з'яСћляліся нашчадкамі Полацкага и ТураСћскага княстваСћ. У ХІV ст. да іх далучилася літоСћская, а Сћ ХV - жамойцкая Знац. З 1413 у дзяржаСћних актах узнік термін В«Баяра-шляхтаВ», о з іншого чверці ХVІ ст. ен стаСћ викаристоСћвацца пастаянна. У ХІV-ХV стст. Сталі вилучацца Князі, знатния Баяра (Пани) i інш. На ніжейшай приступци знаходзілася дробова шляхта. p> Сацияльна структура гарадоСћ и мястечак була больш разнастай-най (саслоСћі мяшчан, расмеснікаСћ, купцоСћ; заможния пласти и Гарад-скія нізи), альо па нациянальнай прикмеце іх жихарства СћяСћляла пера-важлива аднародную беларускамоСћную супольнасць, Цесна звязане з аграрнай часткай насельніцтва ВКЛ. Нягледзячи на існаваСћшия мiж-саслоСћния (паміж сялянамі и феадаламі) i СћнутрисаслоСћния (паміж шляхтай и святарамі різни веравизнанняСћ) супяречнасці, існаваСћшая Сћ ВКЛ Сацияльна структура сприяла фарміраванню агульних дзяр-жаСћних и нациянальних інтаресаСћ грамадства. Альо Сћ працесе склад-вання білоруський народнасці визначиліся и пеСћния цяжкасці, звязь-ния з ариентацияй кіраСћніцтва ВКЛ на палітични САЮЗ з Польшчай, што привяло да акаталічвання НЕ толькі літоСћскай, альо и часткі Сћсход-неславянскай (праваслаСћнай) знаці. У виніку асноСћная (етнаствараль-ная) маса насельніцтва Весак и гарадоСћ стала губляць палю палітичную и духоСћную еліту, без удзелу якой працес фарміравання нациянальнай самасвядомасці хоць и працягваСћся, альо зрабіСћся некіруемим, стихій-ним и лакалізаваним. p> Таму ва Сћмовах існавання шматканфесійнай и поліетнічнай дзяржави, дзе назіралася прикметная аСћтаномія асобних зямель и гарадоСћ з магдебургскім прав, людзі звичайна ідентифіка-Валі сябе па традициі (русічи, рускія), па месцев праживання (магі-леСћци, палачане), па племян приналежнасці (літва, літоСћци, тисну-дзіни). Найбільший распаСћсюджанай з'яСћлялася саманазва В«ЛітвіниВ». p> Такім чинам, утваренне моцнай дзяржави - ВКЛ, аб'яднанне Сћ яго межах многіх колишніх княстваСћ КіеСћскай Русі зямель з пераважаСћ-Шим усходнеславянскім насельніцтвам, развітая еканоміка и гаспадар-чия сувязі, наяСћнасць білоруський мови (гутарковая и літаратурная) за-канадаСћства (привілеі, Судзебнік, Статут 1529 р.), усведамленне на-циянальнай ідентичнасці, традициі й культура - усьо гета сведчила аб узнікненні Сћ межах ВКЛ білоруський народнасці. br/>
3. АсноСћния канцепциі паходжання білоруського народу и яго саманазви
Теория Сћзнікнення білоруського народу Сћключае Сћ сябе некалькі канцепций. Так, аСћтари кривіцкай канцепциі (В. ЛастоСћскі и інш.) лі-чаць, што продкамі беларусаСћ з'яСћляліся толькі кривічи. АСћтари відкри-віцка-дригавіцка-радзіміцкай канцепциі (М. ДоСћнар-Запольскі и інш.) Лічаць продкамі беларусаСћ НЕ толькі кривічоСћ, а і дригавічоСћ и радзімічаСћ. АСћтари балцкай канцепциі (В. СядоСћ и інш.) Лічаць, што беларуская народнасць узнікла Сћ виніку асіміляциі Сћсходнімі славянамі балтаСћ. Прихільнікі канцепциі старажитнарускай народнасці лічаць, што беларуская, а таксамо руская и Сћкраінская народнасці Сћзнікла пасли розпаду КіеСћскай Русі и виніку раз'яднання адзінай старажитна-рускай народнасці. Паводле даследаванняСћ М. Піліпенкі, у ІХ-Х стст. у виніку змешвання слов'ян и балтаСћ узніклі НЕ білоруси, а кривічи, дригавічи и радзімічи, и Сћ канц ІХ - пачатку ХІ стст. яни з іншимі Сћсходнеславянскімі пляменамі склалі нову агульнаславянскую етніч-ву супольнасць. Територия іх сумеснага праживання атримала наз-ву В«РусьВ», а насельніцтва пача звацца русічамі, русінамі и інш.
Адносна словаспалучення В«Біла РусьВ» навукоСћци виказваюць сами розния думкі. Першия СПРОБА адказаць на гета вань спа-радзілі рамантична-емациянальния версіі: маСћляСћ, назва паходзіць пекло відтінку ільнянога адзення мясцових жихароСћ (В. ТацішчаСћ), пекло відтінку іх валасоСћ (Я. Карскі), пекло вялікай колькасці рек и Азер и іх чисціні (П. Крапівін), вялікай колькасці снігу и р. д.
Больш пераканаСћчай здаецца думка, у адпаведнасці з якой на-прамкі світла (поСћнач-поСћдзень, ЗАХІД-усход) пазначаліся асноСћнимі колерамі: адсюль - Чорна, Чирвоная, Біла Русь. Есць меркаванне, што назва В«Біла РусьВ» адбіла Сћ сабе релігійни аспект як проціпа-стаСћленне хрисціянства язичніцтву (Чорна Русь). І нарешце, що не ви-ключает, што пад Бєлай Руссю варта разумець асобния земли колішняй КіеСћскай Русі, якія НЕ билі заваявани Мангол-татарамі, и таму биццам захавалі хрисціянскую чисціню.
Яшче большия навуковия спречкі виклікае праблєми лакалізациі териториі В«Бєлай РусіВ» у сяреднявеччи и Надав пазней. Годинах з гіста-ричних криніц винікае інфармация, якае дазваляе адвольна тракту-ваць месцазнаходжанне колішняй В«Бєлай РусіВ». Так, англійскі місія-нер ХІІІ ст. пакінуСћ запіс аб Alba Ruscia, якаючи размяшчалася паміж Ту-равам и Пскова. Криху дакладней за інших дае інфармацию італья-нець Гваньіні, Які Сћ 1578 лакалізаваСћ Білу Русь у раене Кіева, Ма-зира, МсціслаСћля, Віцебска, Орши, Полацка, Смаленска и Северскай зямлі. ...
