да гуманітарнай сфери и апеліруе да яго духоўна-ініциятиўнага ўспримання самимі рознимі людзьмі, з'яўляецца носьбітам устойлівих и стабільних, пазасітуацийна значних звестак, ідей, настрояў думак, сенсаў - центрам духоўна-практичнага досведу тих або інших грамадскіх груп и асобі, шчодра адораних, маштабні, сапраўди творч. Найбільший яркія ўзори текстаў садзейнічаюць вольнаму аб яднанню як малих чалавечих супольнасцей, так и целих народаў и ўсяго чалавецтва. Менавіта така іх вялікая місія ў складзе культури [4, c. 18 - 27].
Текст - адзін з самих Складання аб «ектаў лінгвістичнага даследавання, з» ява настолькі Складання и шматаспектная, што ахоп усіх яго бакоў у адним азначенні НЕ ўяўляецца магчимим. Разам з критим «практична немагчима сустрець таке азначенне тексту, якое НЕ маглів б виклікаць сур« езния пяречанні апанентаў » [7, с. 22]. У лінгвістичнай літаратури можна видзеліць Чатир канцепциі, з пазіций якіх даследуецца текст: винікова-статичная (текст як інфармация, адасобленая пекло свойого носьбіта ў виглядзе паслядоўнасці виказванняў, аб »яднаних сенсавай сувяззю); працесуальная ў адносінах да свойого витворци (текст як реалізация маўленчай здольнасці індивіда); каўзуальная (текст як винік актиўнай маўленчай дзейнасці Чалавек); стратифікацийная (текст як найвишейши ўзровень моўнай сістеми) [8, c. 6].
У беларускім мовазнаўстве вивученне тексту пача приблізна ў 70-я рр.. XX ст. I. Я. Лепешаў адзначае: «Лінгвістични аналіз мастацкага тексту - гета витлумаченне разнастайних моўних фактаў, каменціраванне» моўних цяжкасцей «, часцей за ўсе абумоўлених специфікай мови Мастацкай літаратури, естетичнай функцияй слова» [9, с. 4].
Термін «текст» тлумачицца неадназначна. На працягу доўгага годині ў методици дадзени термін служиў для абазначення материялу для назіранняў над моўнимі з «явамі, фактамі, адзінкамі. Так, В. У. Протчанка ў сувязі з гетим заўважае, што «ў практици навучання роднай мове термін текст успримаўся пераважна ў широкім значенні як дидактични материял, призначани для асенсавання моўних адзінак різни узроўняў з боці іх Будова, граматичнага значення и сінтаксічнай роли. Пад гетим паняццем разумеліся НЕ толькі ўласна тексти як адзінстви, утворания ў виніку аб »яднання сказаў на адну тему, но и специяльна падабрания групи слоў, словазлученняў и сказаў, призначаних для вирашення дидактичних завдань уроку» [10, с. 116].
Няредка термін «текст» успримаўся як сінонім да терміна «виказванне» ЦІ як сінонім да терміна «звязная мова». Плиг гетим адни лічаць, што текст - будь-яке па формі виказванне (вуснае и пісьмовае), другія - толькі пісьмовае; што текст - гета розное працягласць виказвання ЦІ розное яго аб'ем. Так, наприклад, Л. М. Лосєва лічиць неметазгодним уживаць термін «текст», калі ім «називаюць НЕ толькі пісьмовае маўленне, альо и яго частко, и оповідь, и Надав яго частко», а таму даследчица визначае текст як « паведамленне ў пісьмовай формі, якое характаризуецца сенсавай и структурнай завершанасцю и пеўнимі?? Дносінамі аўтара да таго, пра што ен паведамляе » [11, с. 4].
Текст - маўленчи твор, у якім реалізуюцца ўсе моўния адзінкі (пекло фанеми да оповіді), гета Складанний моўни знак, г.зн., текст як аб ект філалагічнага АНАЛІЗУ можа и павінен ук...
