часнага літаратуразнаСћства.
У Італіі слова В«навелаВ» першапачаткова Сћживалася для абазначення різни па жанру празаічних твораСћ и іх пераказаСћ - рицарскіх раманаСћ, античних гераічних міфаСћ, гістаричних паданняСћ, басняСћ и інш., а разам з критим и битавих анекдатичних апавяданняСћ . Альо пазней, са з яСћленнем В«ДекамеронаВ» Бакачча, навеламі Сталі пераважна називацца апавяданні анекдатичнага битавога зместу. У Франциі гета назва (la nouvelle) викаристоСћваецца у гетим жа Сенсит, альо таксамо и для визначення Сћсіх адносна кароткіх празаічних твораСћ (апавяданняСћ, аповесцей), у адрозненні пекло вялікіх апавядальних твораСћ - раманаСћ (la roman). У Англіі навеламі (novels) називаюць реалістичния битавия рама, у адрозненне пекло раманаСћ пригодніцкіх, рамантичних, якія вияСћляюць незвичайнае и називаюцца romances; больш кароткія творити - Аповесці, апавяданні, казкі - називаюцца tales. У Расіі слова В«новелаВ» (у В«бакаччаСћскімВ» Сенсит) асвоілася вельмі позна, у канц XIX стагоддзя, и Сћвайшло ва Сћжитак толькі Сћ канц XX. Таму, наприклад, у годинник Пушкіна яго видатния навели (В«ПострілВ», В«ЗаметільВ» и інш) сучаснікі и сам аСћтар називалі аповесцямі [21, с. 181]. Сучасния слоСћнікі падаюць навели як разнавіднасць апавядання, часта як яго сінонім альбо від (як, наприклад, дапаможнік В. Рагойша В«Теория літаратури Сћ термінахВ»). Некатория навукоСћци (У. СкобелеСћ, Б. ТамашеСћскі и інш.) Признаюць паняцці В«апавяданнеВ» и В«навелаВ» Сћзаемазамяняльнимі, аргументуючи таке меркаванне адсутнасцю значних жанраСћтваральних адрозненняСћ. Іншия даследчикі виказваюць меркаванне аб неабходнасці теаретичнага размежавання гетих термінаСћ. Так, М. ГуляеСћ адзначае: В«У сувязі з адметнасцямі зместу, заснаванага на тою, што емациянальна Сћзрушани герой викаристоСћвае Сћсе магчимия спосабами дасягнення палею мети, навела валодае надзвичай динамічнай інтригай. У Аснова навели ляжиць няредка якаючи-небудзь незвичайная падзея з жицця асобнага Чалавек ці анекдатични випадак з вострай нечаканай развязкай. Гетимі рисамі навела адрозніваецца ад апавядання, у центри якога знаходзяцца сами звичайния, знешне непривабния падзеі речаіснасці. Навеліст пазбягае падрабязних битавих, гісторика-етнаграфічних замалевак. Герой падаецца аСћтарам Перш за Сћсе НЕ Сћ агульнапалітичним плані, о з боці яго маральнай сутнасці В»[3, с. 44-45]. Такія разиходжанні Сћ Подивившись на навели даследчик Г. ПаспелаСћ тлумачиць критим, што Назв жанраСћ ствараліся стихійна, а не сістематична, и у різни краінах, на різни мовах гетим термінам часта називалі РІЗНИТЬСЯ жанравия форми. У пацверджанне меркавання пра неабходнасць размежавання паняццяСћ В«апавяданнеВ» и В«навелаВ» можна привесці пеСћния жанравизначальния Риси гетих літаратурних форм:
Так, кампазіция апавядання, па меркаванню навукоСћца Т. Вараб евай, визначаецца адзінствам годині (пеСћни адрезак жицця г...
