мi. p align="justify"> Згодна меркаванню I. Вiшенскага i А. Фiлiпповiча, кароль адказни Перад Богам НЕ толькi за сябе, альо i за кожнага свойого падданага. Царква абавязана дапамагаць Караль Сћ кiраваннi краiнаю, народамi. Пад уздзеяннем царкви дзяржава павiнна Сћдасканальваць принцип грамадзянскай справядлiвасцi згодна паляпшенню аб хрисцiанскай любовi. Абавязак
Караль - садзейнiчаць адукациi падданих, гарантаваць iм палiтичния Свабода.
У творах I. Вiшенскага i А. Фiлiпповiча присутнiчаюць разважаннi аб десакралiзациi свецкай улади.I. Вiшенскi НЕ лiчиць яе абсалютнай i непахiснай, а А. Фiлiпповiч дае паради Караль. Паддания Караль надзяляюцца ведамi i палiтичнай свабодай, у гетим Сенсит грамадства робiцца суверенним адносна дзяржави. p align="justify"> Асобнае месца Сћ палiтика-прававой думці епохi Контррефармациi Займаюсь творчасць прафесара кананiчнага i грамадзянскага права Вiленскай езуiцкай академii Адама АлiзароСћскага (1618-1659). Сацияльна-палiтичная i првавия подивимось вучонага абгрунтавани Сћ галоунай ПРАЦІ яго жицця - кнiзе "Аб палiтичнай супольнасцi людзей". ГалоСћнай Мета ПРАЦІ А. АлiзароСћс-Кага знайсцi вирашенне палiтичних, Сацияльна i прававих праблем, абапiраючися на рациянальную навуковую Аснова. p align="justify"> Галоунай перадумовай Сћтварення дзяржави А. АлiзароСћскi лiчиСћ агульнае iмкненне людзей да стварення палiтичних саюзау-супольнасцей дзеля реалiзациi принципу Сћсеагульнай карисцi.
кніга складаецца з уводзін и Трох частак - "Гаспадарка", "Грамадства", "Дзяржава".
У Першай частци разглядаюцца праблєми шлюбу, сям'і, а таксамо адносіни паміж панамі и пригоннимі. Аналізуючи сямейна-шлюбния адносіни, А. АлізароСћскі закранае питанні вихаванне. Ен виказвае ідею неабходнасці навучання шляхецкай моладзі рамествам. Каб пераканаць шляхту Сћ неабходнасці авалодання грамадзянскімі прафесіямі, А. АлізароСћскі спасилаецца на кнігу видатнага англійскага гуманіста XVI ст.Т. Мора "Утопія". (У дзяржаве СћтапійцаСћ шкірна сям'я, як вядома, специялізавалася Сћ адним відзе якога-небудзь рамяства). А. АлізароСћскі таксамо паказвае вигади, якімі каристаюцца асобния еСћрапейскія краіни пекло росквіту раместваСћ (у приватнасці, Англія). У гета частци А. АлізароСћскі разглядае таксамо становішча сялян у Речи Паспалітай, критикуе пригонніцтва як з'яву, супяречную натуральнаму праву и шкодная грамадству. Запригоньванне сялян А. АлізароСћскі разглядае як гвалт шляхти над сялянамі. Ен виказваецца за такія адносіни паміж панамі и пригоннимі, плиг якіх селянін за атриманую пекло пана зямля плаціСћ б апошняму толькі грашови падатак (чинш) i меСћ б права мяняць месца жихарства Сћ адпаведнасці са сваімі жаданнямі. p align="justify"> В іншої частци А. АлізароСћскі палемізуе з аСћтарамі, якія сцвярджалі, што толькі прадстаСћнікі шляхти павінни каристацца грамадзянскімі правамі. Шляхта, як вядома, за викананне абавязку воінс...
