сябе яшче "грека-каталічнай", гета значиць, сусветнай.
ПраваслаСћная царква, Сћ адрозненне пекло каталіцкай, адмаСћляе магчимасць развіцця Свяшченнага падання. Яно лічиць, што Святої Айци и першия сем Усяленскіх СабораСћ (апошні з іх адбиСћся Сћ 787 р.) Цалко сфармулявалі хрисціянскае веравученне и поза яго треба толькі захоСћваць. Растлумачиць Такі падиход можна тою, што менавіта Візантийская імперия, а не заходная ЕСћропа з'яСћлялася Сћ дерло тисячагоддзі непасредним нашчадкам багатай античнай культури. Доугі годину (прикладна да ХШ ст.) Культура Візантиі знаходзілася на больш високім узроСћні, візантийци ганарліва називалі сябе "ромеямі" ("Римлянамі"), а на заходнееСћрапейцаСћ глядзелі, як на варвараСћ. Аднако культура ЕСћропи развівалася, візантийская ж, дзе биСћ Зроблено націск на захаванне античнай літературна спадщина, паступова прийшла Сћ заняпад. Гета ми можам назіраць и Сћ галіне хрисціянскага багаслоСћя. Яно було Сћ асноСћним випрацавава на Сћсходзе Римскай імпериі. Менавіта там вяліся гарачия багаслоСћскія спречкі, узнікалі ерасі, прайшлі Сћсе сем Усяленскіх сабораСћ. Захадите НЕ разумеСћ тонкасцяСћ тієї палемікі, якаючи вялася на РЋсходзе, а проста притримліваСћся ісцін віри. У далейшим жа, па заходи развіцця еСћрапейскай культури наогул, развівалася и каталіцкае багаслоСће.
2.Адсутнасць адзінства праваслаСћнай царкви и яе падпарадкаванасць дзяржаСћним Сћладам. Гетия дзве Риси Сћзаемазвязани и шмат у чим абумоСћліваюць адна адну. У Візантийскай імпериі була Моцний імператарская Сћлада, и там існаваСћ принцип, запазичани яшче з язичніцкіх часоСћ Римскай імпериі, калі імператар таксамо лічиСћся и вярхоСћним жрацом, кіраСћніком у релігійних справах. Тут треба Сћзгадаць специфіку дзяржаСћнай залагодить на Усходзе, якаючи звичайна крейди абсалютно и Сћсеагульни характар. У Візантиі патриярх на проста падпарадкоСћваСћся імператару, ен ім фактична призначаСћся, и міг Биць Знято. Царква з'яСћлялася дзяржаСћним інститутам, кіраваСћ їй імператар и яна Служив інтаресам дзяржави. Калі праваслаСће пача распаСћсюджвацца Сћ інших краінах, кіраСћнікі апошніх НЕ маглі пагадзіцца з критим, што на іх териториі існуе іншаземная структура, и таму імкнуліся падпарадкавацца праваслаСћную царкву сабе, ствариць свій уласни дзяржаСћни інститут, Які б адпавядаСћ іх інтаресам. Гети працес адбиваецца и поза: як толькі Сћзнікае нова дзяржава, дзе распаСћсюджана праваслаСће, праз некатори годину ствараецца нациянальная праваслаСћная царква. Поза у Свеце налічваецца 15 аСћтакефальних праваслаСћних церкваСћ: Канстанцінопальская (Турция), Александрийская (Егіпет), Анціахійская (Сірия, Ліван), Іерусалімская (Ізраіль), Руська (большасць краін билога СРСР), Грузінская, Сербська (краіни колишньої Югаславіі), Балгарская, Кіпрская, Еладская (Греция), Румунська, Албанська, Польська, Че-хаславацкая (Чехія и Славакія), и Американская (ЗША). КіраСћнік аСћтакефальнай праваслаСћнай царкви називаецца па-рознаму. Наприклад, у Рускай, Сер...
