духоСћнасць, глухату да дабра. Гета гістория пра тое, як Чалавек, Хворов на Цукрове диябет, сканаСћ на вуліци пекло коми, на вачах у соцень людзей, якія праходзілі міма, палічиСћши канаючага за п'янага. Буслав гатова винесці гучно присуд усій людскай грамадзе, ди нечакана перапинени намагаєтеся Аліни:
В«А л и н а. А ти сам би падишоСћ да яго? p align="justify"> Б у с л а й. Шчира? p align="justify"> А л и н а. Шчира ...
Б у с л а й. Не! Цвярози б НЕ падишоСћ, а випіСћши ... Калі п'яний, мені Сћсіх Шкадов, я Сћсіх люблю ... У мяне Сћ п'янага - сльози з вачей пекло замілавання людзьмі, древамі, зямля ... Усім-усім! (Нечакана засмяяСћся.) А ведаеш, ен б сам ... каб можна яго було живой вадой паліць, падняць и привесці на гети припинак ... Ен би сам да сябе НЕ падишоСћ б ... ЛаСћреат гети ... Головата даю адсекчи - не падишоСћ б! В»p align="justify"> Момант рефлексіі, Які прамільгнуСћ у адказе Буслая, ізноСћ змяніСћся легкаважнай гульнею у парадокси. Толькі блізка да фіналу Стила паводзінаСћ Буслая істотним чинам мяняецца - з'яСћляюцца разгубленасць, сумненні, адчай. Разбуральная критика наваколля саступае месца самааналізу. p align="justify"> Театральния критикі (В. КазлоСћ, Л. Анінскі, А. СабалеСћскі) виказвалі сумненні Сћ раптоСћним, псіхалагічна, на іхнюю мнение, що не абгрунтаваним льно пераСћвасабленні персанажа. АСћтари НЕ верилі Сћ наступстви пранікненай гутаркі Буслая з казачнікам Пакутовічам, падчас якой, як згадвае Буслав, В«ен травня душу Сћсю ноч на кавалачкі резаСћ, як каСћбасу ...В» Альо шматслоСће, квяцістая риторика, якімі герой абстаСћляе палі В«азаренне", не дазваляюць павериць у шчирасць виказвання. Хутчей за Сћсе, Буслав працягвае гульнемо, у якой па-ранейшаму больш самалюбавання, чим шчирага адчування Сћласнага Грахам. [5, с.19]
Прасветліна Сћ душеСћним таборі Буслая настав тади, калі саме жицце гуляє з ім кепскі жарт, ператвараючи Сћ В«живога нябожчикаВ». Думкі Буслая пра сябе, пра Сћласную В«смерцьВ» примушаюць узгадаць пра блізкіх, якім ен зрабіСћ столькі ліха, якія Сћ весци Сћжо адгаласілі и В«пахаваліВ» яго. p align="justify"> ПраСћда пра сябе Сћражвае Буслая Сћ тієї момант, калі яго, бацьку, що не пазнае хлопчик, а потим просіць В«дзядзьоВ» расказаць казку:
В«Б у с л а й (бяре хлопчика на рукі). Зараз, поза, синочак ... (Притуляе да сябе.) ЖиСћ-биСћ ... (Успамінае.) Жилі-билі ... (Намагаецца Сћспомніць.) Жилі-билі ... (З жахам.) Чи не памятаю ... (Апускаецца на падлогу) В». p align="justify"> Жах Буслая - пекло аднаго позірку ва Сћласную душу, дзе ЄП не знаходзіць нічога, апроч спустошанасці и няздольнасці на Сћчинак, винікам якога було б дзейснае ДАбро. Пяройдзени парог маральнага розпаду, за якім асобі няздатная да катарсісу праз пакаянне. Такі винік небяспечнага експерименту - легкага, В«гульневагаВ» абиходжання з жиццем, дзе НЕ нашли месца рефлексіі, пачуццю Сћласнай віни. p ...
