а пісьменства. br/>
1.2 праблєми пераемнасці и абнаСћлення, традиций и наватарства Сћ літаратурним працесе
лiтаратурни працес традиция славеснасць
Винесения Сћ загаловак бінарния паняцці-терміни асенсоСћваюць складания суадносіни Сћ літаратурним працесе паміж узнікаючим новим и тою, што, будучи Сћ свою годину здабитим, випрацаваним, наследуецца, працягваецца пекло епохі да епохі.
Традиция (пекло ЛАЦ. traditio - перадача, падання) - гета культурна-мастацкі вопит мінулих епох, усприняти и засвоени пісьменнікамі як актуальні и Сћвесь годину каштоСћни, виступаючи для іх у якасці творчага ариенціру. В«АжиццяСћляючи сувязь часоСћ, традиция знамянуе вибіральнае ініциятиСћна-стваральнае авалодванне спадчинай папяредніх пакаленняСћ у імя вирашення сучасности мастацкіх завданьВ». Традициі заканамерна В«спадарожнічае абнаСћленне літаратури, м. зн. наватарства В», якоеВ« Виступати як ТВОРЧА перакампаноСћка и дабудоСћванне Сћзятага Сћ папяреднікаСћ, а Сћ Найбільший яркіх и маштабних праявах - як узнікненне Сћ літаратурним працесе беспрецедентна новаго, якое травні сусветна-гістаричную значнасць В». Такім новим, для прикладу, з яСћляецца: асваенне приватнага жицця Чалавек сентименталістамі; адкрицце бясконцасці суб ектиСћнага світлу и ірациянальнага пачатку псіхікі рамантикамі; узнаСћленне В«диялектикі души В»реалістамі, и Сћ дерло Чарга Ф. ДастаеСћскім и Л. Талстим; радикальная трансфармация драматургічних форм А. Чехавим: i інш.
Традиция реалізуе сябе з дапамогай упливаСћ, запазичанняСћ, а таксамо наследавання канонами (пераважна Сћ літаратурах старажитнасці и сяреднявечча). Виступаючи часта як свядомая, В«праграмнаяВ» ариентация пісьменнікаСћ на папяредні вопит, традиция разам з критим можа Сћваходзіць у літаратурную творчасць стихійна, незалежна ад намераСћ аСћтараСћ. У якасці традицийнага пісьменнікамі засвойваецца вельмі многае - пекло тематичних пластоСћ да Складання стилістичних фігур и приемаСћ. Сусветнае пригожае пісьменства за годину свойого развіцця стварила цели фонд пераемнасці. Самана запатрабаванае з таго, што знаходзіцца Сћ дадзеним фондзе, даволі часта Сћ апошнія годинник імянуецца топікай. Як канстатуе В. ХалізеСћ, В«топіка разнародная. Нязменна присутнічаюць у літаратурнай творчасці типи емациянальнай настраевасці (узвишанае, трагічнае, сміх и р. д.), льно-філасофскія праблєми (ДАбро и зло, ісціна и пригажосць), В«вічної ТЕМиВ», спалучания з міфапаетичнимі сенсамі, І, нарешце, арсенал мастацкіх форм, якія знаходзяць сабе примяненне заСћседи и Сћсюди В».
Гармонія традиций и наватарства як пачаткаСћ узаемадапаСћняльних - найважливіша Сћмова пленнай и маштабнай літаратурнай творчасці. Для літаратури и Мастацтва з яСћляецца малапрадуктиСћним (калі НЕ Згубна), з аднаго боці, культ самадастатковага наватарства, В«...
