ямлі ... [19, с. 7].
Пает усведамляе, наколькі цяжка з нябиту вяртацца, адшукаць дарогу и сонца над їй (Балада Креўскага замка) [13, с. 10]. Гетая дарога пасли гадоў бяспамяцтва, занядбання нациянальнай свядомасці виводзіць нас да святиняў, здаўна вядомих центраў гісториі и асяродкаў культури. Вобразе білоруських гарадоў и замкаў В. Шніп увасабляе ў адметним метафаричним праламленні. Надзвичай експресіўнай атрималася виявити старажитнага Турава:
Турини ріг у Турава гучаў, праз туман, як праз стагоддзі, з траў
Зноў успливала сонца, як шалом ... [19, с. 79];
... Бо ріг турини ў Турава гучицьживіць білоруську душу, ми, ніби трава пасльону дажджу,
Так сонца цягнемся, што як шалом ... [19, с. 17].
Адмисловая вобразнасць у баладзе дасягаецца плиг дапамозе архаічнага слова шалом, якое ляжиць у Аснова паетичнага параўнання. Праз ритмом, гукапісни лад верша аўтар стварае гукави малюнак спрадвечнага краю. Пает, здаецца, здолеў расхінуць смуту стагоддзяў - и ми чуємо живи, бессмяротни голас даўніни.
В. Шніп паказвае значнасць, веліч гістаричних помнікаў, якія паўстаюць як знакі и сімвали мінулих епох:
... вежа стаіць на зямлі,
Як стражнік, як помнік людзям, што жиліў гету Зямля адишлі, як святло,
якоє НЕ знікла, з зямлі прарасло.
Як Біла вежа, як сонца над нею,
Як слова люблю над душею маею,
Каб ми не згубіліся ў пило дарога,
Каб зналі, што есць Білорусь и есць Бог,
Як гетая Біла вежа, як ми,
Як серцаў цяплинь у завейнасць зіми,
Як Крик журавоў што НЕ хочуць ляцець
Ад нас на чужину, як восені Медзев ... [19, с. 18].
Пает падкреслівае виключную духатворную ролю помнікаў мінуўшчини для сучасности пакаленняў и будучині Беларусі. Яни паўстаюць як адвечния, незаменния каштоўнасці, надзвичай важния гістаричния Канстанта нациянальнага бицця.
В. Шніп дапамагае адчуць присутнасць гісториі ў жицці и ліс кожнага з нас, бо ми есць сувязния паміж сучасности и мінулим, мінулим и будучиняй. Ен, Чуйний прилучани да яе гістаричних витокаў, сцвярджае, што Білорусь ... будз, як святлинь у Храмі, жиць ... [19, с. 17]. Мінулае ўмацоўвае віру ў будучиню.
Пает успримае Білорусь як найвялікшую святиню - Храм.
... Нам воляй дихаць, бачиць край наш міли,
Нібита Храм, бялюткі Прад сабой ... [19, с. 11]
таке запаветнае Жаданом аўтар виказвае ў Баладзе Грунвальдскай бітви. Згадаймо: улюбена, з піететам глядзеў на Зямля пад белимі криламі У. Караткевіч, абагаўляў яе да самазабицця:
... Гети край-Твій дім и Сабор [14, с. 14].
Шлях ліричнага героя паезіі В. Шніпа да Храму - гета шлях да спасціження Беларусі, яе Гісториі. I таму Пает цудоўна розум, як важлива Биць грамадзянінам и патриетам палею Айчини, мець льно грунт, духоўна ўзвишацца. Ен пераканани, што ў гетим нам и дапаможа жиццеви приклад видатних людзей нашага краю. ...
