й Расійскай імпериі амаль што самим гострим було польскае вань. 3 часоСћ падзелу Речи Паспалітай польскі патриятични Рух не даваСћ Спак расійскім уладам, якія то бізуном, то пернікам спрабавалі зняць напав супраціСћлення [6. с. 67]. p> пасли даволі жорсткай антипольскай палітикі Мікалая I, викліканай паСћстаннем 1830 - 1831 рр.., урад Аляксандра II палічиСћ патребним зрабіць некатория Сћступкі Паляк. Було адменена ваеннае становішча, Частка сасланих паСћстанцаСћ повернутися з Сібіри. Дазволена заснаваць у Варшаві "Земляробчае тавариства" для вивучення сялянскага вань. Аднако принятия заходи не аслабілі, а, наадварот, узмацнілі антирускія настроі сярод грамадства. У 1858 у Вільні плиг падтримци генерал-губернатара В.І.Назімава биСћ адчинени Музей старажитнасцей, Які адразу ж стаСћ духоСћним асяродкам ваяСћнічага паланафільства. Пача адкрита прапагандавацца барацьба супраць рускаго Сћрада, распаСћсюджвацца ревалюцийная літаратура. p> Такім чинам, 50-я гади ХІХ стагоддзя адзначани новим вітком наростанням ревалюцийнай сітуациі Сћ Расіі. У тієї годину, калі Сћ многіх заходнееСћрапейскіх краінах шпаркімі темпамі ішло развіцце капіталістичних адносінаСћ, Расійская імперия заставали напаСћфеадальнай абсалютисцкай дзяржавай. АсноСћни перажитак феадалізму, пригонніцтва було тормаза развіцця еканомікі, що не Кажучи Сћжо пра льно-етични пліч гета форми рабства. p> Абвастралася нациянальнае вань. Асабліва гета датичилася новадалучаних територий колишньої Речи Паспалітай. Патриятичния коли насельніцтва Польшчи, Беларусі и Літви ранєй ужо двойчи (1794 и 1830) узнімалі антирасійскія паСћстанні, аднако яни билі шляхецкімі па характар, асноСћни Сћпор у іх рабіСћся менавіта на дваранства, якое Надав імкнулася НЕ дапусціць да барацьби широкія коли народних мас, баючися, што зброя можа Биць павернута НЕ толькі супраць "маскоСћскіх" залагодить, альо и супраць іх саміх. Ди и ідея адрадження Речи Паспалітай асабліва НЕ виклікала станоСћчих емоції у большасці няпольскага насельніцтва. p> аднако, у сяредзіне ХІХ стагоддзя з'явілася нова хвалячи барацьбітоСћ - ревалюцийния демакрати. У іх ліку билі прадстаСћнікі дробнай (найчасцей - беззямельнай) шляхти, ніжейших слаеСћ чинавенства ї святарства, а таксамо прадстаСћнікі разначиннай інтеллігенциі. АсноСћную палю завдання ревалюциянери-демакрати бачилі Сћ звярженні самадзяржаСћя и усталяванні народаСћладдзя, ліквідациі памешчицкага землеСћладання І, адпаведна, перадачи зямлі сялянам. Для народаСћ Расіі прадугледжвалася права на самавизначенне. На такіх пазіциях зграя расійская ревалюцийна-демакратичная арганізация "зямля і воля", пад уплиСћ якой траплялі многія студенти, вихадци з Беларусі, Польшчи, Літви, што приязджалі вучицца Сћ Пецярбург. p> Спроба царської Сћрада зняць напружанне сялянскай реформай 1861 поСћнасцю НЕ вирашила аграрнага вань. Умів визвалення пекло пригонніцтва, захаванне еканамічнай залежнасці ад памешчикаСћ, виклікала хвалю незадавальнення сялянства. Краіна стояла на парозе широкай Народнай Вайни супраць пригнятальнікаСћ. p> Непасредним штуршком да падрихтоСћкі новаго нациянальна-визваленчага паСћстання стаСћ расстрел царскімі войскамі патриятичнай деманстрациі Сћ Варшаві у 1861 Годзе. Увосени таго ж року разнастайния ревалюцийния групоСћкі билі аб'яднани Сћ адзіни Гарадскі камітет, перайменавани Сћ 1862 Годзе Сћ Центральни нациянальни камітет (ЦНК). За кароткі годину удалося ствариць разгалінаваную сітку паСћстанцкіх арганізаций. Збіраліся сродкі и каштоСћнасці на патреби паСћстання, набивалася Зброя і вайсковая амуніция, вялася агітация. На териториі билога Вялікага княства ЛітоСћскага падрихтоСћкай паСћстання займаСћся Камітет руху, трансфармавани Сћ 1862 Годзе Сћ ЛітоСћскі правінцияльни камітет (ЛПК). З'яСћленне Сћ Назв віленскага ревалюцийнага центра приметніка "правінцияльни" дае падставу меркаваць, што Варшаві Сћ нейкай Ступені Сћдалося падначаліць сабе віленцаСћ. Альо, як пакажа годину, падпарадкаванне гета не було тривалим, и между ЦНК и ЛПК регулярна Сћзнікалі канфлікти на Гліба стасункаСћ паміж ІМІ. Дастаткова пригадаць вострия спречкі з-за беластоцкай арганізациі, якую Варшава Сћвосень 1862 самаСћпраСћна далучила да сабе [7. с. 98]. p> Патриятични лагер падзяляСћся на демакратаСћ, якія виступалі за паСћстанне, и лібералаСћ, прихільнікаСћ мірних сродкаСћ барацьби. Тия, хто биСћ за паСћстанне, атрималі Назву "Чирвония". Фактична яни СћяСћлялі сабой широкі и разнастайни демакратични блок, у Які Сћваходзілі ревалюциянізаваная дробова и беззямельная шляхта, афіцери, дробова гарадская буржуазія, інтелігенция, студенцтва. ПраціСћнікаСћ паСћстання називалі "белимі". Гета билі пераважна памешчикі з "Земляробчага тавариства", сяредняя буржуазія, Частка інтелігенциі.
Узрастанне нациянальних настрояСћ у канц 50-х гадоСћ адбивалася ва Сћмовах складвання ревалюцийнай сітуациі Сћ Расійскай імпериі напяредадні адмени пригоннага права. Таму сялянскае вань зайняло не апошняе месца Сћ праграма польскіх патриетаСћ, сам...
