ам так аб емна, усебакова, з такім глибокім відав усіх деталей и падрабязнасцей, што значна для нас робіцца реальним геаграфічним пунктам, населення людзьмі са сваімі лесамі, характарамі, сваімі складанимі дарогамі. «Хати билі на востраве. Востраў гети, праўда, що не Шкірні признаў б за востраў - аб яго НЕ плескаліся ні марскія, ні Надав азерния хвалі. Навакол адно була купчастая дригва ди моклі панурия ляси.
Веско тулілася ля берага вострава - плати агародаў дзе-нідзе забягалі на куп е ўзболатка, з другог боці, на поўнач, Балота криху адступалі, дорачи людзям пясчанае поле. Адступалі Балота и на заходнім баку, дзе рунелі ЦІ жаўцелі да краю лісі палі, таксамо скупия, няўдзячния, хоць у іх Гліба и було Менш Пясках. 3 поўдня Балота зноў падбіраліся да саламяних, замшелих радоў стрех, альо ў гети пліч ішла Найбільший сувязь са светам, и тут па дригве була намошчана дарожка. Што гета за дарожка, можна меркаваць хоць би з таго, што ездзілі па їй сміла толькі ў Мараза, калі непралазная Тванна навокал рабілася цвердая, як струм, ЦІ ўлетку, калі дарожка перасихала »[5, с. 7].
Раман пачинаецца малюнки працоўнай червеньскай раніци. Звичайни для куранеўцаў па-летняму клопатни и нялегкі годину. 3 усіх бакоў нас апаноўваюць гукі, ФАРБА, Галаси палескай вескі. Яни перададзени пісьменнікам так дакладна, такімі пластичнимі «мазкамі», што чуже ўяўнае жицце робіцца для нас, здаецца, больш реальним, чим тое, сапраўднае, што нас акружае.
Ціхія ранішнія димочкі, што пливуць з каміноў, цирканне Малака ў даенкі, пошчак малаткоў, якімі мужчини адбіваюць коси, слід, пакінути на Роснано траві пастухом з торбан цераза плячо и лякай у руках, рохканне свіней у хлявах , плач саплівага дзіцяці, якое абудзілі ў таку рань, - звичайни для куранеўцаў побит. Альо для нас гети малюнак, з причини таго, што руку да яго приклаў сапраўдни мастак, робіцца целим адкриццем. Ми трапляє у нові, невядоми світло, альо адчуваем сябе ў ім арганічна, прасторна и радасна, ніби ўспомнілі Нешта приемнае, хоць и забитае даўно. Ми захапляемся и самім жиццем, нявидуманим и хвалюючим, и ўменнем пісьменніка перадаць яго плиг дапамозе мастацкага слова.
Читаючи раман, ми даведаемся пра многае: як куранеўци косяць и жнуць, як малоцяць и сеюць, як святкуюць Каляди и ловяць рибу, як гуляюць вяселле и вянчаюцца ў царкве. Здаецца, аўтар відав пра сваіх герояў вусі.
У розчини вельмі дакладна вималявани годину. Як и ранєй, бедния насельнікі вескі Курані душацца на Палоскі неўрадлівай зямлі. Поле скупа плаціць за нялегкую працю взяти. Хліба не хапати на ўвесь рік, добра, калі бульба памагае дацягнуць да новаго ўраджаю. Куранеўци, як усе сяляне, живуць па закону: летні дзень рік корміць. Ледзь випадає хвіліна ў Гарач годину жніва, людзі кідаюцца ў ліс и на раку. Ягади, ГРИБ, уюни - добра падтримка хлібу. Дий на ринку за іх можна ўтаргаваць грошай на абиходак.
Усе больш настойліва куранеўци вядуць гаворкі пра перадзел зямлі. Пагаворваюць, праўда, ціха, крадком, бо банда Маслака пагражае накарміць Зямля тих, хто за перадзел, хто Живе думкай завалодаць карчоўскім надзелам.
Важнай падзеяй для Куранеў аказалася и пабудова греблі цераза Балота. «Ми живем, як звяри, - гавориць старшиня валвиканкома Апейка на сходзе ў Кураньї.- Альо и звяри ходзяць з лісі ў ліс. А Чалавек не звір, Чалавек НЕ можа жиць без люд...
