аўклівай, як вечнасць, травою.
Пад рогатий д яблаў
У атрутним тумані курганів,
Чорней привід на чорним кані
Скача Гулка насустрач світанню.
Скача ў смерці сляпия АГНІ [4, с. 27].
У свою годину Я. Баршчеўскі, імкнучися ствариць адпаведни настрій, паказваў д яблаў, што прималі сами разнастайния абліччи (Волат ў дзіўних и старажитних абліччах, жахлівия монстри, крилатия гадзюкі и цмокі, целае д яблавае кубло, страшидли з сабачимі галавамі и казлінимі нагамі, якія примушаюць Чалавек траціць чалавечае ў палею души и тою самим забиваюць дарогу да Храму. Там, на пагорку, сярод бярезін, стаяў муравай касцелік, - а цяпер пекло дреў тих толькі пянькі тирчаць з зямлі, касцел у руінах, без дзвярей и даху. У творчасці Я. Баршчеўскага Плачков ридала на парозе забитае вамі святині. У Віктара Шніпа на руінах разбуранага замку з яўляецца загадкавая постаць:
Начамі на замчишчи плачу князеўна, сльози князеўни тугий напаўняюць прастор.
Ди плачу НЕ чує Ніхто ўсе роўна ... [4, с. 57]
вобразе замку набивае статус маделі світла, адлюстроўваючи універсальния кардинальния асновапалаженні и адначасова асабістае сакральнае ўсприняцце.
Здаўна лічицца, што адметнасцю білоруського менталітету з яўляецца арганічнае спалученне, узаемаўплиў и ўзаемадапаўненне язичніцкіх и хрисціянскіх елементаў, пра што вельмі маляўніча и доказна, аргументавана сведчиць і В. Шніп. Так, у вянок бабулі Ганне Два вершить ен сцвярджае: Я пам'ятаю бабуліни казкі, якая навучила яго, маленькага, размаўляць з вадой, древамі, птушкамі, вериць у добрі агонь, що не баяцца ні жицця, ні смерці, паміж якімі няма непераадольнай мяжи (так сцена пахавання роднага Чалавек напоўнена виразним індуісцкім усприманнем - и не страшна памерці и не страшна жиць глядзім на тій світло у Які адпливае бабуля а ми стаім на Беразі.
Разам з критим казкі, узноўления и перастворания Пает Віктарам Шніпам, виразна адрозния пекло тих, што, як ми можам здагадвацца, чуў Маленькі Віця. Так. у казці пра Волат ен у пеўнай адпаведнасці з традицияй сцвярджае, што гетая зямля не свята, бо на їй цмокі страшния живуць. У поўнай адпаведнасці з законамі жанру намалявани герой, зразумела, Багатир, Які збіраецца знішчиць пачвараў, што п юць людську кроў. Аднако далейшае развіцце сюжця набивае адметную інтерпретацию - намаганні Волат НЕ принеслі полоні - ворагі НЕ знішчани, що не здабиў ен ні дзяржави, ні принцеси, ні Карон, адно толькі боти растаптаў. Альо разам з критим, калі вярнуўся живим дадому, ен ізноў випраўляецца на пошукі слядоў страшенних пачвар. Зло - невинішчальнае, а барацьба з ім - перманентна, якая и будз пастаянна патрабаваць нових герояў, для якіх Сенсит жицця застаецца НЕ перамога з адпаведним триумфам и здабичай, а сам працес змагання.
Па-свойму інтерпретуе аўтар Казку пра іголку, якая виростають па аналогіі з народнимі ўяўленнямі пра торбу, што коціцца з вялікага горба (есць у яго и адпайменни верш Торба, што развівае гети матиў) ЦІ цяжар, ??што ляжиць у Чалавек на души. У виніку ўтвараецца сінкретични вобразе каменя, што падаю з вялікай гари ў бездань. Падзенне каменя, суправаджаемае пилам да аблачин, жудасним виццем звяроў, як и ягони нечакани ўзлет да зораў, а за...
