дальніка. У адних випадкі апавяданне вядзецца адкрита пекло імя аСћтара або пекло імя героя твора. Гета так кликані суб ектиСћни Метад апавядання. У другіх випадкі аСћтар Хава палі адносіни да апісаних Падзу, апавяданне вядзецца пекло трецяй асобі. Гета так кликані аб ектиСћни Метад апавядання. Альо Які б сродак апавядання ні вибіраСћ пісьменнік, читач заСћседи адчувае пазіцию, тенденцию аСћтара, яго адносіни да герояСћ, хаця яни Сћ розчини прама и НЕ виказваюцца. АСћтарскія приеми Будовий Мастацкай речаіснасці, - пісаСћ В. У. ВінаградаСћ, - не могуць страціць свойого індивідуальнага характар. Вобразе аСћтара, вимикаємо са світла апавядання, як дзеючая асобі, як форма яго експресіСћна-сенсавага асвятлення, усьо ж не перастае мисліцца и присутнічаць у мастацкім розчини, у яго стилі. Мастацкая речаіснасць па приемах палею арганізациі пазнаецца як форма творчасці таго ці іншага пісьменніка. Принципи групоСћкі, адбору прадметаСћ , спосабами абмалеСћкі асобі, носяць на сабе знакі пеСћнай аСћтарскай індивідуальнасці [5, c. 140].
Найбільший традицийнай Форман апавядання Сћ Мастацкай прозі ХІХ - пачатку ХХ ст. була аб ектиСћная форма - пекло імя аСћтара, Які прама НЕ гавориць пра сябе и пра свае адносіни да таго, што апісвае. Апавяданне звичайна вядзецца пекло 3-й асобі [9, c. 83].
Зусім іншую карціну ми назіраем у сучаснай Мастацкай прозі. Як адзначаюць многія даследчикі, у савецкай прозі 50-70-х рр.. актиСћна и паслядоСћна развіваюцца дзве прама процілеглия тенденциі. З аднаго боці, імкненне да непасреднага вираження асобі пісьменніка, якое виклікала актиСћни зварот НЕ толькі да такіх традицийних жанраСћ, як мемуари, нариси, дзеннікі, падарожния нататкі, альо и пошукі сінтезу різни жанраСћ и форм апавядання, аб яднаних агульнай назвали - дакументальная або ліричная проза. З другог боці, максімальнае набліженне да пазіциі персанажа, імкненне весці апавяданне пекло яго імя [10, c. 126]. Причим гета, інша тенденция, на мнение праф. М. Я. Цікоцкага, Найбільший пашираная и Сћсеагульная.
Ариентация на пункт гледжання персанажа мяняе кампазіцийную структуру твораСћ, робіць іх канструктиСћна шматпланавимі. Значний пашираецца викаристанне няСћласна-Простан мови, причим функциі яе Сћзбагачаюцца и Сћскладняюцца: яна Сћключае Сћ сябе и партрет, и краєвид, и перадгісторию персанажа, и рознага віду характаристикі. АСћтарскае апавяданне адсоСћваецца на другі план, яму адводзіцца чиста інфармацийная роля. Творити як малих, так и буйних форм становяцца двухпланавимі, ​​апавяданне Сћ іх часта вядзецца паралельна пекло імя аСћтара и ад імя галоСћнага персанажа. Ариентация на пункт гледжання персанажа вимагае пісьменнікаС...
