У зоні адчуження и адсялення засталіся родния вескі І. Мележа (Глінішча) i М.Мятліцкага (Бабчин). Пляменніца І. Мележа Лілія Мележа напісала гімн малої радзіме пісьменніка:
Тієї Хонкішчина,
Край мій непаўторни
Зямля паетаў, спевакоў, надзо ...
Я тут з явілася на світ
Пад недам Зірне
І НЕ Жадан б болів жиць нідзе!
[5. с. 87].
Мікола Мятліцкі аднойчи сказаў, што Пает яго зрабіў Чарнобиль. Напеўна, гета так. Паслячарнобильскія кнігі паезіі («Шлях чалавечи», «Палескі смутак») - гета памяць живога жицця на зямлі. Іх шчимлівия вершить асабліва кранаюць и тривожаць, бо да драбніц уваскрашаюць страчанае, вяртаюць у родния мясціни.
Алесь Адамовіч адзін з дерло зразумеў, што Здаров на самай справе, таму з тривогай гавариў аб «самай вялікай трагедиі Чарнобиля - трагедиі Беларусі» («Апакаліпсіс па графіку»). «Радияция - нябачни акупант», - еміста, трапні сказаў Анатоль Грачанікаў пра злавесную бяду, якая абринулася яго на роднаВ Палессе [13, с. 123].
Толькі праз вки гади білоруси на поўни голас загаварилі пра жахлівую катастрофу XX стагоддзя - Чарнобиль. Хоць и са спазненнем, альо прийшло на рідну Зямля слова Праўди. Адчайни чалавечи Крик аб помачи и Паратунка стаў Широкий чутні дзякуючи дзейнасці народних депутатаў, сумленнаму голасо вучоних и пісьменнікаў. Асабліва Магутни грамадскі резананс атримала маніфестация «Чарнобильскі шлях» у Мінску. Менавіта тади прагучалі СЛОВА Алеся Адамовіча: «Білорусь сапраўди накраі бездані! Патребна неадкладная дапамога народу, Які сам заўседи ахвяраваў сабой у цяжкія для краіни гади ». Нялегка прийшлося пісьменніку ў барацьбе за праўду, бо дзяржаўнимі бюракратамі яго голас расценьваўся як некампетентни, панічни, празмерна трагічни. Ди сення Чарнобиль пастукаў у серци кожнага з нас ... Жицце пасли Чарнобиля. Яно доўжицца больш за дваццаць гадоў. Катастрофа - НЕ забиваецца, альо пачинае ўспримацца як наканаванасць у шерагу інших гістаричних нягод. Цяжка приходзіць усведамленне, што гетая трагедия - непапраўная, што яна вимагае НЕ толькі перабудови нашага миспення, альо и ўсяго жицця »[3, с. 234-235].
Чарнобиль? галоўная тема Рамана I. Шамякіна «Зла Зоркий», аповесцей Б. Сачанкі «рідні кут», Т. Бондар «Імем Айца и Сина», С. Дзедзіча «Травеньская вицечка», апавяданняў I. Пташнікава «Леви», В. Казько « Сенакос у канц красавіка », В. Карамазава« Супраць неба - на зямлі », А. Федаренкі« Бляха »и іншия творити.
Пра чарнобильскія наступстви даюць уяўленне шматлікія апавяданні пісьменнікаў, якія пологах з скотарство, а таксамо з пацярпелих пекло радияциі раенаў: «Вяртанне ў радияцию» Леаніда Левановіча, «Сенакос у канц красавіка» Віктара Казько, «А трави там високія ... »Барис Пятровіча,« Бляха »Андре Федаренкі,« Вяртанне »Наталлі Касцюченкі и інш.
Аб ектам даследавання з яўляюцца празаічния и паетичния розчини на тему Чарнобиля (М. Мятліцкага, I. Шамякіна, В. Казько, І. Пташнікава, Р. Барадуліна, Д. Бічель-Загнетевай, С. Алексіевіч и інших пісьменнікаў).
Мета даследавання - прааналізаваць празаічния и паетичния розчини на тему Чарнобиля.
завданням даследавання:
