y"> У чарнобильскай творчасці прикметни зварот да міфасенсаў гармоніі и хаосу, та метафаричнай, у палею Аснова міфапаетичнай, сімволікі, да мативаў памяці и вяртання, вобразаў древа, пусткі-поля, лісі и інш. Вельмі адчувальная паляризация змроку и святла, холаду и цяпла и інших кантрастних па палею сутнасці станаў и колераў. Надав Назв паетичних кніг маюць виразную міфасемантику, скажімо, міфалагізуецца цемра, ноч, несприяльния природния стихіі ЦІ падкресліваецца адсутнасць святланоснай, жиццятворнай салярнай енергіі, а гета, безумоўна, у пеўнай Ступені сведчиць пра адпаведную канцепцию світлу: «Чаканне сонца» (М. Мятліцкі) , «Заложнік цемри» (Л. Галубовіч), «Почни сонца» (В. Куртаніч), «Чорнае святло» (Л. Неўдах) i іншия розчини [4, с. 205-212].
У паетичних кнігах МАКСІМА Танка «Мій каўчег» (1994) и «Еггаtа» (1996), Пімена Панчанкі «Високі бераг» (1993) адчувальни ўплиў філасофіі екзістенциялізму, вияўлени трагізм існавання Чалавек на зиходзе XX стагоддзя . Чалавек безабаронни ў па?? Лячарнобильскім Свецє, дзе Пану ліха, нішчицца пригожае и Світлана. Паетаў хвалявала праблєми чалавечай души: спрадвечнае ў їй и ўсе тое, што разбурае яе, спараджае абиякавасць, адступніцтва, варожасць. У виразнай бінарнай апазіциі знаходзяцца разнаполюсния енергіі світла, кантрастния колери святла и цемри, што сведчиць пра антанімічнасць паетичнай свядомасці. Відавочная міфасімвалізация чорнага колеру. «Шмат на жицці нашим / / Чорна слядоў», - папяреджваў П. Панчанка пра небяспеку паглинання змрочнимі сіламі ўсяго светлаго, чалавечага. Пает міфалагізаваў вобразе «чорних дзірак», адкуль вирваних чарнобильскае наслання и якія прагнуць засмактаць дзіцячия жицці:
злосного якочуць
На чорним ігришчи:
Цяпер яни хочуцьнас усіх знішчиць.
прагнем глинуцьдзяцей у вантроби
Чорная дзірка - Чарнобиль.
«Чорния дзіркі»
[4, с. 209].
Пімен Панчанка намаляваў чарнобильскую карціну, поўную трагізму, у вершить «Аб самим смачним ...». Мативи д'яблавай пячори и ракі нябиту палохаюць уяўленне Паета, Які ў таборі жаху звяртаецца з малітоўним заклінаннем да Бога:
... А сення ўсюди цьмяна, Димна, чорна,
Чи не звіняць у небі жаўрукі ...
Божа, що не гані мяне ў пячори,
Божа, що не гані у брил ракі!.
[4, с. 210].
«Усе пераблитаў атрутни чарнобильскі вецер ...» - гавориць П. Панчанка ў вершить «Раўнавага» пра страту суладнасці ў паслячарнобильскім Свецє, пра сітуацию, якая «горш Хірасіми». Майстар слова, Які паетизаваў зямни сад - рай, пачаў ствараць змрочную міфакарціну: «Уся Білорусь пекло Чарнобиля / / так сцежак и мінскіх, и бресцкіх / / Закладзена д'яблу ...». Перадаючи епічна-драматичную шириню и маштаб чарнобильскай катастрофи, Янка Сіпакоў у паеме «Одзіум» звяртаецца да міфаколернасці, паетика якога характаризуецца згасласцю, безжиццевасцю фарбаў:
Чорнае слова, як чорнае сонца, бязлітасна
ўскацілася на Беларускі небасхіл.
Яно, ніби чорнае зацьменне, усьо пачарніла -
и зяленую траву, и празристую Ваду,
и блакітнае неба.
