Привілей Стефана Батория пекло 1581 р, видадзени рижскім куп-цям, дазваляСћ ім гандляваць у межах В«Ліфляндиі, Жмудзі, Літви и Бєлай РусіВ». С. Старавольскі Сћ палею кнізе В«Польшча, ці апісанне ста-новішча каралеСћства ПольскагаВ» (1632) пригадваСћ у межах Бєлай Русі Новагародскае, МсціслаСћскае, Віцебскае, Менскае, Полацкае и Сма-ленскае ваяводстви. Такім чинам, гетая назва распаСћсюджвалася толь-кі на Сћсходнія териториі ВКЛ. Гетая акалічнасць Яскрава виявілася праз 20 гадоСћ, калі цар Аляксєй Міхайлавіч у гонар перамог над Реччу Паспалітай узбагаціСћ свій титул словамі В«Вялікі князь ЛітоСћскі, Бе-лия Расіі и ПадольскіВ». Відавочна, што манарх НЕ атаясамліваСћ В«Білу РусьВ» з Расіяй.
Сам термін В«БеларускіВ» у дачиненні да яе териториі з'явіСћся пас-ля падзелаСћ Речи Паспалітай, калі на яе Сћсходніх землях була створу-на Беларуская губерній з центрам у Віцебску, а пазней - білоруський генерал-губернатарства. У далейшим яни вийшлі з афіцийнага адміні-страцийна-теритарияльнага и геаграфічнага Сћжитку. Іх месца занялі Назв В«ПаСћночна-Заходні крайВ» (з 1840-х), В«ПаСћночна-заходная воб-ласці (1917)В», В«Заходная вобласцьВ» и інш. p> Адпаведна Сћкараненню Сћ грамадскую свядомасць Назв білорус-кіх зямель на різни етапах іх развіцця ішло фарміраванне етноніма В«білорусиВ». Як винікае з актаСћ цара Аляксея Міхайлавіча, у ХVІІ ст. у дачиненні большасці насельніцтва, галоСћним чинам, усходняй часткі ВКЛ, викаристоСћвалася назва В«беларусциВ». У больш позні годину яна трансфарміравалася Сћ В«білорусиВ» и замацавалася за народам ужо пасли далучення Беларусі да Расійскай імпериі. Плиг гетим спатре-біСћся даволі працягли годину (ХІХ-ХХ ст.), Каб білоруси пачалі Сћсведам-ляць палю нациянальную ідентичнасць. br/>
4. ДухоСћнае жицце балтаСћ и Сћсходніх слов'ян у епоху ранняга сяреднявечча
На Аснова сінтезу першабитних форм релігійних вераванняСћ у балтаСћ адбиваСћся пераход да больш Складання, з пакланеннем новим боствам. У іх вераваннях адбіліся асноСћния гаспадарчия заняткі. Пля-міни дніпра-дзвінскай культури виплаСћлялі з бронзи фігуркі коней. Жихари мілаградскіх паселішчаСћ ПаСћдневай Беларусі, Акрам коней, пакінулі фігуркі буйної рагатай живели и сабак. Акрам живелага-доСћлі, людзі працягвалі займацца паляваннем, аб чим сведчаць спеку-дзейния археолагамі амулети з іклаСћ мядзведзя и дзіка.
Слов'яни, рассяліСћшися на балцкіх землях, що не аддзяляілі сябе пекло природних СІЛ. З асваеннем прастори - лясоСћ, рек, Балота - яни зася-Лялі іх духамі, добримі и злимі, запазичиСћши многае з балцкіх релі-гійних уяСћленняСћ, у критим ліку віру Сћ магічную сілу кам'яних сякер, якія засталіся Сћ літературна спадщина пекло продкаСћ. Большасць навакольних аб'ек-таСћ и природних СІЛ було звязана з земляробствам, паколькі менавіта гети занятак забяспечваСћ слов'янам стабільнае існаванне, а пагібель пасеваСћ пагражала Сћсяму роду. У гета сувязі аб'ектам пакланення стала неба з Сонца, дажджом и іншимі стихіямі, а політеістичная ре-лігія Знайшла Сћвасабленне Сћ язичніцтве. Менавіта яно да приняцця хрисціянства и Надав криху пазней адигривае визначальную ролю Сћ культури Сћсходніх слов'ян. p> Разлаженне родавага ладу, якое Сћзмацнілася Сћ жалезним століттю, адбілася и на тою, што ва СћяСћленні старажитних людзей склалось іерархія багоСћ. Верхню приступку Пантеон сами галоСћния з іх, уладари верхняга ярусу неба - ДзіСћ (Сварог), Рід, Стрибог (Бацька Сћладара вятроСћ, дзядуля вятроСћ). ДзіСћ - бог неба, прабацька Сћсяго існага - и святла, и багоСћ, и людзей. Ен жа биСћ адним з увасабленняСћ Сварога (Па-старажитнаіндийскаму В«сваргаВ» - неба) - бога нябеснага Агню. Духа Агню зямнога звалі Сварожичам. p> На другім етапі Сћ славянскім язичніцтве Сћзмацняецца и разві-ваецца культ продкаСћ, звязана з Родам - Творцям Сусвету и Рожаніц - багінь урадлівасці. Аб значнасці бога сведчиць мноства агульназнач-них слоСћ усходнеславянскай моСћнай групи: В«рідВ», В«родзічиВ», В«РадновВ», В«радзімаВ», В«природаВ», В«УраджайВ», В«народВ». p> Криху ніжей размяшчаліся багі другог ярусу сусвету з Сонца и зямля початку з синам Сварога - Дажбога. Ен биСћ богам сонца, ся-зоннага сонечнага цяпла, годині виспявання Сћраджаю. Слов'яни лічилі сябе Сћнукамі Дажбога. Блізкім да Дажбога (а магчима, братам) биСћ Стрибог - Бог паветраних стихій уладар вятроСћ. p> Хорс - боства сонечнага диска (альо не світить) биСћ неаддзельним дадаткам да вобразе Дажбога-сонца и саступаСћ яму Сћ іерархіі.
На трецім етапі развіцця язичніцкай релігіі іерархію багоСћ узна-чаліСћ уладар Сусвету, бог грому и маланкі, апякун ваенних дружин Пярун. Ва СћяСћленні слов'ян гета биСћ немалади мужчина са сребнай га-лавою, залатимі вусамі и Барадеї. Узброени грамавимі стреламі, сяке-рай, камянямі. У нябесах едзе на калясніци або верхам на кані. Каб улагодзіць бога грому и маланкі, абараніць житло пекло Пажар, людзі усталеСћвалі на даху магічни знак у формі кола з шасцю спіц...
