанимі, гістарична памятлівимі, ??духоўна багатимі и мудримі людзьмі.
3. МАСТАЦКІЯ АДМЕТНАСЦІ ПАЕЗІІ АЛЕСЯ ПІСЬМЯНКОВА
Асаблівасць мастакоўскага почирку А. Пісьмянкова заключаецца ва ўменні лаканічна и разам з критим гранічна дакладна перадаць пачуццё, емоцию. Па природзе свойого Талент - гета Пает-лірик. Як и найлепшим узорам ліричнай паезіі, яго вершити уласцівия «складанасць и глибіня, емацийная насичанасць и прудкості виключная сцісласць и лаканізм, мінімум інфармацийна-апавядальнага материялу» [15, с. 97]. Кожнае слова ў паетичнай страфе Алеся Пісьмянкова канцентруе ў сабе глибокі Сенсит, невипадкова критикі параўноўваюць яго творити з ескізамі, накідамі - за немудрагелістимі мікравобразамі бачицца Широкий зместавая перспектива и емацийная аб'ёмнасць. Ди рукою творці кіруе сам Бог: «Малюнак някідкі/Уздригнуць примусіў:/Над речкай - ракітнік./На Поплава - Бусел./І - хата ў бярозах/На самим узгор і .../І сльози, I сльози/Казичуць у горлі [16, с. 26]. Пісьменнік викаристоўвае еліптичния канструкциі, пазбягаючи дзеясловаў, што нада вершу?? татичнасць сапраўднага МАЛЮНКИ. Дзеяслови ўживаюцца толькі для «контурнага» пазначення тих Складання уражанняў, якія ўзніклі пекло сузірання рідних ваколіц. Поўнасцю виявіць палі адчуванні ў словах Пает Надав неспрабуе - на багатьох больш и Лепші за іх гавориць недасказанасць. Встежити за Маринай Цвятаевай аўтар називають вершавания радкі «каштоўнимі асколкамі, принесенимі хвалямі ліричнага приліву [16, с. 92] .Нізка «Карані и крило» надзвичай багата на такія каштоўнасці, и сярод іх Ніяк Нельга абмінуць увагай драматична-спавядальни верш «Туга»: «На кругі паля,/На палі кругі .../Вось дайшоў и я/Та сівой тугі./Не заві, вярста./У радзіми кут:/Сірата я там,/Сірата і ... тут [16, с. 19]. Непатребнасць «там», на радзіме, азначае для Паета неприкаянасць у жицці ўвогуле, ен усведамляе марнасць свойого існавання «тут», на гетим Свецє.
На наш погляд, перачитаўши верш «Так витокаў, та витокаў ...», Якраз першароднае - у малюнку природи и ў духоўним стані чалавека - тримціць у надійшли гетих пругкіх радкоў. Тут и сказана биццам би «ўсё», и не запратакаліравана нічога - настрій, уражанне, першапачатковая думка: «Пекло билінкі да дзяўчинкі світло напоўнени вродою, то засвеціцца смяшинкай, то расчуліцца слязой ...» Надав перапісания мною ў Радока словами, здаецца, пераліваюцца дзівоснай інтанацияй, якаючи перадае ўсю непасреднасць юнацкага ўзрушення, што Живе ў души дарослага мужчини. I запісани верш амаль што на мяжи сентиментальнасці. «Мяжу» А. Пісьмянкоў адчувае строга.
Многія вершити Алеся Пісьмянкова прицягваюць Рамус читача свае адметнасцю и аригінальнасцю. Невялічкія и кароценькія, яни годинах нагадваюць елегіі, кранаюць НЕ столькі думкай, як мілагучнасцю мелодикі, мінорним настроєм, задушеўним голасо, - абагульняе даследчик А. Макаревіч [18, с. 116]. Годинах яго кароценькія мініяцюри нагадваюць експромти, здаецца, що не напісания, а схопления нечакана. ЦІ не так нарадзіўся и верш пра Восени, дзе ў Першів Радка гаворицца: «А заўтра я зноў у восем вийду ў сиру Восени» [14, с. 97]. Для чаго? Каб сесці на аўтобус и вярнуцца з адведак у роднай вёскі дадому, у горад. I далей лірични герой гавориць, як ен будз чакаць каля шаши спадарожни «ІКАРУС». I калі «Голас пад парасонам пра годину закатували сонна», лірични герой адкажа: «Я замести лічби восем видихну ціха:« Восени ... »[14, с. 165]. Ну як НЕ падзівіцца з такогого винаходніцтва аўтара!
Ец...
