У палею баладнай творчасці ен нездарма так шмат месца присвяціў увасабленню вобразаў канкретних гістаричних асобі. В. Шніп ствариў партретную галерею знакамітих людзей мінулага. У вершаваним цикл Балад Вялікага княства адлюстравани леси Міндоўга, Гедзіміна, Альгерд, Вітаўта, Ягайла, Барбари Радзівіл, Льва Сапегі и інших.
Балада Уладзіслава Сиракомлі, Балада Францішка Багушевіча - партрети людзей епохі 19 стагоддзя. Пает сам патлумачиў, чаму натхніўся на паетичнае асенсаванне гістаричних постацяў и што ен хацеў гетим сказаць читачам: ... Беларусі лісам наканавана мець сваіх слинних синоў, якія Сталі гонарам и яе, и НЕ толькі. Яни ва ўсе годинник билі на Наша зямлі и НЕ толькі думалі пра тую Білорусь, у якой жилі, а ўсімі сваімі памкненнямі и працай стваралі ... краіну еўрапейскую, са сваім гераічним мінулим и слаўним сення. В. Шніп вилучае сутнаснае ў лісі тієї ЦІ іншай асобі, а гета найперш - любоў да радзіми, драматизм існавання, самаахвяраванне дзеля ідеі. Вось слова Паета пра Симона Буднага:
... I ен у Варшаві, и ен у Парижи
Міг замкаў, маенткаў сабе накупляць,
Альо ен друкарню буду ў Нясвіжи,
Каб кніжкі на мове палею друкаваць.нехта смяецца и злосного намагаєтеся:
Навошта ен гріш на школи дае? Восени ідзе, як Арда, Залатая,
Што ў димі стагоддзяў, як дим, розтане ...
... Бо ен зімаваць застаецца ў Айчине,
Дзе вецер, дзе Хмари, дзе будуць снягі,
Дзе ў кнізе, ніби на маленькай ільдзіне,
Нам плиць и праз святасць и плиць праз грахі ... [19, с. 14].
Патриятичним пафасам прасякнути многія Балад Паета пра мінулае. Ен праводзіць мнение, што без пачуцця роднай зямлі, Бацькаўшчини немагчима прайсці праз лесавизначальния и трагічния випрабаванні: I сніцца, як воля, айчина / / Князеўне ...; I будз нядоўгай дарога.// Ди будз, як сонца, Айчина ... [19, с. 8]; За спіной крижакі, Прадо табою твій день, / / ??Прад табой Білорусь, Прадо табой усьо ми, / / ??Ніби кволая Рунь пасли доўгай зіми [19, с. 10]; Радзіма вічна, як неба, / / ??3 якога, ніби дождж, сиходзіць Бог ... [19, с.16]. Сучасний Пает гетак, як и У. Караткевіч, зацвярджае ідею Беларусі як галоўнай духоўнай каштоўнасці, абранай Богам зямлі - пригожай и вечнай, як сама Вясна, сонца, нябеси.
В. Шніп паказвае НЕ толькі тое, што дзеялася ў мінулим, альо перадусім тое, што адбивалася ў души тієї ЦІ іншай асобі. У Баладзе Уладзіслава Сиракомлі вияўляецца спалучанасць думак героя з лісам роднага краю:
Там, дзе кветкі цвілі, сення - пирнік,
сення пирнік, а заўтра - крижи.тутейшай зямлі Сумной лірнік
Думу думае - як тут жиць?-Слязу, ніби верш, що не хаває,
Ну а верш, як на Вейца сляза ... [19, с. 19].
В. Шніп умее па-Мастацкая заглибіцца ў сутнасць гістаричнай з Яви, Сенсит канкретнага чалавечага лісі. Ен, биццам акцер, уваходзіць у світло свойого героя, пераўвасабляе яго з міра уласнага суб ектиўнага вопиту. Пает адчувае ўзнесласць париванняў чалавечай души, а таксамо хваляванні и пакути ў хвіліни, калі серца, як Страл, болем навиліт працята ... [19, с. 22]. Гістаричнае мінулае Пает ...
