ею зямлі як неспатольна радаводнага вияСћляецца праз псіхалагічна насичани "зямлі аратайни розум ". Арганічна - целаснае растваренне Сћ згаданим трипціху есць наскае барадулінскае вяртанне да першародних витокаСћ, та асенсавання спадчиннага. МАКСІМА Паета - Маці, Мова, Білорусь - Глибока прачутае, вивераная, випакутаваная. Надзейнае апіришча адшуквае Пает у непадзельним адзінстве гетих самих дарагіх для яго паняццяСћ. Гета спалученне - роднаснае, бо ен успримае іх як живую плоць, ​​праз іх вимярае сутнасць жицця на білоруський зямлі. p> Душа Паета - Мастак хмялее и млее пекло Сћшацкіх краявідаСћ. Душа Рахманом и бунтоСћная першакринічна-глибінна Живе Сћ мляві леце знясіленай завеі, у шаленстве залеваСћ, у ляшчинніку, што моліцца на лог, у дерло мароз, Які пахне матчина дихало, у маміним леце. Пает Малю. Яшче старажитнагрецкі пісменнік Сіманід афаристична називаСћ живапіс нямой паезіяй, а паезію - живапісам, Які прамаСћляе. Ригор Барадулін незапраграмавани, першароднае Сћ яго настолькі моцнае, што природная настальгія переростає Сћ вялікую Сћнутраную сілу. Паету Надав "трава праслов'янство пахне ". Хришчаним паганцам, пекло якога так и нку язичніцкім Гарт и самавітасцю, зарекамендаваСћ сябе мастак. Свята шануючи дух паганскі, ен скажу пра сябе: "Маланкай кшчони паганец, малюся Агню и Вадза". І яго Яснавокасць блакіт, и яе Ласкавасць бярезінка варажбітна замовілі спрадвечнае, арганічнае суладдзе з Прамаці-природай, якаючи адкриваецца Перад Пает ва Сћсей палею непаСћторнай цнатлівай цялеснасці и духоСћнасці. У вялікай пашане Сћ Барадуліна-паганца кривіцкія багі, калі "білоруський слова пекло гніву,/Ад Ярили, пекло Перуна ". Менавіта стихія здаровага народнаго розуму, мудраго стаСћлення да з'яСћ природнага бицця, усяго живога Пану Сћ мастацкіх Радка філасофскай лірикі. Бо триба умець так па-беларуску вияСћна запитацца: Адкуль була Сћ серци прапрадзедаСћ наіСћная дабриня? ... "
Душа Паета - віртуоза філасофскай думкі Сћ живатворнай музі. Зайздроснае адчуванне природнай раскаванасці народнаго самабитнага слова, причули ліризм яго паезіі, атримания Сћ літературна спадщина прибабунькі, падяб'личкі, хуткамоСћкі, матчина СЛОВА з Ушачини, дзе каламбур и досціг увасоблени праз настальгічна прачутую атрибутику нациянальнага характар, - у стихіі Ригора Барадуліна, Які са світла паганска-народнаго, адухоСћленага самавітим язичскім жиццялюбствам. Менавіта адсюль бачицца Широкий Амплітуда стилевай танальнасці - пекло пяшчотна - ліричнай да гнеСћна - сатиринай, адсюль ягония и Сћзбуджания неСћтаймаванасць, и гранічная сканденсаванасць, и каларитная метафаричнасць, и характирни яршисти Радока. Самабитни барадулінскі Талент відав цвердую Цану креСћнаму беларускаму слову, з паганскай багавейнасцю вяртае яму спаконвечнае. Творця СћзнаСћляе першародна - етималагічную сутнасць народнаго СћяСћлення пра пеСћную з'яву, и саме тлумаченне етималагічнай Аснова слова праз таСћталагічни код стварае натуральнасць вершаванага Радка. Биць землянам - білорусам, Пакуль вакол, па-барадулінску Кажучи, азерна, борна, Гойна, Пакуль Перад вачима неба, пекло жаСћранкаСћ ажаСћранелае.
ВикристоСћваючи Неруш народнаго слова, песні, дзе Ригор Барадулін адчувае сябе так, як удачліви грибнік у знаним змалку лісі, Пает НЕ толькі стварае палі сакавітия, каларитния па живапісе и гучнасці вершили ди и епічния речи, - паеми "Куліна", "Матчина хата", "Блакада", "Вяртанне Сћ дерло сніг", "Аблачина - самабранка", "Смаргонская академія", альо гетим самим надточвае нітку гістаричнай памяці нациі, якаючи захоСћваецца Сћ слові.
Душа Паета - цнатліСћца Сћ сакральна пригожим пачуцці: "Пахлі Вечар Валас/І падміргвалі грудзі зорам ... ". Пяшчотна и апантана, ціха и гучно. Бо што примушае тримцець серца и што пакідае яго абиякавим? Што кідае Сћ абдимкі и што виштурхоСћвае з іх? ДухоСћни світло Паета тчецца з вясновага палу вачей и расцвілих слядоСћ, самазабицця ночи и мілосці з вачима лані, маладзічка пяшчоти и спекі стиглих Грудзь. Толькі жиццялюб можа прашаптаць так па-ранейшаму: "Мені б вякоСћ НЕ хапіла/Слухаць вочи твае ". У гетих видихнутих словах сярод Віру жицця шмат хараства и непаСћторнасці, імгненнасці и вечнасці, спакуси и цнатлівасці, сцюдзенасці и гарачині. Пад анельскім крилом ранішняга цнатліСћца яго Жанчина світальна Сћзишла сарамліва - тривожним Сабор, житло яго души заселена Нею, що не святою, а зямною, як сенажаць. У паводзінах жа з іншимі - старасвецкая гжечнасць, вачистая далікатнасць: "Зірнулі Ви - и зацвілі дзяди,/ДзядоСћнік Ваша рупнасцю кранути./Туман дихнуць баіцца на сляди ". Зямни и сам Барадулін - Пает. Ягойная багавейная Лагода, цнатлівасць и юрлівасць - адсюль, пекло паганства, каб навіки не звеСћся. Панавіта, пригожа-Сћзнесла Місяць неСћтаймаванае, цвярозае и годинах па-веснавому п'янлівае пачуцце Паета - шчасліСћца, Які Глибока переканани Сћ критим, што "Жвіринкі лірикі на дні/Ракі/Па имени Жанчина".
Душа Паета - спавядальніка філасофскага бицця дзякуе ...
