тих двох мастацкіх напрамкаСћ у апавяданнях В«Над БугамВ» (1927), В«МанчжурВ», В«Андре Лятун В»(1928) вельмі арганічни, бо сам рамантични париСћ уласціви героям гетих твораСћ. Празаік викаристоСћвае Широкий и сміла метафорику, ефектния параСћнанні, лірична-Сћсхваляваную інтанацию, інверсію. У тих випадкі, калі пафас дасягае небяспечних вяршинь, М. ЛинькоСћ звичайна викаристоСћвае мяккі, добразичліви Гумар, з дапамогай якога вяртае Давер читача Сћ шчирасць, непасреднасць, праСћдзівасць аСћтарскага апавядання. М. ЛинькоСћ увеСћ у літаратурни Сћжитак як Нешта вельмі натуральнае робочу тематику: жицце білоруських чигуначнікаСћ узнаСћляецца Сћ яго творилося у рамантичним ареоле. Гета Сћжо не "жалезния людзіВ» (К. Чорней) Першай палового 20-х гадоСћ, а сапраСћдния В«живи людзіВ», духоСћна багатия и развітия.
плиг Сћсіх адмоСћних момантах и ​​видатках у развіцці білоруський В«малоїВ» прози 1920-х гадоСћ, абумоСћлених найперш складанимі Сацияльна-палітичнимі и ідеалагічнимі абставінамі, менавіта Сћ їй билі створани класічния Сћзори нациянальнага апавядання, на якія ариентавалася пазнейшая проза, причим НЕ толькі наступнага дзесяцігоддзя, альо и ваеннага и пасляваеннага годині.
Адни з дерло аповесцей у білоруський прозі 1920-х рр.. - Розчини Я. Коласа. p> У 1922 рр.. Я. Колас напісаСћ аповесць В«У палескай глушивВ», якаючи стала Першай часткай трилогіі В«На РостаньВ». Наступнай була аповесць В«У глибі скотарствоВ» (1927). Яшче Сћ 1949 р., калі ішла Працюю над апошняй часткай В«На РостаньВ», гетия розчини виходзілі асобним видатного менавіта як Аповесці. Риси В«дараманнагаВ» ЕПАС тут виявіліся Сћ аСћтабіяграфізме, хранікальнасці, В«привязанасціВ» Паде да постаці галоСћнага героя, асаблівим акценце на статичних кампанентах кампазіциі (Апісанне духоСћнага стану героя, псіхалагічни аналіз яго Сћнутранага жицця, ліричния адступленні, адсутнасць скразнога дзеяння, калі асобния епізоди змяняюцца Сћ часавай паслядоСћнасці). Асабліва Сћ гетих адносінах вилучаецца дерло аповесць В«У палескай глушивВ», дзеянне якой абмежавана приватним жиццем настаСћніка Андре Лабановіча, падрабязним аналізам яго пачуццяСћ, думак, любоСћнай страсці, філасофскай сузіральнасці, паетичнай захопленасці красою природи и жанчини, даследчай прагі пазнання нових мясцін, нових людскіх типаСћ, самої плині народнаго бицця. Сюжета Сћ яго класічним разуменні як паслядоСћнага разгортвання Падзу у годині Сћ розчини, па сутнасці, няма: парадак епізодаСћ и спосабами викладання В«гісториіВ» героя визначаюцца апавядальнікам. АСћтар-апавядальнік асобна спиняецца на паказе душеСћнага стану Маладога настаСћніка, то захопленага Роздуми пра В«марнасць жиццяВ», то засяроджанага на любоСћнай страсці да Ядвісі Баранкевіч, В«дзікай кветкіВ» Палес, то паглибленага Сћ самарефлексію пасли судакранання з коснай сілай вясковага и местачковага побиту. Аповесць В«У глибі ІІалессяВ» носіць назву, таСћталагічна блізкую да Назв Першай часткі трилогіі Я. Коласа. Калі В«глушВ» хутчей за Сћсе паняцце геаграфічнае, якое адначасова азначае правінцию и правінцияльнае подумки, асноСћнай прикметай якога з'яСћляецца адарванасць пекло вялікага світла, непадключанасць да вирашення агульналюдскіх завдань, то В«глибіняВ» асациіруецца з Рухам да ісціни, та центра сапраСћдних інтаресаСћ палешукоСћ, та якіх Реха Падзу даходзіць запознена, у дефармаваним виглядзе. Аповесць В«У глибі скотарствоВ» пазначила нови етап у развіцці білоруський прози: змяніліся адносіни аСћтара и яго героя да Падзу и іх аценка; з'явілася яшче адна разнавіднасць епічнага жанру; сцвярджала сябе нова стилявая манера, іншае вобразнае маСћленне. Па заходи руху жицця Сћ годині и змена СћражанняСћ у души Лабановіча Сћсе больш разгортваецца и пашираецца малюнак речаіснасці: вонкавия падзеі, сама гістория Сћсе Мацнев падпарадкоСћваюць сабе Сћнутранае жицце героя; з'яСћляюцца Нови и Нови сцени, епізоди, персанажи, аб'екти естетичнай аценкі. В«У глибі скотарствоВ» - гета Сћжо Сацияльна-гістаричная аповесць з рисамі публіцистичнага памфлету, дзе вялікае месца пачинае займаць непасредни аСћтарскі каментарий. У Аповесці В«На прасторах жиццяВ» (1926) Я. Колас ствариСћ вобразе білоруського юнака, прадстаСћніка Нова фармациі. Зчіпка Барута, син вескі, типови В«маладняковецВ», прагнем дзейнасці: поступалася Сћ камсамол, зривае фест, разбурае В«святі калодзежВ», а Сћ виніку паривае з Бацька - В«кансерватарамВ». Аднако коласаСћскі твор травні виразную палемічную накіраванасць супраць некатора штампаСћ В«маладнякоСћскайВ» прози. ВирваСћшися на В«прастори жиццяВ», сутикнуСћшися з яго В«прозайВ», Зцепка разгубіСћся, альо Хутка зрабіСћ належния виснови, што ен шмат чаго не відають, не розумом, а таму павінен вучицца. У адрозненне пекло аСћтараСћ В«МаладнякоСћскайВ» прози Я. Колас у Аповесці В«На прасторах жиццяВ» закранаСћ жиццева важния праблєми, виявіСћ вострия грамадскія канфлікти, а Сћ виніку змог зазірнуць за заслону годині, абазначиць тенденциі гістаричнага руху, прадбачиць магчимия ...
