за ўсё и гетим виявіла сябе абвостранае Бачані ўсяго чалавечага шляху ў яго адзінстве, у непариўнай сувязі ўсіх часоў. Таму привязваць алегаричнае апавяданне Ядвігіна Ш. да сацияльнай канкретикі, та пеўних формаў жицця па меншай заходи неабачліва. Форма ўмоўная, фальклорна-міфалагічная адкривала пісьменніку магчимасць універсалізациі зместу, Складання абагульненняў, висноваў, філасофскага маралізатарства. Винайдзеная Мастацкая форма алегориі, іншасказання з'яўлялася адним са шляхоў у агульним речишчи літаратури, якаючи ставіла Перад сабой задачу raquo ;. адкриць селяніну вочи на Складанний навакольни світло, каб ен ведаў праўду годині. Альо гета можна було зрабіць толькі праз глибокае раскриццё яго ўласнага ўнутранага світлу, праз самапазнанне сяляніна [2, с.128]. Шлях адвольних абстракції, широкіх абстрагаванняў у дадзеним випадкі меў мала шанцаў на Поспех: канкретна-вобразнае мислення народ не змагло б правільна ўсприняць абстрактна-абагульненую мнение, ди и проста зразумець Сенсит пачутага, прачитанага. Такий магчимасці непаразумення стараўся ўнікнуць и Ядвігін Ш. Сродкам камунікациі, якім виступала и друкаванае слова, ен удзяляў вялікую ўвагу. Так, у адним са сваіх публіцистичних артикулаў Людзі - людзьмі забития (1905) пісьменнік вёў размову аб мове тагачасних периядичних виданняў, змест якіх з причини свойого моўнага афармлення, далёкага пекло народнага, широкаўживальнага, заставаўся малазразумелим для людзей. Вось чаму и виступаў ен за тоє, каб для селяніна-білоруса. ствариць читанне, даступнае па формі викладання и на зразумелим яму диялекце [6, с.336]. I зварот самогу Ядвігіна Ш. да своеасаблівай форми алегориі биў практичним КРОК на шляху ажиццяўлення гета завдань. Падкреслім: своеасаблівай форми алегориі. Сапраўдная laquo ;, класічная алегория, як вядома, імкнецца да адназначнага іншасказання, сенсавай дакладнасці, калі змест усяго твора звязваецца перадусім з нейкай адной уласцівасцю, адним паняццем, ідеяй, функцияй. На нашу мнение, алегория ў дадзеним випадкі виступає найпрасцейшай Форман паетичнага вобразе. У алегаричних апавяданнях Ядвігіна Ш. размова ідзе не Пра асобнае чалавечае жиццё (хоць и гета можа ўгадвацца на паверхні вобразе), а пра биццё целага народу, Надав усяго чалавецтва; НЕ столькі пра дзень сённяшні, як пра сутнасць целай епохі. Мала ў ядвгінскай алегориі назіраецца падабенства и з класічним міфам. У класічним міфе, як слушно заўважае В. Каваленка, ператваренне чалавека ў живёлу надавала яму сіли, велічи и таямнічай магутнасці. У творах Ядвігіна Ш. - усьо наадварот. Аблічча бика - гета знак ніжейшасці, адкритае ўказанне на живёльни пачатак у жиццёвим ладзе [2, с.5]. Адсюль становіцца зразумелим, што значенне и функция алегаричнага вобразе ў Ядвігіна Ш. на багатьох пашираліся. Сенсом такогого вобразе звязваўся НЕ толькі з викриццём нейкай чалавечай слабасці, Загай, но и з цяжкасцю, амаль немагчимасцю викараніць яе з природи чалавека, таму што яна стала адним з важливих складнікаў яго ўнутранай сутнасці, уласцівасцю души. Алегория баечнага типу, прикладам, прама паказвала на пеўную чалавечую слабасць (баязлівасць, ляноту, дурасць, зазнайства, висакамернасць), якаючи абавязкова суправаджалася прихаванай надзеяй на магчимасць яе викаранення, паступовага знікнення з жицця, з дапушчальнасцю маральнага перавихавання асобі. Ядвгінская алегория Падаван ўсе людскія хіби як іманентния, арганічна ўласцівия чалавечай істоце, спрадвечния, што абсалютно ясна ўсведамляюцца самімі ж баечнимі типамі: raquo ;. з практикі жиццёвай ведаў добра старі Падласи, што цяперашні годинах з бичаним Розума далека НЕ ??зайдзеш [7, с.224]. Чалавечия метамарфози (пераход звяроў у людзей), якія адбиваюцца з многімі живёльнимі персанажамі Ядвігіна Ш., - яскравае таму сведчанне. Апавяданне Вучони бик вельмі паказальнае ў гетим плані. Яно будуецца па принципе сенсавай узаемаабарачальнасці, калі якасці, уласцівасці, звичкі живёлаў праецируюцца на чалавечую асобі и наадварот. Гетим самим падкресліваецца нязменни, іманентни характар ??унутраних детермінантаў, абсалютно адсутнасць магчимасці и ўмоваў змянення, перайначвання. I як гета ні парадаксально, здольнасць пераходу са стану живёльнага ў стан чалавечи ёсць відавочнае сведчанне марнасці тієї звичайнай - зямной - реінкарнациі, якаючи са зменай фармальнай ніколі НЕ цягне за сабою змена сутнаснай, змястоўнай. Вучони бик laquo ;, Які зусім падабнюсенькі стаўся да чалавека" [2, с.224], - гета толькі літаратурная парабала, звязані з викриццём сутнасці чалавечай істоти, яе антинамічнай природи.
У літаратурнай алегориі Ядвігіна Ш., дзе фігуруюць вобразе живёлаў, наогул адсутнічае ўказанне на наяўнасць у іх пеўнага ярка виражанага маральнага дефекту. Уся Загай гетих живёльних типаў у критим, што яни асмельваюцца претендаваць на звання чалавека ўвогуле, що не валодаючи плиг гетим ні адной са станоўчих чалавечих якасцяў. Ідучи за логікай развіцця жанру, пісьменнік наўмисна схематизуе сва...
