творчасці з нічогаВ», разумовага експериментавання, о з другог, кансервация традиций, звуженне іх да традицийнасці, недавер да новаго, што Сћ канчатковим випадкі вядзе да епігонства.
1.3 Літаратурния сувязі и Сћпливи
Літаратурния сувязі и Сћпливи з яСћляюцца неад емним кампанентам и надзвичай істотним фактарам літаратурнага працесу, адигриваючи Сћ ім вельмі важливу ролю .
У агульнай сістеме літаратурних сувязей В. Рагойша вилучае вки іх асноСћния разнавіднасці: кантактния, генетичния и типалагічния.
Пад кантактнимі літаратурнимі сувязямі В«маюцца на Сћвазе Сћсе форми непасредних сувязей: пераклад мастацкі, асабістия сувязі пісьменнікаСћ, критичния водгукі аднаго аСћтара на другог и р. д.В». Генетичния сувязі Сћтвараюць наследаванні, відпливаючи, запазичанні. Пісьменнікамі-папяреднікамі ствараюцца пеСћния ідейна-мастацкія традициі, якія потим могуць вияСћляцца Сћ творчасці пісьменнікаСћ Наступний пакаленняСћ у виглядзе Сћпливу, а то и прамога запазичання, В«плиг якім захоСћваюцца асноСћния, дамінантния Риси першакриніци, хоць твор травні самастойнае значеннеВ». Тут варта нагадаць паняцце В«ремінісценцияВ», аб якім у нас ішла гаворка плиг разглядзе моСћна-стилевих асаблівасцей твора. Пад типалагічнимі літаратурнимі сувязямі падразумяваюцца В«ідейна-мастацкія супадзенні Сћ літаратури різни народаСћ, абумоСћления НЕ Сћпливам аднаго народу на другі, а блізкасцю іх жиццевих абставін, циклічнасцю развіцця Мастацкай культуриВ». p align="justify"> Працес ажиццяСћлення літаратурних сувязей, іх непасреднага вияСћлення даволі Складанний и своеасабліви. Звичайна літаратура, якаючи дасягнула больш високага СћзроСћню Сћ сваім развіцці, аказвае пеСћни СћплиСћ на другія, як правіла, суседнія літаратури. Такім можна лічиць уплиСћ італьянскага Адрадження ХV-ХVІ стст., Французскага класіцизму ХVІІ ст., Англійскага и французскага Асветніцтва ХVІІІ ст., Нямецкага, а затим англійскага и французскага рамантизму пач. ХІХ ст., Англійскага и французскага, а затим рускаго реалізму ХІХ ст. на літаратури різни краін. Калі звярнуцца да гісториі білоруського пригожага пісьменства, и асабліва Сћ ХІХ - пачатку ХХ стст., То на яго развіцце аказвалі даволі істотни СћплиСћ больш високаразвітия руская и польська літаратури. Адваротних випадкаСћ практична НЕ назіраецца. Разам з критим могуць мець месца моманти, калі больш раннія форми и стилі праз даволі працягли годину пасли свойого сиходжання з літаратурна-Мастацкай авансцени пачинаюць аказваць істотни СћплиСћ на навейшую літаратуру. У якасці прикладу можна привесці незвичайную цікавасць рамантикаСћ да фальклору; іх жа, рамантикаСћ, а таксамо реалістаСћ да У. Шекспіра, и м. д. Самим жа яркім прикладам пацвярдження дадзенага тезіса будз Сћказанне на творчае пераасенсаванне античних традиций на працягу Сћсей гісториі развіцця еСћрапейскай ...
