такіх, пакалечаних гультайствам, людзей ёсць душа, Сумленний. Як и ў папяреднім апавяданні, билі ночи, но ўжо пасли вибару. Неспакойния, тривожния, як у гарачци. Ядвігін Ш. нездарма паказвае пераживанні чалавека ўночи - у годину, калі тієї застаецца сам-насам з найвишейшим суддзёй - сваім Сумленний, сам-насам са сваімі думкамі, развагамі. Душеўни Сцёпкаў непакой адчуваем праз напружанасць фрази, вміла арганізаванай пісьменнікам :. кідаўся Сцёпка, як у гарачци: то кричаў, каб каня яму запрагалі, то клікаў Юркові и Кастуся, то будзіў Жонка. [3, с.60].
Пакути - винік таго, што зло пяречиць натури чалавека. У Ядвігіна Ш. чалавек - звяно, частко адзінай сістеми - природи. Калі чалавек - частко природи, натуральна меркаваць, што душа яго критим больш непасредная и чулая, чим бліжей ен да природи. Адсюль у творчасці А. Лявіцкага (даречи, у аднаго З першого сярод білоруських пісьменнікаў) така антитеза: чалавек горада и чалавек вёскі; Першів - з папсаванай, надломленай псіхікай, другі захаваў непасреднасць и чуласць души.
У апавяданні Цирк душа галоўнага яго героя Андре Зоркі настолькі чулая, што ен НЕ можа перанесці Надав циркавой сцени, бо, як яму здаецца, гета - здзек з живих істот. Аўтар сімпатизуе свайму герою. Каб яшче виразней падкресліць Андрееву чуласць, пісьменнік и прозвішча яму абраў Ярка, Світлана, чистае - Зорка. На наш погляд, у аўтарскім апісанні циркавога артиста праглядваюць адносіни да гетага чалавека. Ядвігін Ш. ніби апраўдвае Перад читачом таке стаўленне Зоркі да артиста, пра якога спачатку гавориць: увесь у чорним нейкі чалавек, сам Чорней, як смоўж, затим - чарнамази, пасли слова з параўнання (смоўж) замяняе Назву чалавека. I гета непривабнасць артиста ўдвая павялічваецца ўдалим параўнаннем: артист, Чорней, як смоўж, муштруючи табун, як малако, білих коней. Аўтар на проста праводзіць палю лінію, а стараецца и нас, читачоў, упеўніць, што сапраўди чистая душа можа Биць толькі ў вясковага чалавека. Ядвігін Ш. НЕ толькі сам расказвае пра сваіх персанажаў, пра іх учини. Ен примушае іх саміх гавариць пра сябе, мативаваць, апраўдваць палі дзеянні, меркаванні, шукаць вихад з пеўнай сітуациі.
задумане Тамашиха. I ажно сама здзівілася, скуль можа Брацці столькі бяди, Столькі няшчасця, сколькі ўсцяж валілася на яе Головата. I за што? Грешная? Мо яе Грехем найважнейши, Найбільший за ўсіх? Мо дзеля таго и пакутвае яна за ўсіх? Мо іншим затое лягчей живецца? Ой, бо ЦІ ўсё ж яе жиццё НЕ Адна пакута? Чи не Адна бяда? Чи не Адна нядоля? [3, с.70]
Думаю як биццам Тамашиха, но аўтарава присутнасць надзвичай адчувальная, яни разважаюць, філасофствуюць, мяркуюць разам, іх Галаси зліліся. І тут (няўласна-проста мова) - знаходка пісьменніка.
Як бачим, працоўни білорус на старонках твораў пісьменніка - патриёт свойого краю. Асабліва гета відаць у публіцистичних творах. Абзаци з Успамінаў :
Ми - паміж гетих народаў - як тия пакриўджания сіроти. Так - пакриўджания: адабралі ў нас волю, Свабоду. ну, но пута налажиць - на наші думкі, на наші души - НЕ ўдасца!.
Наші лугі - для нас цвітуць; Наші Каласа - для нас шепчуць; Наші речкі - для нас гудзяць; Наші ляси - для нас шумяць, а Наші сумния песні - для нас и толькі для нас звіняць і - будуць звінець! [3, с.286];
Сілай можна яго [народ] приглушиць; праз доўгі годину будз ен цярпець, маўчаць, но адабраць, зніштожиць адкритую ў ім моц, - Ніхто нішто НЕ здал. Ускалихніце яго серцам, Ударцов, а патайная, дзіўная моц адзавецца и рехам пакоціцца ўдаль.
Так і з намі - беларусамі. Цярпелі ми многа, маўчалі доўга, но ўскалихнулася серца, удар ў душу народу, а прихована ў ім моц адазвалася, загримела и пакацілася Реха з канца ў канец роднага краю. [3, с.301].
Такім чинам, творця падимае праблему працоўнага білоруса ў Горадзе (праблєми и сёння актуальна для роднай літаратури). Ен паказвае, што б з чалавекам ні Здаров, куди б яго лёс ні закінуў, сама Дарага для яго - Бацькаўшчина. Гета думка НЕ ??толькі ў публіцистици Ядвігіна Ш., а і ў яго мастацкіх творах.
1.2 спосабами мастацкай типізациі герояў
Як намі було заўважанаважана вишей, Ядвігін Ш. на працягу свае мастацкай дзейнасці адчуваў Моцний ўплиў Народнай творчасці. Альо Ядвігін Ш. яшче и пісьменнік-сатирик и гумарист. Яго Талент больш блізкім аказаўся сатирична-гумаристични Струмень у беларускім казачним ЕПАС. У філасофскіх апавяданнях Ядвігіна Ш. алегория виступала и якасці пеўнага літаратурнага приёму, Які даваў магчимасць паразважаць над унутранай сутнасцю чалавека, жицця. Альо гета ў меншай Ступені приём, Які дазваляў асуджаць, критикаваць стан даревалюцийнага грамадства, як гета сцвярджаецца некаторимі даследчикамі [5, с.50]. Хутчей ...
