айга настаСћнікаВ» (1927) - Назв гетих апавяданняСћ невипадковия: у полі зроку Чорнага Сћваходзяць складания випадкі, супяречлівия натури, пакручастия леси.
Та нових сфераСћ жицця и праяСћ чалавечай души, што наочна деманстравала пасляревалюцийная речаіснасць, звяртаСћся М. Зарецкі, якога вельмі цікавілі заблитания людскія дачиненні, калі Сћ дзеянне Сћмешвалася сама падсвядомасць. Ревалюцийная ломка світлу суправаджалася шматлікімі випадкамі псіхічних зриваСћ, неадекватнай реакциі на падзеі, парадаксально паводзін. З гуманістичних пазіций падиходзіСћ пісьменнік да паказу бязвінних ахвяраСћ ревалюцийнай бури. Приклади такогого падиходу можна адшукаць ужо Сћ ранніх апавяданнях, такіх, як В«ВорагіВ» (1923) або В«Адна партия Сћ шашкіВ» (1924). У центри апавядання В«Кветка пажоСћклая В»знаходзіцца трагедия Чалавек, жанчини, якаючи здрадзіла свайму класу, захапілася ревалюцийнай рамантикай, ідеямі сациял-демакратиі и НЕ заСћважила, як у пеклі змагання страціла Сћсе чалавечае Сћ сабе. У лісі Мариня Гарновай, дачкі памешчика, натури екзальтаванай, якаючи павер Сћ тое, што В«нови ЧалавекВ» здольни пераступіць маральния забарони, виявілася драма многіх удзельнікаСћ ревалюциі, пераважна ідеалістаСћ и максімалістаСћ, што ахвяравалі сабой дзеля В«Шчасця Сћсяго чалавецтваВ». p> Ад паказу Падзу да паказу Чалавек павярнуСћся Сћ канц 1920-х рр.. и Ц. Гартного. У зборніку апавяданняСћ В«ПрисадиВ» (1927) відавочная пераакцентация Сћвагі пісьменніка на Сћнутранае жицце героя. Астапов, герой апавядання В«ПрисадиВ» (1925), па палею прафесіі Далекі пекло паезіі Чалавек, Які Живе НЕ толькі думкамі пра небяспеку, альо и пра тієї годину, калі Сћсе навокал зменіцца Сћ Лепша бік: В«Вось хай адно акрияем криху, заменім шляхі шашою. Абсадзім маладимі присадамі В». У ім прачинаецца гаспадар, Які сяга марамі Сћ заСћтрашні дзень и Сћсе навокал бачиць у перспективе. Менавіта таму ен так далікатна Сћшчувае парубшчикаСћ, якія, ссекши бярозу Сћ присадах, Самі НЕ ведаюць, што чиняць, бо абкрадваюць найперш Самі сябе. У апавяданнях В«На новим месцевВ» (1924) i В«Тавариш інспектарВ» (1926) празаік ужо цікавіцца Глибока інтимнимі пачуццямі жанчини, якія тагачасная критика адносіла на кошт біялогіі и фізіялогіі и виносіла за рамкі літаратури.
Апавяданне 1920-х гадоСћ, асабліва іх інший палового, паширала палі мастацкія магчимасці таксамо за кошт засваення Нова тематикі, стилістикі, вобразнасці. Критицизм псіхалагічнай прози Сћ апавяданнях Я. Коласа, К. Чорнага, К. Крапіви натуральна спалучаСћся з сатиричнай плинню, якаючи прикметна памацнела Сћ канц дзесяцігоддзя, бо памацнеСћ и татальни наступ ідеалогіі на апошнія Свабода грамадзян. Гета виявілася Сћ апавяданнях В«У Дваро пана ТарбецкагаВ» (1926) Я. Коласа, В«Вясковая ветеринарияВ» (1924), В«Мяшчане Сћ густий париВ» (1926) К. Чорнага, В«КнакВ» (1928) П. Галавача, В«На поліВ» М. Нікановіча, В«Людзі-суседзіВ» (1925), В«Каровін мужикВ» (1923), В«Мій суседіВ» (1927), В«ВайнаВ» (1927), В«ПевеньВ» (1927), В«ХвістВ» (1928) К. Крапіви. У сатиричних жанрах фейлетону, гумарескі, Жарт виступалі празаікі різни стилявих напрамкаСћ, разам з критим шкірно з іх заставаСћся самім сабой: Колас и Сћ Гумаров биСћ битапісальнікам и епікам, Чорней схіляСћся да псіхалагічнага аналізу, Крапіва аддаваСћ перавагу саркастичнай усмешци. У сатиричних апавяданнях вияСћляСћся цвярози народні погляд на речи, естетични І етични ідеал народу. Апавяданні Крапіви цікавия яшче и сваім стилявим відарисам: яни шчодра аснашчани битавим жаргонам, народним прастамоСћем, годинах кніжнасцю.
Асобнае месца Сћ прозі 20-х гадоСћ занялі В«Сібірскія абразкіВ» М. Гарецкага, якія толькі часткова друкаваліся Сћ 1928 Блізкія Сћ жанрава-стилявих адносінах да іх апавяданні, якія пісьменнік меркаваСћ уключиць у зборнік В«ЛюстрадзенВ» (1929-1930). Гета каляндарния запіси, падарожния репартажи, нататкі, замалеСћкі, імпресіі, аформления аСћтарам як завершания апавяданні. Так у білоруський літаратури замацоСћвалася нова праблематика - сібірска-беларуская, емігранцкая. «ѳбірскія абразкі В»поруч зВ« Абразкамі В»З. Бядулі адначасова паширалі жанрави дияпазон апавядання: побачим з манументальним ЕПАС и паглибленай псіхалагічнай прозай з'яСћлялася проза есеістичная, Глибока індивідуальная, суб'ектиСћная, хваравіта-чулая, сардечная, памятлівая на шматлікія падрабязнасці вялікай епохі.
В іншої палового 20-х гадоСћ у літаратуру Сћвайшлі Нови празаічния Талент - М. ЛинькоСћ, В. Каваль, С. Баранавих, Б. Мікуліч, Р. Мурашка, Я. Неманскі, X. Шинклер. У апавяданнях гетих пісьменнікаСћ маладнякоСћская В«паетичная прозаВ» набила палі Нова дихання. Узбагачаная епічним и псіхалагічним вопитам празаікаСћ, якія гуртаваліся вакол часопісаСћ "Полум'яВ» и В«УзвишшаВ», многія з апавяданняСћ прадстаСћнікоСћ Нова літаратурнай генерациі прикметна Сћзбагацілі білоруський празаічнае пісьменства. Так, наприклад, М. ЛинькоСћ здолеСћ адшукаць своеасаблівую В«Залата сяредзінуВ» паміж рамантизмам и реалізмам: сінтез ге...
