оў, вядзе да розростання мяшчанска-спаживецкай псіхалогіі ў дачиненні да працоўнага полоні, хараства наших ніў, лясоў. Рідна зямля - ??скарбніца духоўнага жицця, яна живіць и знаўляе сіли самай тонкай теориі - чалавечай души.
У кантексце гета праблемнай размови Паета - паўната адчування роднай природи, з якой умее ен зліцца душею, як би растварицца ў їй; стації яе чуйнай мембранай («Дарогай з сенажаці,» Прилегши пад ядлоўцам, «Летні дождж). Задуменния, з уздихам вимаўления слово »Можа, ми - апошнія Пает, што вось так цікавяцца Зямля? [10, с.355], вяредзяць болем, вельмі ж актуальния. Вялікі зялени непакой - гета тієї пастаянна Агол нерв, Які нясцерпна баліць у лірици М. Танка, робіць гету лірику сапраўди грамадзянскай.
Есць у канцепциі світлу М. Танка яшче адно не менше важнае вимяренне, па сутнасці, міра заходів, якой урешце вимяраюцца ўсе високія ісціни и естетичния каштоўнасці, - гета Глибока чалавечнасць, гуманістичная канкретнасць творчасці. Свіжа Струмень чалавечнасці, закринічиўши яшче ў давераснеўскай паезіі Танка, стаў широкай плинню яго творчасці, годинах са слядамі трагічнай панявечнасці людзей ПРАЦІ, альо заўседи са спагадним, Чуйний розумінню першаснай самацельнасці іх духоўнай краси. Вось спрацавания, зацалавания «пясчанимі вуснамі» зямлі, у чорних шрамах и маршчинах, святия рукі маці («Рукі маці). Гетия рукі - и абвінавачванне. Яни живи сведкі празмернага видаткавання Чалавек, непасільнай цягавітасці, цярплівасці. Такім жа гуманістичним Роздуми азорани, ніби вистаўлени ўсяму світлу напаказ и Дакор, рукі бабкі Улля (»Жицце бабкі Улля). Пра тое ж сведчиць и бацькава «бібліятека, у якой» кнігі « (Саха з вишчарбленим нарогам, барана, звенні калесаў) у формі прадметна-речиўнай паетизациі нясуць НЕ толькі першасния елементи нялегкай вучоби, усепаглинальних висілкаў, альо и журботную танальнасць (»Бібліятека). Праўда, гета танальнасць прариваецца часцей за ўсе з успаміну, як у цудоўним вершить «Мій рідний кут, биццам сучаснасць була ўжо дарешти пазбаўлена такогого мазольнага видатавання. Аднако у принципе важлива и ретраспектиўнае гледжанне, у якім тоіцца бясспречная асучасненасць пазіциі. Нова »прачитанне Вайни (у адрозненне пекло услаўляльна-пасляваеннага) асенсоўвае ўжо ў іншим аспекце вогненним памяць, што нясцерпна, як рана, што адкрилася, засмилела, закриваточила, узмацняючи менавіта гуманістичную змястоўнасць твораў (« Стари міст, »Дзе яни? ," Конаўка).
Шедеўр танкаўскай гуманістичнай лірикі - Славута «Аvе Маriа!» (1957), дзе неприняцце будь-яких формаў духоўнага марнатраўства и аскетизму пригожа, незвичайна пластична ўвасоблена праз напружанае живапісанне вобразе манашкі, гетих «семнаццаці маяўкоў, што абкладзени чорнай вопраткай, ружанцам. Усчинаецца целая бітва антитез: тих, што аблиталі красу, и вобразаў ліричнага пераживання самогу Паета. Развяреджанасць пачуццяў наростають - пекло захаплення, спачування да актиўнай ліричнай размови з гераіняй, да страснаяя Мальбе (»О, як кармілі б грудзі такія, - Аvе Маriа!" [14, с.130]. ??Естетичная пропаведзь високіх чалавечих ідеалаў - гета страсно малітва, якая, на нашу мнение, для Паета набила значенне цяжкай, неадступнай бітви за Чалавек.
Такім чинам, паезія М. Танка визначалася чисціней и свежасцю, непасреднасцю ўсприняцця світла, гуманістична-чалавечай чуйнасцю, альо ў тій жа годину и ўнутранай адмабілізаванасцю, грамадзянскай страснасцю, своеасабліви...
