змавала ритмом, часта Памер верша визначиць вельмі цяжка. Побачим з гетим саме сенсавае »напаўненне вольнаго верша непараўнальна расло.
Інтанация вольнаго верша Макасіма Танка надазвичай гнуткая, Рухом. Яна арганізуе раджі, вилучае іх, звязвае ў адзінае целае - твор. Па палею моці, разнастайнасці яна нагадвае інтанацию верлібра. Прихільнік експериментальнага Метад ў паетици академік А.Н. Калмагораў пісаў, што" на слихом пераход пекло вольнаго Харе да свабоднага верша и ад свабоднага верша да вольнаго Харе НЕ ўспримаецца, як пераход да Нова арганізациі верша. Критим більше не адчуваецца разка мяжа паміж вільним вершить МАКСІМА Танка, у якім традицийни вершавани Памер непазнавальна дефармавани , и свабодним вершить наогул.
аднако усьо ж на шляху Паета да «чистага» верлібра була, апрача вольнаго верша, яшче адна приступка. Гета - своеасаблівая вершаваная форма, якая стаіць на мяжи верша традицийнага и свабоднага. Са свабодним вершить яе лучиць арганізуючая роля інтанациі, адвольная колькасць складоў ў Радка І, як правіла (гета яе адрознівае и ад вольнаго верша Паета), адсутнаець рифмаў.3 сілаба-тонікай яе яднае пеўная наяўнасць метричнай Аснова. Так, менавіта Аснова, бо акресленага вершаванага Памер тут устанавіць амаль немагчима.
Гаворачи пра ритмічнае наватарства савецкай паезіі, літаратуразнаўца Е. Ярмілава піша Якраз пра гетую Мастацкая з яву, што виразна визначаецца и ў паезіі МАКСІМА Танка. Праўда, яна толькі Пакуль што канстатуе факт. «Нам хацелася б, - зазначалось даследчица, - толькі паставіць гета вань, якое несумненна патрабуе далейшай распрацоўкі: у савецкай паезіі, Акрам викаристання традицийних памераў, Акрам распрацоўкі ўсіх формаў дольніка, сцвярджаецца іншая якасць: чаргаванне різни ритмічних тенденций у межах аднаго верша -пекло простагландинів суседства да зліцця, сплаву, Які вияўляе ў гетих Памер нову якасць, и гета - адзін з прикладаў таго пераварота ў сістеме верша, што адбиўся ў наша паезіі [34, с.216]. Є. Ярмілава рааглядае магчимасць пераходу ў межах верша пекло аднаго ритмічнага ладу да другог Надав як Аснова, на якой »склалось и развіваецца нова вершаваная сістема, што разам з традицийним« класічним » вершили уваходізаць у скарбніцу Наша паезіі. Надав здаецца, што на падставе толькі гетих зрухаў у традицийінай ритміци гавариць пра «нову вершаваную сістему» яшче цяжка. Альо яни, вияўляючи нови етап у паширенні ритмічнай Свабода, вядуць да інших структурних змен у верші, якія могуць сапраўди зрабіць термін абазначеннем реальнай з Яви. Разам з критим слушния думкі літаратуразнаўци цікавия и з іншага боці. Яни добра паказваюць, што ритмом-інтанацийния пошукі МАКСІМА танки не ляжаць у баку пекло развіцця ўсей савецкай паезіі, що не з яўляюцца чимсьці адасобленим пекло пошукаў Лепша прадстаўнікоў інших літаратур.
Балгарскі Пает Любамір Леўчаў, вміла адстойваючи ў артикуле «праблєми свабоднага верша» нову вершаваную форму, слушно пісаў пра заканамернае виростання верлібра з традицийнай сілаба-тонікі. Визначаючи свабодни вершиться як" модні заходні ўплиў, а як нашу слов'янську традидию [34, с.218], ен на материяле рускай паезіі даволі пераканальна раскриў працес ритмічнага разняволеняя верша.
«Калі НЕ памиляюся, леймата настойліва ўвайшла ў рускую паезію дзесьці на мяжи XX стагоддзя, и живи ритмом мови, як латок, што драмаў пад ледам, раптоўна прабудзіўся, скінуў палю лица...
