ўпригожиць.
I, як дзікун тієї,
Стараўся абвешаць яе
Цацкамі,
Рознакалернимі стужкамі,
Пацеркамі -
Старим и аджиўшим
Свій годину реквізітам.
Биццам зари ЦІ траві
Патребни хімічния Farbiya,
Грому - літаўри и труби.
Толькі Шкадов змарнаванага годині.
сення стараюся забиць
вобразе кам'яного століття,
У якім я радзіўся;
СЛОВА бронзавага століттю,
У якім я хрисціўся;
Забиць багоў жалезнага століттю,
якімі не раз я спрачаўся, -
Кааб у наш час
Міжпланетних палетаўвершу Даць строгу
Форму ракетививесці беспамилкова на трасу -
Так серца [33, с.372].
Несумненна, що не треба гетия радкі ўспримаць даслоўна. Перад намі - паетичная гіпербала. Бо хоць юні Пает з гонарам сцвярджаў: «У мяне шкірного Радока - гета метафара [32, с.21] - усе ж ен и ў давераснеўскі годину, у т. зв. »Кам'яний вік« [4, с.70], що не биў тим »дзікуном [4, с.71], Які дбаў толькі аб критим, каб« палю мнение ўпригожиць, абвешаць »цацкамі, рознакалернимі стужкамі, пацеркамі.« [4, с.73], а не аб сутнасці самої думкі. Вось як, у приватнасці, ен па-імажинісцку густавобразна маляваў у вершить »Вільня горад палею маладосці:
Анучай хмара сцерла сонца,
Вясенш дерло дождж заплакаў.
Па стрехах и па шерай гінця
Разліўся вечар сінім лакам [4, с.73].
Калі б Пает биў «класічним» імажиністам, падобния Фарби на паетичнае Палатний клаліся б і далей. Аднако ужо ў інший страфе гетага верша виблісквае реалістичная Сацияльна деталь, тая «думка, дзеля якой, уласна, и з явіліся напачатку» цацкі" такіх незвичайних метафар:
ноч прийшла з прадмесця вуліц,
Палезла на званіцаў вишкі.
Сабаки чорним вецер скуліць
Пад шерим мурам, пад лукішскім [4, с.73].
ўсе ж з годинах и ў паетици МАКСІМА Танка змена адбиваліся. Гета пазначилася на вобразнасці, стилістици, еўфаніі, ритміци яго верша. Ен и для сябе, и для інших вершатворцаў канчаткова сцвердзіў: «Сапраўдная паезія пачинаецца НЕ пекло слоўнай и рихшчнай еквілібристикі, альо - пекло думкі. Метафара, Няхай сабе и непаўторна-індивідуальная, нечаканая, стала виглядаць далеко не з кожнага яго Радка. Метафарични Стила яго рання паезіі ўсе часцей стаў нагадваць аўталагічни, дзе на дерло месцев - паезія »слоў простих. Затое шкірного ашчаджани вобразе-стежок (параўнанне, метафара, епітет и р. д.), як своеасаблівая «Страл ў сутнасць (М. Рильскі), стаў з яўляцца там и тади, дзе ен сапраўди вельмі патребни, дзе без яго НЕ абисціся . Причим канкретна-пачуццевая вобразнасць у значнай Ступені саступіла свае месца ўмоўна-асациятиўнай, разлічанай на веди, жиццевую дасведчанасць успримальніка паезіі, магчимасці яго лагічна-вобразнага подумки. Максім Танк пачаў частина І вільна звяртацца да алюзій, р...
