трагедиі.
З. Бядуля, якога маладнякоСћци з дерло дзен признавалі за свойого и ариентаваліся на яго квяціста-алегарични Стила пісьма, у Аповесці В«СалаваВ» (1927) сапраСћди прадеманстраваСћ палю ідейную и естетичную блізкасць да творчасці Малад сучаснікаСћ. Вобразе юного змагара за справядлівасць, народнаго заступніка Симона, празванага за яго видатния музичния Талент СалаСћем, нягледзячи на тое што Сћпісани аСћтарам у панараму мінулих Падзу, Моцний нагадвае типовага героя В«МаладнякоСћскайВ» прози. Сацияльна-визваленчая тема твора (центральная ж у Аповесці Сћсе-Такі тема Мастацтва, творчасці, причим сапраСћднай, заснаванай на полоненим развіцці народних традиций), якаючи вияСћляецца Сћ паказе сутикнення Симона з панамі Вашамірскімі и сялянскага бунту, Якраз и есць тема, якую асабліва ахвотна распрацоСћвалі Сћ сваіх творах маладнякоСћци.
Сюжетния рамкі білоруського В«сяреднягаВ» ЕПАС істотна паширала Сћласна В«маладнякоСћская аповесць В», якую стваралі М. Чарот, А. Вольни, А. Александровіч, А. Дудар, М. Нікановіч, Я. Неманскі, Р. Мурашка. У творах маладнякоСћцаСћ паказания сутикненні персанажаСћ прикметна ідеалагізуюцца, у скразное дзеянне Сћдягваюцца сцени и епізоди, якія, паводле задуми, павінни ілюстраваць хаду самої гісториі. Усялякая В«статикаВ» (зиходзячи з терміналогіі маладнякоСћскіх теаретикаСћ) адмаСћляецца на карисць В«динаміциВ», на месца псіхалагічнага аналізу приходзіць падзейная займальнасць, епічная апісальнасць и Сћвага да побитавих падрабязнасцей саступае месца В«емациянальнаму рамантизмуВ» (М. Зарецкі), у Аснова вобразнай характаристикі героя кладзецца НЕ яго псіхалогія, а класавая приналежнасць, партийния сімпатиі, Широкий викаристоСћваецца В«прием кантрастуВ», калі пераважаюць чорна-Білої ФАРБА, а адценні, паступовая змена пачуццяСћ и думак застаюцца па-за аСћтарскай увагай.
Своеасаблівим узорам твораСћ пра В«новаго ЧалавекВ», еталонам В«НОВА літаратуриВ» служить аповесць М. Чарота В«СвінапасВ» (1924). УсприняСћши епічна-побитавую стилістику папяреднікаСћ, аСћтар яе СћзмацніСћ паказ за кошт сацияльнага активізму галоСћнага героя, сялянскага хлопця Гришкі-свінапаса, Які становіцца В«отаманамВ» и Сћвасабляе ідею ревалюцийнага змагання. Падзеі Сћ розчини імкліва змяняюцца. УзнаСћляючи бурхливу Атмасфера епохі, М. Чарот актиСћна викаристоСћвае прием мантаж асобних епізодаСћ, адкрити Сћ 20-я гади кінематографам: аповесць нездарма стала сценарием для першага білоруського мастацкага кінафільма В«Лясная бувальщинаВ» (1926). p> Блізкія да Аповесці М. Чарота авантурна-пригодніцкія розчини А. вольнаго В«ДваВ» (1925) и В«ВаСћчанятиВ» (1925), напісания ім у сааСћтарстве з А. Александровічам и А. Дудар. Тут таксамо пераважае В«ревалюцийная рамантикаВ», сюжет грунтуецца на вострай Сацияльна-класавай калізіі, аСћтари намагаюцца абудзіць у Малад читачи пачуцце класавай нянавісці, каристаючися яркімі фарбамі, апрабаванимі прапагандисцкімі приемамі. Гетия Аповесці надзвичай схематичния и декларатиСћния, пазбаСћления сапраСћднай псіхалагічнай культури, разлічания на неадкладни вонкави ефект и Годинна Поспех. Героі дадзених твораСћ - людзі незвичайния. Гета В«камуністичния Пінкертони В», якія дзейнічаюць у виключних абставінах. Сюжет тримаецца на виразнай займальнасці и авантурних пригодах, нагадваючи фабульния схеми заходніх В«вестернаСћВ». Альо ж, зазначим, усьо гета разам узятае, а Сћ дадатак яшче и яркія рамантичния ФАРБА, напружаная стилістика, плиг Сћсіх видатках и адмоСћних момантах, у целим узбагачалі вобразни арсенал білоруський прози.
Паралельна з гета плинню існавала Сћ білоруський Аповесці 1920-х рр.. І інша, якую можна Надав лічиць супрацьлеглай. Так, наприклад, у Аповесці В«Лявон БушмарВ» (1929) К. Чорнага Перад пісьменнікам зграя завдання стварення сапраСћднага мастацкага характар. Лявон Бушмар, галоСћни герой твора, з'яСћляецца В«типовим характарВ», Які дзейнічае Сћ В«типових абставінахВ» (Ф. Енгельс) i натуральна Сћпісваецца Сћ шераг класічних вобразаСћ, створаних видатнимі реалістамі XIX ст.
Репартажнасць, фактаграфізм и сюжетная аморфнасць як прикмети В«камсамольскай АповесціВ» шмат у чим пераадольваліся Сћ Аповесці Л. Калюгі В«Ні гостем, ні гаспадарВ» (1928). Тое, што критици 20-х гадоСћ здавай недахопам (сузіральнасць, пагружанасць у штодзенни побит, ліричния адносіни да світла, увага да падрабязнасцей, замаруджанасць дзеяння), у плані агульнага руху білоруський прози так Мастацкай сталасці павінна Сћспримацца як видаткі творчага поиска менавіта білоруський жанравасці и стилевасці, якія адпавядалі б нациянальнаму менталітету. Аб гетим сведчиць и яшче адна аповесць Л. Калюгі В«Нядоля ЗаблоцкіхВ» (1929), дзе актиСћна викаристоСћваСћся Такі пласт білоруського фальклору, як гістаричния паданні, забаСћния гісториі, В«пригоди и летуценніВ», калі викаристоСћваць аСћтарскае абазначенне жанру. У дзівацтве герояСћ, якія ва Сћсім паСћтараюць паводзіни свойого легендарнага предка, што хацеСћ В«зарабіць на миліВ», аСћтар бачиСћ парадакса...
