ала спалучани з Радзімай, яе гісторияй и природним улоннем. Надав сцісли агляди баладнай творчасці В. Шніпа пераконвае, што яго лірични герой бачиць агульназначни Сенсит бицця ў критим, каб памятаць, што есць бацькі, сям я, сябри, есць рідний край, каб ісці да Храму, вяртацца на сцежкі и дарожкі да палею Айчини .
3. МАСТАЦКІЯ ВАРТАСЦІ АЎТАРСКІХ ТВОРАЎ
Фальклорни пачатак у паезіі Віктара Шніпа, як и ў творчасці практична ўсіх білоруських паетаў канца 19 стагоддзя, виразна адчувальни на працягу ўсей творчасці, праўда, зведаў даволі сур езную евалюцию. У дерло зборніках Паета ЄП не вельмі кідкі, Яскраве, а болів прихавани. апасродкавани, праяўляецца Перш за ўсе ў паетици, структури паетичнага Радка, з-за палею арганічнасці НЕ вельмі легка паддаецца класіфікациі и вивученню. У Наступний гета ўжо становіцца виразна заўважним, а ариентация на адпаведния пласти нациянальнага менталітету, нациянальнай свядомасці становіцца визначальнай адметнасцю многіх твораў.
Перш за ўсе гета тичицца Народнай міфалогіі и фантастикі. Бадай Ніхто з сучасним паетаў так арганічна НЕ ўсприняў, засвоіў и ўвасобіў гети Складання, анталагічни пласт светаразумення и светаўспримання нациі. У нечим Віктар Шніп як би працягвае мастацкі експеримент, пачатак якому биў пакладзени слинним Янам Баршчеўскім ў 19 ст., А затим значний ўзмоцнени творчимі пошукамі Янкі Купали и МАКСІМА Багдановіча пачатку 20 стагоддзя.
Свядомую ариентацию на Найбільший старажитния и архаічния пласти фальклору падкреслівае и з яўленне аўтарскіх жанравих визначенняў - казка, падання, ЦІ персанажаў Народнай міфалогіі и деманалогіі - Цмок, ваўкалак, д Ябалу, начніци. Іх колькасць и Мастацкая значнасць настолькі вялікая, што, па сутнасці, міфалагічния персанажи ствараюць адпаведни антураж, чим виклікаюцца адпаведная настраевасць и АтмАсфера НЕ толькі паасобних твораў, альо и зборнікаў у целим.
Нешта падобнае було ў ЗГУК Бацькаўшчини МАКСІМА Кніжніка, Які ў далечині пекло Радзіми стварае ідеальни вобразе краіни-браначкі, дзе пануюць у сваіх адпаведних сферах лесавікі, вадзянікі и русалкі, шнуруюць ваўкалакі, валадариць Змяіни Цар. Веліччу и захапленнем гета магутнасцю вее пекло падобнага ўсприняцця роднага краю, што нарадзіла таку паетичную и Магутни сілу, якая, нягледзячи на палю даволі редкую жорсткасць и помслівасць, у целим застаецца пазітиўна Світлана.
Міфалагічния постаці ў паетичним Свецє Віктара Шніпа виконваюць зусім іншую ролю, бо и сам світло Паета виразна адметни - ен виключна старажитни, змрочни, пачварни. Ен кантрастуе з Космасом МАКСІМА Багдановіча, и становіцца значний бліжейшим да світлу Купати - и зусім не так на Аснова падабенства вобразаў, альо паводле виконваемай функциі. Атмасфера большасці апошніх зборнікаў Віктара Шніпа Жорсткий, змрочная. Невипадкова адзін з раздзелаў зборніка На рештках храму так и називаецца - Бели світло, дзе нам Канацеі. Нячисцікі ў самай рознай іпастасі авалодалі ўсім. Черці сядзяць за сталом у хаце, нячисти - на покуці, яго гоняць чапялон, а ен імкнецца сесці на Карак.
Менавіта тут адбиваецца спальванне ведзьмака, тут у чаргови раз шукаюць Нячистага, што сурочиў край, Надав сарокі скачуць як черці (Ціхае мястечка). Надав вецер праклінае свій бяздомни ліс, бо вилазяць з-пад пнеў вужакі, злятаюцца и ведзьми, и Варон, буяе Жуда сакавітай, м...
