грамадства. На іх падставе адбиваецца падзел усіх людзей на сваіх и чужих. Толькі на суродзічаСћ распаСћсюджваюцца норми и звичаі, випрацавания звишнатуральнимі продкамі, астатнія людзі енаходзяцца па-за іх межамі. Таму менавіта з татемізмам звязана визначания абмежаванні Сћ дзейнасці и зносінах. Указваецца, што можна рабіць, а чаго рабіць Нельга, з кім можна кантактаваць, а е. кім - не. Наприклад, існаваСћ Звичай, згодна з якім мужчини и жанчини адной татемнай групи НЕ маглі паміж сабой уступаць у шлюб. Такім чинам, на падставе татемізму фарміруецца сістема забаронаСћ - табу. Яни маглі тичицца Сћживання Сћ їжаку м'яса якой-небудзь живели (як правіла, татема), кантактаСћ з замужняй жанчинай, ПРАЦІ Сћ акресления Дні тидня и Г.Д.
У працесе ажиццяСћлення татемісцкай абраднасці, на мнение Дзюркгейма, адбивалася сациялізация індивіда, засваенне ім звичаяСћ и традиций свойого етнасу, асноСћнимі з якіх з'яСћляліся недатикальнасць жицця суродзічаСћ, недаступнасць принятих у дадзеним родзю абрадаСћ для прадстаСћнікоСћ інших татемаСћ, правіли Палава регламентациі, парадак перадачи татема па мужчинскай альбо жаночай лініі.
Анімізм (пекло ЛАЦ. anima - душа, animus - дух) - віра Сћ існаванне Сћ прадметаСћ и працесаСћ звишнатуральних двайнікоСћ: духаСћ у природзе и души Сћ Чалавек. Сам термін биСћ уведзени англійскім етнографам Е.Тейларам у ПРАЦІ "Першабитная культура" (1871). Ен сцвярджаСћ, што аніміам з'яСћляецца першапачатковай елементарнай Форман релігіі, з якой у працесе гістаричнага развіцця Сћзніклі Сћсе астатнія вераванні и абради. У далейшим гета палаженне було раскритикавана. Даследаванні паказалі, што многія вераванні НЕ СћяСћляюць звишнатуральния сіли Сћ виглядзе души. Таму анімізм поза разглядаецца як адна з елементарних форм релігйнага жицця.
Некатория гісторикі релігіі лічаць, што пачаткі анімічтичних уяСћленняСћ узніклі вельмі даСћно, верагодна яшче да Сћзнікннення радавих калективаСћ и фарміравання татемізму. Аднако як сістема дастаткова асенсаваних и Сћстойлівих поглядаСћ анімізм сфарміраваСћся паралельна з татемізмам.
Найбільший рання Форман анімізму лічицца віра Сћ духаСћ, якія для першабитнага Чалавек з'яСћляліся Сћвасабленнем сіли, кіруючай тієї ці іншай природнай з'явай. Анімістичния СћяСћленні Сћзніклі Сћ виніку припісвання раслінам и неживим прадметам природи чалавечих якасцяСћ. Причим яни, як правіла, припісваліся критим природним з'яву, пекло якіх залежався жиццядзейнасць Чалавек и саме ягонае існаванне, таму ен спрабаваСћ наладзіць з ІМІ своеасабліви диялог.
Треба адзначиць, што перадумови анімістичнага светапогляду захаваліся да гетага годині и адлюстроСћваюцца Сћ штодзеннай і (асабліва) паетичнай мовах. Наприклад, ми кажам, што завіруха злуецца, сонца ласкавае, луг упригожиСћся кветкамі и тою самим припісваем гетим з'яву чиста чалавечия якасці. У першабитнага ж Чалавек імкненне разглядаць наваколле па аналогіі з сабой було знач...
