няСћ, я сядзеСћ пад старим и високім Грабували ...
вакол Панаван цішиня.
Раптена недалека пекло мяне хруснула галлі. Я СћзняСћ Головата. Перад маімі вачима мільгнула на тлі зяленаге лісця Нешта вялікае, живое, чирванавата-Бурага відтінку.
Гета биСћ Альону.
Я і НЕ заСћважиСћ, як ен з'явіСћся, ніби вирас з-пад зямлі на невялікай лугавінци недалека пекло мяне. Ен стаяСћ нерухомости. Дужана и стройнае ціла на тонкіх нагах ніби скамянела. Горда Головата, упригожаная раскідзістимі рагамі, була криху приСћзнята, вуши насцярожани. Толькі Ніздрі злегку варушиліся, уцягваючи паветра.
Я не витримаСћ и паварушиСћся. Легкім, невиказним Рухам Алень пераскочиСћ цераза тоСћсти стовбур паваленага древа и знік, ніби будинками, у зяленим гушчари.
ПераскочиСћ? Нє, гета було б сказана занадта НЕ дакладна! Чи не пераскочиСћ, а пераляцеСћ! Ніби Птушка, адарваСћся пекло зямлі, узняСћся Сћ паветраі плаСћна перанесся цераза ствол на сваіх нябачних крилах.
Усе адбилося на працягу, можа, адной дзесятай хвіліни, альо зрок здолеСћ зафіксаваць гети момант и Сћтримаць яго Сћ памяці.
ДоСћга глядзеСћ я на тоє месца, дзе стаяСћ Альоною, и думаСћ, ці бачиСћ я яго сапраСћди, ці гета мені здал, такім мімалетним було яго з'яСћленне.
Свежия адбіткі Вострих капитоСћ на критим месцев сведчилі, што гета було не будівля, а живи, реальни Альону.
Перад гетим я неаднойчи знаходзіСћ у лісі яго сляди, альо дзікі Алень ніколі яшче НЕ траполяСћ мені на вочи. Цяпер я Сћпершиню СћбачиСћ яго, живога, на Волі, и Надав тади, калі зусім гетага НЕ чакаСћ ...
Нашто сому вуси? (З кнігі "Палессе")
Стари рибалка привязаСћ сома вяроСћкай да карми и пусціСћ у воду.
Сом хацеСћ адразу нирнуць, альо вяроСћка не пускала.
Сом заварушиСћ сваімі вусамі ніби шчупальцамі. Ен вивучае абстаноСћку, дзе апинуСћся. Асабліва дбайна абмацвае вяроСћку, якаючи НЕ дае яму адплисці далека пекло лодкі.
- Вось нашто патребни сому яго вуси, - тлумачиць старі рибалка. - Бачите?
- Вуси служаць яму як органи дотику, - Дада Прохар Іванавіч. - Ен абмацвае ІМІ усьо, та чаго можа дакрануцца.
- Ці многа Сћ Гарине самоСћ? - Намагався я.
- Есць у нас сами. Есць. Пакуль што хапает. Яшче НЕ звяліся, - адказвае рибалка. - Надав у Горадзе, пад вялікім мастей, на сяредзіне ракі, Живе старі сом у глибокай яміне. Па Сћсім відаць, вялікі. Шкірним ранки, на світанні, сом успливае на паверхню, а потим зноСћ апускаецца на глибіню, на Самана дно Сћ палю яміну. ​​
- Нічога дзіСћнага, - сказаСћ Прохар Іванавіч. - Сом любіць тримацца аднаго Сталаг месца, рухаецца ен мала. Ляжиць у палею яміне и Чака, калі здабича сама припливе да яго. p> - А чим ен корміцца?
- Есць усяк жиСћнасць - и риб, и жаб, и Качанов, и наогул усьо м'ясне, што апинецца Сћ Вадза каля ями. Жицце Сћ яго самотнае, любіць ен Биць на адзіноце. Толькі Сћ годину нерасту збіраюцца сами сутак на троє, ці каля гетага, у невялікія Чародії. Зімою ляжиць сом у палею ямі на дні и нічога НЕ есць.
- Спрабавалі ми яго злавіць НЕ адзін раз, но НЕ Сћдавалася, - дадаСћ рибалка. - Хітри, асцярожни старі Гультай! Ен жиСћ у ямі пад мостам, яшче як я биСћ Малади. Няхай и Надаль Живе, калі так! Няхай! p> Рака робіцца усьо ширейшая. Шумяць Матора наших лодак, шуміць успененая ІМІ вада. Пакуль ми пливемо, старий рибалка расказвае цікавую гісторию, якую я потим запісаСћ з яго слоСћ па-свойму.
