аплечніцай каханага ў бядзе бачицца и Мари, што дапамагае ў падпольнай барацьбе Агеєву, и Ганула Роўба (жонка Хведара, Аблава), пахаваная ў котласаўскім балоце, и остаўка Франя, якаючи адкрила Змітраку Барейку світло високіх пачуццяў.
Як було адзначана, асаблівае месца сярод вобразаў ахвяр таталітаризму належиць нешматлікім персанажам жанчин-здрадніц. Іх здрада - у Першів Чаргях духоўная, яна вимушаная и не винікае з заганнасці характар ??гераінь. Гета здрада - таксамо вибар, толькі НЕ фізічнай, а, замести яе, духоўнай смерці. Яго ажиццяўляюць Паліна Пташкіна (Сцюжа), Ніна Башмакова (Зенітчица), Ніна (вочной стаўка), Анечка (Балота).
Думаецца, што вобразе Паліни Пташкінай СЛУЖБОВИХ: наяўнасць такогого персанажа - апасродкаваная характаристика годині и ладу, плиг якім для дасягнення пастаўленай мети ўсе сродкі придатния. Дзяўчина, спакусіўши Ягора Азевіча, викаристоўвае яго ў якасці інфарматара органаў Нкусі. Вобразе Паліни викривають ганебни промисел дзяржаўна неабходнай легальнай праституциі. Трагедию камсамольскай активісткі дакладна виразіў Дз.Бугаёў у артикуле «Ахвяри вялікага Пераля», ахарактаризаваўши яе як асобі Зламане І, відаць, за непатребнасцю неўзабаве адпречаную тимі, хто штурхаў яе на правакациі [11, с. 221].
Ніна з апавядання вочной стаўка (жонка вялікага чалавека, заслужонага, адказнага начальніка з наших органаў [18, с. 19], а да Вайнах - галоўнага героя Булаўскага) адмаўляецца ад чоловіка-палоннага, здраджвае свайму Кахане. У йой ёсць падабенства з епізадичним вобразе генеральскай пакаёўкі Анечкі з Аповесці Балота, якаючи рашила, стаўши каханкай генерала, вибавіць свойого чоловіка-лётчика з лап асабістаў. Альо ёсць и принциповая розніца паміж гетимі персанажамі: Анечка, хай па-свойму, но спрабуе ўратаваць чоловіка, а Ніна - толькі сябе.
Колишня сувязістка, а потим пражектаристка зенітнай роти Ніна Башмакова (яна пасмела падаць Скаргу на заляцанні свойого начальніка Беражнога, за што и була пераведзена ім на небяспечни зенітни плацдарм) апинаецца ў пастци сваіх ідеалагічних забабонаў. Трагедия яе души - привітия вичварния форми вернасці Радзіме наогул, за што и паплаціўся жиццём Каха чалавек. Ніна ўдваіх з камбатам виживаюць у БАІ и разам вибіраюцца з акруження. Калі яни падиходзяць да сваіх, дзяўчина вирашае, што ўцёкамі з поля бою яни здраджваюць Радзіме, и забівае спадарожніка. Стреліўши ў камбата Калашніка, яна зрабіла крок да ўласнай гібелі - так страти жицця и Сумленний.
Агульнае ў гетих персанажаў тое, што ў гістаричнай калатнечи жанчини страцілі каштоўнасния ариенціри, но В. Бикаў НЕ столькі канстатуе іх віну, колькі робіць акцент на абставіни, якія, фармальна захоўваючи жанчине жиццё, приводзяць да яе духоўнай смерці.
Такім чинам, на падставе АНАЛІЗУ жаночих вобразаў у творах В. Бикава можна зрабіць наступния виснови.
. Жаночи вобразе у пісьменніка поліфункциянальни. Ен удзельнічае ў сюжетним дзеянні, з яўляецца рупарам аўтарскай ідеі, уздимаецца да значення сімвала хрисціянскай духоўнасці.
. Пісьменніку ўласціва тенденция да евалюциі феміннага вобразе пекло пасіўнага вобразе ахвяри да актиўнага вобразе суб єкта (гераіні). Гета бачна па критим, як празаік уводзіць жанчину ў сюжет. Пекло епізадичних згадак у сувязі з галоўним характар ??(наприклад, Люся-Сінявочка, Яўсееўна, Волечка и Ганула Роўби) ен паступова імкнецца да канцептуалізациі нациянальнага характар ??жанчини (у вобразе маці, Сцепаніди Багацькі, Варвари Бараноўскай, Франі, Ганкі и інш.).
. Беспамилковим критерием аценкі В. Бикавим жанчини, як и мужчини, з яўляецца яе льно вибар у екстремальнай сітуациі.
Такім чинам, у творчасці пісьменнікаў інший Палов ХХ ст., дере за ўсё ў творах І. Мележа і В. Бикава, плённа працягвалася и развівалася традиция стварення жаночих вобразаў, закладзеная папяреднікамі - прадстаўнікамі даваеннай пари. Беларуская проза 1940 - 1990-х рр. узбагацілася високамастацкімі типамі жанчин мележаўскага Палес, бикаўскімі канцептуальнимі характарамі жанчин-гераінь и жанчин-ахвяр. Дзякуючи ім літаратура ўзнялася да вяршинь асенсавання нациянальнага характар ??и менталітету білоруський нациі.
ЗАКЛЮЧЕННЕ
Винікі праведзенага даследавання можна сфармуляваць Наступний чинам:
. Развіццё празаічнага вобразе жанчини детермінавана сацияльна-палітичнимі зменамі ў грамадстве и аб ектиўнимі ўмовамі літаратурнага працесу інший Палов ХХ ст. Беларуская проза акресленага перияду чуйна реагавала на палітичния и сацияльна-еканамічния змена ў грамадстве, імкнулася спазнаць и асенсаваць шкірних етап бицця народу.
Нациянальния Риси жаночага характар ??Сталі паступова аднаўляцца толькі ў прозі ваеннай пари, найперш у творах Кузьми Ч...
