госпаді за дазвол слова мовіць на зямной бяседзе. "З тлумі ди малітваю живу,/Паважаючи зямля сируб,/Бо пачинаю адчуваць Растані ". ДухоСћнае ачишченне и прачишченне ягонай існасці СћзнаСћляецца праз святині маці и малітви. Святло Вечнай Кнігі - жиццеви притулак Паета. СапраСћди, як заСћважиСћ Паскаль, зямную навука треба зразумець, каб палюбіць, Боске ж навука треба палюбіць, ка зразумець. Вечаровя Пацера для Паета - "гета з небес размова". Ноткі мастакоСћскага суму развітання чуюцца плиг Святле Бібліі, матчина багаславенні Сћ бурлівим жиццевим тлумі. Ягония вершавания споведзі - гета любоСћ да жицця Сћ шматгранним абліччи, гета вяртанне да запаведних пачаткаСћ бицця. Сталлю паетичная муза живіцца пераважна з усвядомленага, па-вялікоднаму світальнага адрадження біблейскага. Гета сустреча з Нябесним Гаспадаром. Пад знакам Матчинага дабравесця мацнеюць спавядальния мативи. Бо ці НЕ пекло матчинай души віра Сћ Бога и Маці апякуецца іх адной-адзінай святасцю: "На ти ліпше про Богам и з маці".
Душа Паета - ахоСћца філасофіі бицця у малітве Беларусі, узрошчанай на Евангеллі пекло Мами. Пад знака гетих святиняСћ вивяраецца кожнае паетичнае слова на живучасць, апантаную Сћлюбенасць у білоруську Святасць и Светласць. Пает вястуе пра гаспадаренне Сћ кривіцкі беларускім будинку. Закранаючи палітичния праблєми, ЄП не твориць палітику - ен твориць Сумленний. Бо ягоная віра Сћ адрадженні нациі, яе суверенітету бяре Сћ нятхнальнікі и високі дух продкаСћ, и вялікую міласернасць Бога. Біблію аутар лічиць пеСћним чинам палітизаванай, бо яна вядзе барацьбу з сіламі сатани за светлия ідеі Христя. У яго паезія Живе дзеля бицця и дзяля самої паезіі. Гета ратаванне тієї самай пригажосці, якаючи павінна виратаваць світло. Нельга назваць Паета абуральна здзеклівим и няСћстриманим: "Світло уратуе НЕ пригажосць,/Світло уратуе/Віра й злосць ". Тут адчуваецца паетава перживанне за ліс БацькаСћчшини, якую прадзімаюць сіверния скразнякі годині. Барадулінская мастакоСћская муза сяга Сћсе виший у нябеси: "Што літературна спадщина датрачваю,/Старасць без пасагу пакідаю ".
2. Розумінню Пает ЖИЦЦЯ
"У чим жа існасць існавання? ..." - таке вань паСћстала Сћ філасофскай лірици Ригора Барадуліна, абумовіСћши Нови аспекти Сћ яго Сћзаемадачиненнях з речаіснасцю, Жаданом Паета зазірнуць у сутнасць з'яСћ и речаСћ. За прадметамі и праявамі жицця ен хочай Сћлавіць другі и треці іх план, спасцігнуць іх неадназначнасць и філасофскі Сенсит. Ен адмаСћляе статичнасць бицця Сћ імя яго руху, барацьби супрацьлегласцей, развіцця. "Амплітуда смеласці", "воблік вади", "зерні цішині", "інтелект зямлі" - гета Сћзор паетичнага подумки Р.Барадуліна.
Ен імкнецца НЕ столькі Сћсе апісаць, "Занатаваць" у верші, колькі пранікнуць у глибіню з'яву, зразумець яе сацияльния, гістаричния, природния "параметри" і значенне для Чалавек: "Цаглінай стації павінна гліна,/Паводкай - снігу мітусня,/Павінна помніць каляіна,/Што Першай лягла палазня ... ".
Вельмі цікави па думці верш "Інтелект зямлі". Висловити - нечакани: звичайна інтелект ми звязваем НЕ стлолькі з емациянальним усприняццем світлі, так сказаць, з рациянальная, "галоСћнай" яго інтерпретацияй: "Небу Сћсе гімни, легенди,/Долу -/БагроСћ мазалі. /Космас інтелегентни,/Ди есць/Інтелект зямлі ... ". У падтексце вершачи Пает, як нейкі сучасности пантеіст, атаясамляе сябе з зямля, природай, адкривае нязнания ранєй Грані свойого светапогляду. Якраз у гетим - у паширенні асациятиСћнага кола душеСћних адценняСћ - бачицца далейшае Сћзбагаченне реалізму паезіі Р.Барадуліна.
розумінню Пает жицця ніколі НЕ хочай Сћкладвацца Сћ нейкія рамкі, яно настолькі аб'емнае, што спасцігнуць яго да канца немагчима. Гета пацвярджаюць радкі: "Не знойдеш/У стозе сноСћ/Пранирлівую шаршатку. /І зноСћ/Усе пачинаць спачатку ... ". p> Альо Пает адшукаСћ тую таямнічую спружину, што раскручвае гадзіннік жицця. Падказала серца. Барадулін вяртаецца да вобразе маці, Які стаСћ Стрижня Сћсей яго творчасці. Маці як сімвал и АСНОВА жицця Сћ самим широкім Сенсит и канкритни дарагі Чалавек, Які даСћ табє жицце, вивеСћ са сцежкі маленства на вялікі зямни шлях и аберагае цябе Надав адтуль - з вечнасці. Так ужо павялося, што шкірно Чалавек за жицце павінен прайсці спрадвечни коло пекло калискі, дзе ен няСћцямна радуецца ласкаваму голасо маці, што спявае Калиханка, яе чіпляючись Вусни на палею шчаце, та нігілістичнай приспешнай даросласці, якаючи Сћжо годинах стидаецца гетага пацалунку, а потим да тієї непазбежнай мяжи, на якой зразумее, адчуе, што таке - світ без мами Гети свій коло Р.Барадулін напаСћняе словамі радасці, любові, удзячнасці, смутку и болю: "Мама,/Я пастареСћ без цябе,/Для сцен адзіноти вирас. /Мені поза твій зразумели висловився:/Адзін як вока Сћ ілбе ... ".
вобразе маці Сћладна виводзіць Паета на шлях спасціження гісториі Беларусі, свойого народу. Барадулін настойліва и таленавіта СћзнаСћляе Сћ вершили и паемах старонкі мінулага, пост...
