яр биў адменени. Аднако засталіся яшче іншия абмежаванні ў Дані відсутні накірунку. У виніку такий палітикі на териториі пяці губерняў каталіцкія храми практична НЕ ўзводзіліся. Так, у Віленскай римска-каталіцкай епархіі, пачинаючи з 60-х гг. и да моманту приняцця ўказа аб верацярпімасці билі адноўлени: філіяльни касцел у Място. Васількава (замість скасаванага ў 1867 р.), парафіяльни касцел у Свянцянах (замість драўлянага пабудавани кам'яні) i така ж сама перабудова Зроблено ў с. Крипна Гродзенскай губерні Беластоцкага Павєтьє. Ніводнай касцельнай пабудови НЕ ўзведзена ў тих месцев, дзе іх ранєй не було. [12, с.127]
красавіка 1905 каталікі атрималі дазвол будаваць свае храми ва ўсіх месцев Расійскай імпериі плиг наяўнасці сродкаў и неабходнасці. Для гетага ставіліся вки ўмови: дазвол каталіцкага духоўнага кіраўніцтва, наяўнасць неабходних для будаўніцтва сродкаў и захаванне технічних патрабаванняў будаўнічага статуту. Аднако мясцовимі грамадзянскімі ўладамі дадзения правіли виконваліся толькі на працягу Трох з палавінай гадоў.4 лютаго 1909 було видадзена распарадженне генерал-губернатара Кршивіцкага, якое грунтавалася на циркуляри МУС пекло 26 Лістапада 1908 и ўтримлівала ўдакладненні и змена ў справе касцелабудавання. Вярталіся абмежаванні, адменения НЕ толькі ўказам пекло 17 красавіка 1905 р., альо і" найвищим велінням 1896
Каталіцкія святари НЕ заўседи виконвалі распарадженне Кршивіцкага і Час ад годині распачиналі збор ахвяраванняў на аднаўленне або будаўніцтва храмаў, що не звяртаючися за дазволам да грамадзянскіх залагодить. У такіх випадкі грамадзянскія ўлади, калі да іх даходзілі звесткі пра падобния дзеянні каталіцкага духавенства, аб яўлялі іх незаконнимі. Так Здаров, наприклад, з дазволам, Які дала Віленская римска-каталіцкая духоўная кансістория на збор ахвяраванняў на будаўніцтва кам'яного касцела ў с. Хожава Вілейскага Павєтьє Віленскай губерні замести скасаванага ў 1867 [38, с.97].
Блізкая да праблєми касцелабудавання - праблєми вяртання римска-каталіцкаму духоўнаму ведамству закритих и канфіскаваних касцелаў. Пасли абнародавання ўказа 1905 у МУС пасипаліся прохання пекло каталікоў, каб ім вярнулі касцели, якія пасли паўстання 1863 и пазней билі скасавани и перададзени ў праваслаўнае духоўнае ведамства. У асобних випадкі каталікі самавольна захоплівалі будинкі колишніх касцелаў, што пуставалі ўвесь гети годину. Так, наприклад, адбилося ў с. Гарадзішча Пінскага Павєтьє. Калісьці тут дзейнічаў приходскі касцел з 819 прихаджанамі. У 1865 р. па распарадженню Галоўнага начальніка Паўночна-Заходняга краю ен биў закриті. Чатир дзесяцігоддзі будинак ??пуставаў. Нягледзячи на тое, што причин для забарони каталікам каристацца сваім будинкам не було, узбуджаная суднова справа цягнулася некалькі гадоў [38, с.99].
Палітика царської ўрада ў адносінах да каталіцкай канфесіі привяла да таго, што колькасць каталіцкіх храмаў и приходаў прикметна скарацілася. Адначасова з гетим паменшилася колькасць каталіцкіх святароў. У канц XIX стагоддзя агульная колькасць касцелаў и капліц склалось 466.
Так канца ХІХ - пачатку ХХ ст. каталіцкія монастир на териториі білоруска-літоўскіх губерняў зусім страцілі свій ўплиў и ўладанні, бо застати іх тут вельмі мала. Калі яшче ў 1864 на териториі шасці губерняў (Віленскай, Віцебскай, Гродзенскай, Мінскай, Магілеўскай, Ковенскай) знаходзілася 16 мужчинскіх штатн...
