· паказаць асенсаванне нациянальнай ідеі як скразной у творчай сістеме Мастак;
· виявіць тематичную напоўненасць лірикі;
· визначиць грамадзянскі пафас паезіі;
· раскриць сродкі мастацкай виразнасці и класічнай сілаба-танічнай рифми;
· ацаніць наватарскія здабиткі Алеся Пісьмянкова ў мастацкім увасабленні задуми, у раскрицці нациянальнага характар ??білоруса.
Аб ект даследавання - лірика Алеся Пісьмянкова.
Прадмет даследавання - тематичная напоўненасць лірикі, сродкі мастацкай виразнасці.
1 ТЕМАТИЧНАЯ НАПОЎНЕНАСЦЬ ЛІРИКІ АЛЕСЯ ПІСЬМЯНКОВА
Мастацкі вобразе Беларусі, адбіваючися ўжо амаль тисячі гадоў у люстерку літаратури, бачицца на яе павехні найперш у виглядзе цельнай маналітнай Гліб. Альо гета толькі знешняе ўражанне, бо ўнутрана літаратури воблік Наша Радзіми больш нагадвае мазаіку, што складаецца з разнастайних, Цесна звязані паміж сабой каштоўних каменьчикаў, шкірні з якіх, будучи апрацавани Талент мастакоў пісьменнікаў, па-свойму висвятляе биццё білоруського народу. За стагоддзі стварення гета непаўторнай карціни на яе Палатний за шкірним шматочках білоруський зямлі замацавалася свае месца и склалось нова традиция мастацкага вияўлення.
Алесь Пісьмянкоў любіць рідні кут, дзе нарадзіўся, вирас, адкуль пайшоў у жиццё, даражиць матчинай МОВА, но ўсё гетаён НЕ вистаўляе напаказ, а сціпла виказвае толькі тую вялікую любоў, Якою поўніцца серца.
Пісьменніка заўсёди цікавіў шкірних момант з жицця яго роднай краіни. Ен жадаў, каб яго паслядоўнікі добра ведалі гісторию яго бацькоў и прадзедаў.
1.1 Білорусь и білоруси ў вершити
Лірик па характар, А. Пісьмянкоў заставаўся лірикам и ў паезіі, но лірикам, якому не чужа була и філасофія. Ди не тая - мудрагелістая, што часцей Місяць дзесьці висока, а філасофія жицця, зямная ў свае Аснова. I гета вельмі адчувальна ў вершити, у якіх гучиць тема «малої радзіми» - таго кутка Бацькаўшчини, дзе А. Пісьмянкоў нарадзіўся и гадаваўся, куди нязменна вяртаўся ў снах и на яві.
На шкода, з гадамі ўсё Радз и Радз, бо спачатку адзін за адним пайшлі з жицця дзяди-асілкі, якім, здавай, ніколі НЕ будз ЗНОС, паслися не стала бацькі, а потим и маці - яна раптоўна, нечакана, паспеўши паведаміць старейшаму ўнуку па телефоне, што Чака ягонага приезду, асунулася на падлогу, каб болів НЕ падняцца.
пасли таго, што Здаров, Пает неаднойчи нагадваў самим блізкім сябрів, што и ў яго будз падобная смерць - раптоўная и Хутка. Чи не памінуўся, бо яшче ранєй биў пераканани, што «вершити збиваюцца», а ў творах часта згадваў паетаў, якія заўчасна пайшлі з жицця. I нібита Нейко палю віну адчуваў за тоє, што іх няма, а сам ен Живе. А апошнім годинах усьо больш рваўся ў свае Надбяседдзе, са скрухай разумеючи, што больш няма да каго ехаць, бо ў яго роднай хаце живуць ужо іншия людзі. А ў вершити яшче з маладой часіни биў ўпеўнени, што ягонае падарожжа на Зямля маленства ніколі НЕ скончицца:
Я приеду, я вярнуся,
Я прийду да плиткай речкі,
Цзе Самотня білі Бусел
думу думає аб вічним.
Як и рік, и два, и дзесяць,
Мо яшче з сяреднявечча,
Ен вартуе речку Бесядзь,
думу думає аб вічним.
Я вярнуся, пакланюся
І яму, и наша речци,
Я з ім ціха пажуруся
I падумаю аб вічним.
Пакланюся, пажуруся
І ў тумані знікну заўтра ...
Бели Бусел, білі Бусел -
Мій задумліви сааўтар [6, с. 161].
Бесядзь змалку Гайдай яго на сваіх хвалять, яна ж калихала и ягония мари, якія сягалі далекій-далекій за небакрай, што хаваўся за мройнасцю абсягаў. I гетия мілия серцу вобразе НЕ маглі НЕ виліцца ў паезію. Пачинаючи з таго яшче моманту, калі ўпершиню з'явілася прагнае Жаданом расказаць у вершити пра ўбачанае, пра тое, што нязменна хвалюе. I гети верш нарадзіўся:
травня вёска, травні вёска,
Сонца
березня маіх, надзо.
Усміхаецца бярозка,
Сустракаючи людзей.
Тут и радасць и тривога,
шкірних кут мені дарагі.
Хлапчуком я басаногім
Ріс ля Бесядзі-ракі.
Тут харошимі дзянькамі
Ля з...
