одзіць у філасофскую. Добраго слова заслугоўвае інтимная лірика В. Шніпа - цикл санетаў Гістория аднаго Кахане, а таксамо паасобния вершить: ... Гети дзень праляцеў, як Страл ..., ... Вось и ўсе ... цябе са мною няма ..., ... Гади прайшлі, ніби прайшлі дажджи ..., ... Яшче будуць високія мяккія трави ... і іншия, у якіх унутранае жицце Чалавек паўстае як універсальнае и ў тій жа годину Глибока індивідуальнае, непаўторнае. Паету ўласціви мяккі ліризм, далікатнасць пачуццяў, дакладни псіхалагізм, сур езнасць и міли наіў:
Яшче ўсе можна нам з табой змяніць
І СЛОВОМ несказания сказаць,
І можаш ти мяне шче палюбіць,
Калі ўжо немагчима пакахаць ... [19, с. 95].
У лірици В. Шніпа вияўляюцца яго душеўни лад, сумленнасць и непакой, здольнасць да душеўнага судакранання з навакольним светам, з радзімай, яе лісам.
Творчасць В. Шніпа няблага ўпісваецца ў тое крило сучаснага постмадернізму, якое сміла викаристоўвае нациянальния традициі, абнауляе іх и развівае далей. Гаворка ідзе пра біблейния мативи и вобразе, пра наследаванне ўжо згаданаму М. Багдановічу, пра сувязі з Янкам Купали, К. Сваяком и іншимі.
У яго есць и лепшия, и горшия вершить, а есць проста видатния. 21 стагоддзе Пает сустреў цудоўним вершить білоруський мору:
Залатимі манетамі зораки
Зноўку свеціцца неба над намі.
Неба ў нас - білоруський мору
белакрилимі ў ім караблямі.
Адабраць у нас мору хацелі,
Наша мору адзінае ў Свецє,
Каб на мору ми більше не глядзеліжилі па лясах, як мядзведзі.
Ми ў вяках збераглі свае мору,
І нас мору пекло бід зберагае,
Залатимі манетамі зораки
Унач яно нас абсипае.
мору нашага НЕХТІЙ смяецца,
Альо мору ў нас есць, як и ўчора.
Маї ціла зямлі застанецца,
А душа - пераселіцца ў мору [19, с. 132].
У гетим вершить, Які даў Назву зборніку, увесь Віктар Шніп з яго ідеальнасцю, мройнасцю, паетичнай сімволікай, сумам па гарманічним уладкаванні світлу.
Пает пастаянна працуе над абнаўленнем светаадчування, над вобразнасцю и Форман верша, над МОВА, намагаючися визваліць яе пекло звиклага и банальнага, пекло так званай абидзеннай свядомасці. Чи не зніжаючи етичнай актиўнасці, ен усьо больш пранікаецца думкай, што каштоўнасць паезіі НЕ толькі ў критим, што яна адлюстроўвае супяречнасці речаіснасці и паглибляе ў Чалавек незадаволенасць жиццем, альо и ў критим, што яна, так би сказаць, пераадольвае гетия супяречнасці и дапамагае духоўнаму ўпарадкаванню жицця, вихоўвае надзо и аптимізм. Апошнім годинах у паезіі В. Шніпа ўсе больш праяўляе сябе універсальни гуманізм, Які ўключае ў палю канцепцию клопат пра ўсе живое на зямлі [13, с. 8]. Пает адпаведна адчувае сябе Чалавек, Які Живе адразу ва ўсе годинник. Нова светаадчуванне знаходзіць адбітак у нових вершить:
У високіх бяздонних нябесах,
Дзе святло,
як у маміних сльозах,
