орнага, М. Линькова, а потим - В.Бикава. Теория бесканфліктнасці и чарговае ўстанаўленне жорсткай цензури ў першае пасляваеннае дзесяцігоддзе затримали вяртанне ў нашу літаратуру паўнакроўнага жаночага вобразе. Критим НЕ Менш, у прозі 1960-х рр. (творити І. Мележа, І. Шамякіна, У. Караткевіча, А. Кулакоўскага, М. Лобана) жанчина зайняла свае пачеснае месца.
В іншої Палов ХХ стагоддзя жаночи вобразе, адпаведна развіццю жанраў, паступова трансфармаваўся пекло епічнага да канцептуальнага, раманнага.
У найноўшай літаратури распрацоўваюцца пераважна невялікія па аб ёму епічния жанри, якія абяцаюць нарадзіць, калі ісці за логікай развіцця мінулага стагоддзя, нову нациянальную прозу. У нейкай Ступені такія творити ўжо з явіліся. Гета раман Ю. Станкевіча Любіць ноч - права пацукоў, а таксамо аповесць А. Федаренкі Нічие, якаючи па свайму аб ёму и ширині ахопу Падзу набліжаецца да рама. Праўда, жаночия вобразе ў гетих творах адигриваюць другарадную ролю. Затое ў гістаричним Рамані Алеся Наварича Літоўскі воўк вобразе Аксай - актиўнай удзельніци паўстання 1863 - Займаюсь адно з центральних месцев.
. Визначальнимі ў вияўленні характар ??білоруський жанчини адпаведнага перияду Сталі творити І. Мележа, В. Бикава.
Для прози І. Мележа характерни виразни падзел на сацияльна ариентавания и лакальна, приватна, ариентавания вобразе. Так, Палескую хроніку насяляюць персанажи, якія вияўляюць сябе ў сацияльнай и інтимнай сферах, апошнія падаюцца паралельна, амаль НЕ перасякаючися. Плиг гетим роля маці, каханай дзяўчини - прадстаўніц приватнага хатняга світлу - у параўнанні з іншимі ніколькі НЕ зніжана, а наадварот. Пісьменніку ўдалося виявіць народні тип білоруський жанчини, узнавіць яго адпаведна нациянальним уяўленням беларусаў, псіхалагічна праўдзіва раскриць яго ў разнастайних індивідуальних праяўленнях.
Дзякуючи В.Бикаву ў гісторию літаратури ўвайшлі НЕ толькі жанчина-Кахане и жанчина-маці, но жанчина-чалавек, жанчина-асобі. Пісьменніку ўласціва тенденция да трансфармациі феміннага вобразе пекло пасіўнага вобразе-ахвяри да актиўнага вобразе-суб єкта (гераіні, змагаркі).
Сітуациі вибару з яўляюцца своеасаблівим критерием плиг аценци жаночага вобразе як у творчасці В. Бикава. Афарбоўка жаночага вобразе ў творах празаіка пераважна трагічная, и св?? доми справядліви вибар у несприяльних абставінах вимушае гераінь расстацца з жиццём альбо паламаць яго. У творах жа І. Мележа критерияльнимі пераважна з яўляюцца чалавечия вартасці, а таксамо значнасць гераіні для інших персанажаў.
. Нациянальнай літаратури ўласціва інтерпретация жаночага вобразе ў кантексце хрисціянскіх традиций. Узрастанне хрисціянскага пачатку, вияўленага ў вобразе Беларускі, неабходна адзначиць як адну з нациянальних асаблівасцяў білоруський прози інший Палов ХХ ст .. Культ Божан Маці І, адпаведна, праяви духоўнай цнатлівасці, мацяринскай кулемету, пакорлівасці, уседаравання далі моцния парасткі ў Наша літаратури.
Моцний хрисціянскі імператиў назіраецца ў творчасці В. Бикава. Жанчина маніфестуецца празаікам як увасабленне Божан кулемету, як прадаўжальніца чалавечага роду, вялікая ахвяравальніца. У гетим кантексце шматзначна виглядае імя адной з гераінь Рамана Кар єр, цяжарнай жанчини, якаючи гіне, - Мариі. Наогул, заўсёди и ва ўсім па-божаму, па-хрисціянску паводзяць сябе Глибока веруючия Варвара Бараноўская, сестри Барашкави, остаўка Франя и Зося Нарейка, а таксамо Сцепаніда Багацький.
У критим жа ключів раскриваюцца І.Мележам вобразе Дамеціхі, Сарокі, Хадоські, плиг дапамозе якіх пісьменнік апасродкавана виявіў уласнае розумінню справядлівасці и стаўленне да віри.
. Жаночи вобразе можа існаваць на мяжи приватна-сямейнай и сацияльнай плиняў, но часцей за ўсё ен належиць якой-небудзь адной з іх. Такім чинам, жанчина ў білоруський прозі першай Палов ХХ ст. прадстаўлена ў Наступний іпастасях:
І. Жанчина як прадстаўніца приватна-сямейнай плині.
Так гета групи можна аднесці вобразе, якія традицийна характаризуюць жанчину праз адносіни ў сям й й ў сфери інтимних пачуццяў. Вобразе-антиподи злий/дістатися жонкі, злий/дістатися нявесткі, свекриві, маці и мачихі, дачкі маюць карані ў Народнай творчасці. Так, вобразе маці ў різни інтерпретациях - пекло лакальнага да сімвалічнага - прасочваецца ў прозі І. Мележа, В. Бикава. Вобразе каханай жанчини прадугледжвае паказ жанчини як аб єкта Кахане. Ен адзін з самих распрацаваних у Наша літаратури. Жанчина-Кахане амаль паўсюдна присутнічае ў творах І .Мележа, няредка - у В.Бикава.
ІІ. Жанчина як прадстаўніца сацияльнай плині.
У дадзенай групе можна видзеліць характар ??сацияльна актиўних и сацияльна пасіўних жанчин, а іменна, ахвяр заган...
